Ман ҳамеша вақти раҳсипор шудан сӯйи дабис-тон лаҳзаҳоро зери лаб мешуморидам ва ин ба як одати ҳамешагиям табдил ёфта буд – як, ду, се, чаҳор...

Вақте дар дабистон канори бинои китобхона нишаста будам, ӯ ҳамроҳи ҳамсинфонаш ба саҳни мактаб баромад. Хеле зебо буд. Чеҳрааш ғарқи табассум буду садафдандонҳояш афзунсози зебоии сурати сеҳрияш. Ҳарф мезад, механдид, эҳсоси хушӣ ба атроф паҳн месохт.

Се моҳест, ки нисбаташ ҳисси аҷибе дар сандуқи қалбам ҷо шудаву фикру хаё-лам ҳамеша банди ӯст. Аз ҳамон рӯзи аввале, ки ӯро дидаму сурати ғарқи хандааш дар лавҳи замирам сабт гардид, ба худ гуфта будам, ки мо бо ҳам хоҳем шуд.

Баъди чанд шаби бехобӣ билохира баҳонае барои бо ӯ ҳамсуҳбат шудан дарёфтаму шефтаи ин гардиши тақдир шудам. Ҳоло он ёдам меояду ба худ мегӯям, ки чи баҳонаи содалавҳонае он замон тарроҳӣ карда будам.

Фардо мехостам, ҳангоме ки ба дари дабистон наздик шавад, дарро боз мекунаму барош рӯзи хуш таманно месозам. Ва интизориям аз ин танҳо як чиз буд - бо табассуми малеҳ сипос гуфтанашу бо чашмони сабзрангаш сӯям нигаристан.

Субҳ шуд. Бидуни наҳорӣ хеле барвақт шитобидам сӯйи дабистон. Назди дари он қарор гирифтам. Омаданашро мунтазир будам. Бале омаданашро. Он лаҳза гӯё дар худам набудам. Беқарор, интизор, мушаввашу чашм ба роҳ. Лаҳза мешуморидам - як, ду, се, чаҳор...

Он рӯз ҳамагӣ озими дарс шуданд. Занги дарси нахуст ҳам садо дод. Вале ман ҳанӯз назди дари таълимгоҳ ӯро мепойидам. Ба худ мегуфтам, ки шояд дар хоб мондаву акнун бирасад. Ин тахминам ғалат баромад. Меандешидам, ки шояд бемор шуда бошад. На, на. Худоё ӯ ҳаргиз бемор нашавад. Ҷойи ӯ маро бемор намо.

Садои занги дарси дуюм мани дар худ фурӯрафтаро берун овард. Намедонам чаро, вале ӯ он рӯз наёмад. Чи гуна вориди синфхона шудану чи тавр ба поён расидани машғулиятҳо ёдам нест.

Як соли расо боре натавонистам, ки бо ӯ ҳамсуҳбат шавам. Гӯё хеле талош барои ин кор кардам, вале ҳамааш бидуни хости ман анҷом меёфт.

Рӯзе, ки мехостам барояш гулдастае барам, бемор шудам. Рӯзе, ки мехостам дар роҳ то хонаашон ҳамроҳияш намояму сухане гӯям, падараш бо сабукраваш ӯро аз назди мактаб гирифт. Рӯзе, ки мехостам бо гӯшиам аз дур ӯро акс гираму онро рафта нишонаш диҳам ва ҳарфе аз ҳарфэҳсосҳоям гӯям, гӯшиам аз дастам ба замин афтоду корношоям шуд. Ва чанд рӯзи дигари бебарор.

Рӯзи занги охир буду мо хатмкунанда. Дар чорабинии дабистонӣ, ки ба хотири хатм-кунандагон ороста шуда буд, ҳамроҳ бо дигар ҳамдарсон миёни саҳна будем. Чун анъана муҳассилини соле аз мо поён бояд туҳфаҳои хотиравиашонро ба якояки мо тақдим месохтанд. Миёни онҳо ӯ низ буд.

Ба худ мегуфтам, ки Худоё кош туҳфаашро ба ман супорад. Нигоҳам сӯйи ӯ банд буд. Он лаҳзаҳо ман танҳо ва танҳо мутаваҷҷеҳи ӯву лабханди намакинаш будам.

Гардонандаи маҳфил оғози туҳфасупориро эълон карду ман бошам интизори омадани ӯ. Сонияҳоро мешуморам - як, ду, се, чаҳор...

Ба чашмонам бовар намекардам. Ӯ наздам рост истодаву туҳфаашро, ки як дафтари хотиранависӣ бо худкоре буд, сӯям дароз кардаву гуфт: - Хатми муваффақонаи мактаб табрик, Замир!

Он рӯз гӯё ягона нафари хушбахти рӯйи дунё будам. Ҳадяашро бағал кардаму бо шодии беохир сӯяш нигариставу бо чашмони саршори меҳр сипосаш гуфтам.

Баъди ин воқеа ман будаму он дафтари хотиранависию худкор. Рӯйи так-так варақҳои он муҳаббати ба ӯ доштаамро мекоштам. Дар яке аз саҳифаҳои он ҷашни домодиямро бо ӯ тасвир карда будаму орзуи амалишавии онро.

