“Киштӣ ғарқ шуд. Зану шавҳар тавонистанд ба заврақи наҷот бирасанд, аммо бо таассуфи зиёд дар он танҳо як ҷой буд. Шавҳар ба заврақ савор шуда, занашро гузошт, ки дар миёнаи уқёнус бимирад. Ва пеш аз ба об рафтан, зан ба ҳамсараш охирин сухунашро гуфт”,- муаллимаи адабиёт ҳамин тавр дарси аввалини худро дар соли нави хониш оғоз кард.

Дар ин ҷо ҳикояташро қатъ кард.

“Шумо чӣ фикр доред?”, - пурсид муаллима аз шогирдони дар рӯ ба рӯяш нишаста. Зан чӣ гуфт?

Бештари толибилмон дарҳол посух доданд: “Ман туро бад мебинам!”, “Чӣ тавр ман кӯр будам, ки тӯли ин қадар солҳо туро нашинохтам!” ва ба монанди ҳаминҳо.

Тамоми синф ба гунае ба ин суоли муаллимаи адабиёт посух медоданд, вале танҳо як писар тамоми вақт хомӯш менишаст.

- Ту чӣ фикр дорӣ, вай зан чӣ гуфт?- назди писарак омада, пурсид муаллима.
- Ба фикри ман ӯ гуфт, ки: “Фарзандамонро хуб нигоҳ кун!”
- Ту ин ҳикояро медонӣ?- ҳайрон монд муаллима.
- Не, танҳо айнан ҳамин суханро модарам пеш аз марг ба падарам гуфта буд,-ҷавоб дод хонанда.
Муаллима ба хотире, ки ашки чашмонашро толибилмон набинанд, ба ҷонибе тоб хурд ва суханони писарбачаро тасдиқ кард.

“Инак, киштӣ ғарқ шуд. Мард ба хона расид ва духтарашро танҳо калон кард...

Пас аз чандин солҳо, вақте ки падар аз дунё гузашт, аз қазо рӯзи духтар ашёҳои хонаро ҷо ба ҷо мекард ва дар ин ҳол рӯзномаи қайдҳои падарашро ёфту дар он чунин навиштаро дид:

“Вақте, ки мо ба сафар баромадем, ӯ аллакай ташхиси даҳшатнок дошт ва аз умраш хеле кам монда буд. Худоё, зиёд мехостам ба ҷои ӯ ғарқ шавам, аммо ба хотири духтарам наметавонистам. Ман фақат метавонистам ӯро дар мобайни уқёнус гузорам ва худамро ба назди духтарчаи хурдсолам расонам”.

Тамоми синф хомӯш монд.

Аз чашмони кӯдакон аён буд, ки ин ҳикоя онҳоро сахт мутаассир кард ва имрӯз бори аввал дарк карданд, ки бардошти аввал метавонад фиребанда бошад.

Аз ин рӯ, ҳеҷ гоҳ набояд ба одамон ва амалҳои онҳо сатҳӣ ҳукм кунем. Шояд дар бораи онҳо маълумоти кофӣ надошта бошем.

Таҳияи Садбарг Суярова, "ҶТ"