Фурӯшандаи мағозаи ҷавоҳирот аз пушти пештахта ба берун менигарист. Ин замон духтарчаи хурдсоле ба мағозаи ӯ наздик шуда биниашро ба шишаи тиреза ҷафс намуда, ба дарун назар андохт. Чун чашмаш ба ашёи даркориаш афтид, аз хурсандӣ чашмонаш барқ заданд. Ӯ дарҳол вориди мағоза шуда, аз фурӯшанда хоҳиш намуд, ки шаддаи марҷони ранги гулобӣ доштаро барояш нишон диҳад.

- Инро барои хоҳарам мехарам. Лутфан онро хеле зебо печонед, - гуфт духтарча.

Фурӯшанда нобоварона ба духтарча нигариста, пурсид:

- Ту чанд пул дорӣ?

Духтарча дарҳол аз ҷайби худ рӯймолчаеро бароварда, якчанд тангаҳои дохили он бударо болои пештахта рехт ва бо табассуми хушҳолона гуфт:

- Ин басанда аст?

Духтарча ба он тангаҳои майдаи худ нигариста, бо ифтихор суханашро идома дод:

- Медонед? Ман мехоҳам ин марҷонро барои хоҳари калониам туҳфа барам. Аз бозе ки модари мо вафот кард, хоҳарам моро нигаҳбонӣ мекунад, ӯ тамоми вақташро барои тарбияву парастории мо сарф мекунаду барои худаш тамоман вақт намеёбад. Имрӯз хоҳарам зодрӯз дорад ва ман бовар дорам, ки ӯ аз чунин туҳфа хеле шод мешавад, чун ранги ин марҷон ҳамранги чашмони ӯ аст.

Фурӯшанда марҷонро гирифта вориди ҳуҷраи дарун шуд ва аз он ҷо қуттии зарҳалинеро бароварда марҷонро дохили он гузошт. Баъдан бо тасмаи зебое бастабандӣ карда, ба духтарак дароз кард.

- Бигир! - гуфт ӯ. – Эҳтиёт кун, ки наафтад!

Духтарак аз шодӣ ҷастухезкунон сӯи хонаашон давид.

Рӯзи корӣ ба анҷом мерасид. Ҷавондухтаре дар остонаи мағоза пайдо шуд. Ӯ қуттии бастабандишудаи шиносро болои пештахтаи мағоза гузошта, гуфт:

- Ин ҷавоҳирот аз ҳамин мағоза харидорӣ шудааст? Нархи он чанд аст?

- Ҳа!- гуфт соҳиби мағоза. - Арзиши ҳар гуна молу ашёи мағозаи ман ин шартномаи махфии байни ману муштариёнам аст.

Духтар гуфт:

- Аммо хоҳари ман танҳо якчанд тангаи майда дошту халос. Ин марҷони шумо бошад, аз санги қиматбаҳост, ҳамин тавр не? Охир, он бояд арзиши гароне дошта бошад. Мо имконияти харидории чунин ҷавоҳироти гаронро надорем.

Мард қуттиро гирифта, бо нармии хос ва оромона бастаи онро дуруст карду дубора ба дасти духтар дода, гуфт:

- Хоҳари шумо барои ин маблағи гаронтаринро пардохт кард... Маблағе, ки на ҳар шахси калонсол метавонад пардохт кунад: ӯ ба ивази ин туҳфа ҳама дороии худро бахшид.

Лаҳзае фазои мағозаро хомӯшии ҳузнангезе фаро гирифт ва қатраҳои ашк аз рухсораҳои ҷавондухтар шорида, болои бастаи миёни панҷаҳояш фишурдашуда рехт.

Таҳияи Шаҳло Эшонова, “ҶТ”