Волидонам барои идомаи таҳсил маро ба яке аз донишгоҳҳои Амрико фиристоданд. Дар риштаи барномасозӣ шуруъ кардам ба таҳсил. Ҳарчанд дар ин гӯшаи дунё пайи таҳсил будам, вале ҳамеша зеҳнам банд буд ба ӯву хотираҳояш.

Дурӣ аз ӯ бароям хеле гарон буд. Панҷ соли таҳсил дар назарам гӯё ба дарозии умре менамуд.

Ҳар шаб худро сарзаниш мекардам. Ғӯса мехӯрдам аз ин ки эҳсосамро ба ӯ гуфта натавонистам. Аниқтараш барои беҷуръатиям худро маломат мекардам.

Аз миён ду сол гузашт. Дигар умеде надоштам. Ва мисле ки ба тақдир тан додам. Нақшаҳоям тамоман дигар шуд.

Волидонам занг зада гуфтанд, ки мехоҳанд баъди хатми донишгоҳ оиладорам кунанд. Вале ман зид баромадам. Гуфтам, ки ба кор медароям ва баъди гузашти солҳо дар ин бора фикр хоҳам кард.

Фикру хаёлам дигар ба дарсҳо банд буду халос. Донишгоҳ, китобхона ва хобгоҳ.

Охири рӯз. Зери ҳавои боронӣ дар ҷодае қадам мезадам. Дилам хеле зиёд гирифта буд. Майли бо касе ҳамсуҳбат шуданро надоштам. Ба атроф менигаристаму перомуни ху-ду дунёи хеш меандешидам. Вақти зиёде сипарӣ шуд, вале ҳамоно дар ҷода будам. Ин ҷода бароям беохир менамуд. Мисли ҷодаи умрам буд бидуни нафаре. Бидуни ҳамнишине. Бидуни ҳамроҳе. Ва бидуни ҳамнафасе.

Вақте ба хобгоҳ баргаштам, хоҳарам видеоӣ тамос гирифт. Бо ҳам хеле зиёд ҳарф задем. Пушти экран нафарони зиёде буд. Миёни он ҳама чеҳраи нафаре бароям хеле шинос менамуд. Бале, хеле ошно. Наход ин ӯ бошад? Бале, худи худаш буд, ки ҳамроҳ бо дигар духтарон назди мағозаи кӯчаамон суҳбат мекарданд. Ӯро дидан замон маҷоли ҳарф заданро аз даст додам.
Хоҳарам “ака” – гӯён маро ба худ овард. Вақте ӯ аз хоҳарам пурсон шуд, ки бо кӣ ҳарф мезанад, баъди шунидани исмам гӯё ҳолаташ тағйир ёфт. Ва танҳо коре ки кард, сӯям дасташро чун нишони дуруд гуфтан алвонҷ дод. Ӯ ҳоло ҳам ҳамонгуна буд. Бо чеҳраи пурханда ва чашмони меҳрбор.

Ҳангоми хайрбод аз хоҳарам хоҳиш кардам, то дафтари хотираҳоямро, вақте бароям волидонам ягон чизе равон карданӣ мешаванд, ниҳонӣ фиристад. Бисёр мехостам, то онро варақгардон кунаму вориди дунёи чанд соли қаблам шавам.

Соли охири таҳсил. Тараддуд ба хатми донишгоҳ доштам. Баъди хатму баргаштан ба зодгоҳ ягона мақсадам ин буд, ки меравам наздаш ва тамоми ҳарфи худро бо нигоҳ ба чашмони сабзрангаш мегӯяму ҳамқисмат шуданро пешниҳодаш месозам.

Оғози фасли сармо. Волидонам бароям савғотӣ фирис-тоданд. Шаб вақте онҳоро аз ҷузвдон мегирифтам, аз миёни онҳо дафтари хотиранависиям ба фарши ҳуҷра афтод, ки ягона хотира аз ӯ буд. Ёдам омад, ки фиристодани онро аз хоҳарам хоҳиш карда будам.

Бо дидани он кулли рӯзҳои гузашта пеши пардаи чашмонам ба намоиш шуданду захми муҳаббаташ дубора тоза шуд. Он ягона дороиям дар роҳи дур буд.

Онро осемасар рӯйи даст гирифтам. Саҳифагардонӣ мекардаму гулӯямро буғз мефишурд. Чанд саҳифаи охири онро холӣ гузошта будам. Вале он ҳоло бо ҳусни хати бегонае навиштае дошт. Ва шурӯъ кардам ба хондани он:

- Дафтаратро дасти хоҳарчаат дидаму онро ориятӣ барои чанд соате гирифтам. Онро то охир хондам. Эҳсосатро нисбатам дар ҳамон замони мактабӣ медонистам, вале баъди хондани ин эҳсоспораҳо бори дигар бовар ҳосил кардам муҳаббати ҳақиқиатро.

Ман ҳам ба ту муҳаббат дорам, Замир. Дар ин дафтар чи қадр зебо нигоштаӣ рӯзи висоламонро ва кош он рӯзро бо ҳам бубинем.

Мани Заринат он рӯзро чун ту интизорӣ мекашам ва дақиқаҳои расидан ба ин орзуямонро мешуморам - як, ду, се, чаҳор...

Беҳрӯз ҚАЮМӢ, “ҶТ”