Писарак гурусна буду побараҳна. Аз гуруснагӣ сараш каме чарх мезад. Дареро кӯфта, як пиёла об хост. Зани кушодачеҳрае ба ҷои об як пиёла шир ба дасти писарак дод.

Ва он шир марҳаме шуд ба ҷисму ҷони бемадори писарак ва ӯро аз дарди гуруснагӣ раҳо бахшида, барояш неруи минбаъд зистанро дод. Шуълаи умеде дар қалбаш афрӯхта шуд. Ба он ки дар рӯи замин одамони хайрхоҳ зиёд асту меҳру муҳаббат пойдор, эътимодаш дучанд гашт.

Аз байн солҳои зиёде сипарӣ шуд... Писарак акнун табиби номдоре буд, соҳиби ҷолу ҷалол, шуҳрату ном. Рӯзе ҳангоми муоинаи беморон чашмаш ба зане афтиду дарҳол шинохт. Ӯ ҳамон зане буд, ки солҳо қабл ба писарак як пиёла шир дода буд. Зан бемори вазнине буду ба ҷарроҳии фаврӣ ниёз дошт. Табиб тамоми маҳорати хеш сарф кардаву ҷони ӯро наҷот дод, чун эътимод дошт ба он ки меҳрубонӣ умри тӯлонӣ дорад...

“Барои пардохти маблағи ҷарроҳӣ маҷбурам хонаамро ба фурӯш гузорам”, - меандешид зан. Аммо вақте варақаи пардохти маблағро ба дасташ доданд, аз тааҷҷуб лаҳзае шах шуд. Ба чашмонаш бовар намекард. Маблағ аллакай пардохт шуда буд. Дар пушти варақа бошад, чунин навиштаҷоте сабт гардида буд: “Бо баҳои як пиёла шир пардохт шуд!”.