Марди нексириште, ки ба суҳбати Худованд мушарраф гардид, аз ӯ пурсид:

- Парвардигорам, ман донистан мехоҳам, ки ҷаннат чисту дӯзах чист.

Худованд ӯро ба назди ду дар бурда, яке аз он дарҳоро боз кард ва мардро ба дохили он ворид намуд. Дар он ҷо мизи мудаввари азиме меистод, ки дар миёнаи он косаи калони пур аз хӯрок гузош¬та шуда буд ва аз он бӯйи хуш ба машом мерасид. Мард ҳис кард, ки оби даҳонаш ҷорӣ шуд. Одамони дар гирди миз нишаста, мисли он ки муддати тӯлонӣ чизе нахӯрда бошанд, ба назар хастаҳолу гу¬русна ва мариз менамуданд. Ҳамаи онҳо дар даст қошуқҳои калоне доштанд, ки дастаҳои дарози онҳоро дар дасташон маҳкам дошта меистоданд. Онҳо бо ин қошуқҳои худ аз дохили коса хӯрокро пур карда гирифта метавонистанд, аммо бо сабаби он ки дастаҳои ин қошуқҳо хеле дароз буд, онро ба даҳон бурда наметавонистанд.

Марди нексиришт аз дидани ин манзара ва ин одамони бадбахт хеле ба риққат омаду андуҳгин шуд. Худованд ба ӯ гуфт:
- Худи ҳозир ту дӯзахро дидӣ.

Сипас, Худованд ва он марди нексиришт ба самти дари дуюм равон шуданд. Худованд дарро кушод. Манзарае, ки мард дар мушоҳида намуд, ба манзараи қаблан дидааш монандӣ дошт. Он ҷо низ мизи калони мудавваре меистод ва дар болояш ҳамон гуна косаи калон гузошта шуда буд. Одамони дар гирди миз нишаста ҳамон гуна қошуқҳои калони дорои дастаҳои дароз дар даст до-штанд. Танҳо онҳо ин дафъа ба назар хушбахту хушҳол менамудан¬ду саргарми суҳбати самимӣ бо якдигар буданд. Марди нексиришт ба Худованд рӯ оварда гуфт:

- Ман чизеро намефаҳмам.
- Ин як чизи муқаррарӣ аст, - ҷавоб дод Худованд. - Ин одамон ба якдигар хӯрок хӯронданро омӯхтаанд. Он нафарони аввалӣ бо¬шанд, танҳо побанди фикри худашон ҳастанд. Ҷаннату дӯзах як хел офарида шудааст. Фарқ танҳо дар табиати одамон ва дар ниҳоди худи онҳост.

Таҳия