Ҷавоне дар кӯча аз паси духтаре мегашт. Духтарак пурсид:

- Аз ақиби ман ин қадар мегардӣ, ба ман чӣ кор дорӣ?

Ҷавон ҷавоб дод:

- Ман ба ту аз дилу ҷон меҳр бастаам. Дар дилам ғайр аз орзуи висоли ту орзуву умеде надорам. Мехоҳам ба ту хоҳиши диламро арз кунам, агар қабул кунӣ, бо ҳам хонадор шавем.

Духтар гуфт:

- Ман ба ту муносиб нестам, аз қафо хоҳарам омада истодааст, ки бисёр соҳибҷамол ва ба ту муносиб аст.

Ҷавон пас гашта, ҳарчанд он давру пешро аз назар гузаронд, духтари дигаре надид, ва боз давида рафта, ба он духтар расид ва илтимоси аввалаашро такрор кард.

Духтар гуфт:

- Агар ту маро ҳақиқатан дӯст медоштӣ, бо шунидани таърифи хоҳарам пас гашта намерафтӣ. Аз паи кори худ шав, ки ту булҳавас будаӣ!

Булҳавас шарманда шуда монд.

(Аз китоби А. Деҳотӣ “Латифаҳои тоҷикӣ”)