Caрдухтур дохили беморхона шуд, то бемореро оҷилан ҷарроҳӣ намояд. Пеш аз он, ки дохили ғурфаи амалиёт шавад, падари бемор бо садои баланд, “Чаро таъхир кардӣ, ҳаёти фарзанди ман дар ҳолати хатар аст, магар эҳсосатро аз даст додаӣ? - гуён бо ӯ бархурд намуд.

Духтур табассумомез гуфт: “Ором бош, бигзор ба корам шуруъ намоям ва писаратро ба Худо бисупор ва бар ӯ бовар дошта бош! Падар ҷавоб дод: Бефаҳм будаӣ, агар фарзандат дар ҳолати марг қарор дошта бошад, чӣ гуна ором мешавӣ?

Духтур аҳамияташ надоду дохили ғурфаи амалиёт шуд. Баъд аз ду соат саросемавор аз ҳуҷраи амалиёт берун шуда, ба падари бемор гуфт: Ҷарроҳӣ ба хубӣ анҷом ёфт, ҳоли писарат алҳамдулиллаҳ хуб аст ва маро маъзур дор, чун мавъриди дигаре дорам.

Баъд аз он, бидуни он ки ба суолҳои падари бемор посухе бидиҳад, маконро тарк намуд. Ҳангоме, ки ҳамшираи шафқат баромад, падари бемор аз ӯ пурсид: Ин табиби худхоҳу мағрур кист?

Ҳамшира гуфт: Фарзандаш ба садамаи нақлиётие гирифтор шуда, вафот намудааст. Бо вуҷуди ин ҳангоме аз ҳолати фарзанди шумо огоҳ шуд, даъватро пазируфт. Баъди амалиёти фарзанди шумо зарур донист, ҳарчи бештар бишитобад, то барои дафни фарзандаш ҳозир шавад.

Дилҳое, ҳастанд, ки дард мекашанд, аммо ба касе намегуянд. Пас ноогоҳона бар касе ҳукм макун!