Ду нафар дар биёбоне роҳ мерафтанду сари масъалае бо ҷушу хурӯш баҳс мекарданд. Яке аз онҳо лабони хушку парсингбастаи худро лесида, кӯшиш мекард, то ба ҳамроҳаш чизеро исбот кунад. Дуюмӣ бошад, танҳо абрӯ чин кардаву норозиёна табассум мекард:

- Ин суханҳои ту маъно надоранд, - мегуфт ӯ ва дар навбати худ фикру андешаҳояшро баён мекард.

Аммо нафари аввал бесаброна сухани дуюмиро мебуриду баҳс дубора авҷ мегирифт. Ҳар яке аз онҳо мехост дуруст будани фикри худро исбот карда, нерӯ ва тавоноии худро ба намоиш гузорад.

Ин буд, ки оқибат баҳсу гапгузаронии онҳо ба ҷанҷолу муноқиша табдил ёфт ва якбора оташи ҷанг аланга гирифт. Инак, ҳар яке бехудона ба сари дигаре дод мезад ва фаҳмондан мехост, ки бе дигарӣ роҳи худро пайдо карда метавонад ва ҳама кор аз дасташ меояд. Ва ҳамин тавр, онҳо ба мувофиқае нарасида, қарор доданд, ки ҳар кадоме бо роҳи худ - ба самтҳои мухталиф мераванд.

Шаб фаро расид. Ҳаво сарду тира буд. Атроф ҳама биёбони хушку холӣ. Якумӣ бебокона ба оғӯши торикӣ қадам ниҳод. Аммо баъди чанде ӯ аз пушт садои қадамҳои ҳамсафари худро шунида, дар дил андешид: “Нерӯи ман чунон бузург аст, ки ӯ аз пушти ман кашола шуда омад, чунки ӯ бе ман коре кардаву қадаме пеш гузошта наметавонад”.

“Ба ҳар ҳол ӯ одами сустиродаву нотавон аст. Бояд аз пушташ равам, то ӯро аз хавфу хатар ва бадбахтӣ наҷот дода тавонам, вагарна виҷдонам маро азоб хоҳад дод” – меандешид дуюмӣ, ки аз пушти аввалӣ қадам мезад.