КИТОБХОНА
Панҷшанбе 28 Март 2024 06:28
Моҳи шарифи Рамазон ҳам пас аз чанд рӯзи дигар ба поён мерасад. Аз ин моҳи муборак имсол ҳам хотироту мушоҳидаҳои аҷибе доштам. Аз ҳама рӯйдоди хотирмон он буд, ки як нимрӯзӣ дар бозори “Меҳргон” дӯстам Фарҳодро дидам. Дӯсти ман, ба қавле сухандони моҳир аст. Дар шинохти мани оддӣ бошад, халтаи гап! Ҳамин ки ба гап даромад, ба касе навбат надода соатҳо суҳбат мекунад. Аз ҳар боб ҳарф мезанад, аз зиндагии шахсиаш, аз тиҷорату бозаргониаш, ҳатто аз зина-зина боло рафтани падараш дар мансаб. Он рӯз ҳам дар бозор чун одат тӯлонӣ аз ину он нақл карду вақти рафтан гуфт:
- Бегоҳ, ҳатман хона биё ҳамроҳ ифтор мекунем.
- Ягон вақти дигар меравем, албатта, – ҷавоб додам ман.
- Не, ин хел намешавад! Дар сад сол як бор мебинему даъватамро рад мекунӣ? Меоӣ, ҳатман меоӣ! – қатъӣ гуфт дӯстам.
Ман чораи дигар надоштам.
Бегоҳ танҳо ҳангоми ба хонаи Фарҳод наздик расидан дидам, ки телефони мобилиамро фаромӯш кардаам. Гап сари он ки нимрӯзӣ Фарҳод суроғаи хонаашро ба ман гуфта дод, лекин ман аз ғояти саросемагӣ онро дар хотир нигоҳ дошта натавонистам. Дилам пур буд, ки ба кӯчаи лозима, ки рафтам, ҳатман ба ӯ занг зада суроғаро дақиқ мекунам. Аз суҳбати нимрӯзӣ ҳамин қадар дар ёдам монда буд, ки гуфта буд: “Хонаам дар пеши бозорча, даромадгоҳи ду, ошёнаи сеюм, ҳуҷраи бист.”
Ман бозорчаи дӯстам гуфтагиро ёфтам. Вале чанд дақиқа ин тараф он тараф нигоҳ карда бошам ҳам, аз ду бинои ранги зоҳирашон якхела фарқ карда натавонистам, ки манзили дӯсти ман дар кадомаш воқеъ аст. Таваккалан ба бинои аввалӣ, даромадгоҳи дуюм ва ошёнаи сеюм баромадам. Пушти дар рақами 20-ро дида, яқин кардам, ки суроға ҳамин аст.
Дарро задам. Ҷавонзани мавзунқаде онро кушод.
- Фарҳод дар хона? – савол додам ман ба ҷавонзан ва беибо попӯшиҳоямро дар даҳлез бадар карда, даромада рафтам.
- Ҳа, биёед, гузаред, - гуфт вай яқин ба густохии ман барин меҳмон ҳайрон шуда.
Хона ду ҳуҷра дошт. Ман ба ҳуҷраи тарафи рост, ки дараш кушода буд, даромадам. Он ҷо марди тақрибан шастсолае, ки риши кабудфом дошту ба чашм айнак рӯи диван нишаста рӯзномаеро мутолиа мекард.
- Ассалому алейкум, амак, - гуфтам ман.
Баробари саломамро шунидан рӯзномаро як сӯ монда:
- Ваалекум салом, писарам, - гуфт.
Мард бо муҳаббат ва чеҳраи кушода бо ман суҳбат менамуд, тахмин кардам, ки Фарҳодро пурсидани маро ӯ шунидааст. Ӯ аз ман гарму самимӣ ҳолпурсӣ мекарду ман аз вай. “Падараш будагист”, гуфтам ба дил.
Дастархони пурнозу неъмате дар миёна густурда буданд, то ифтор камтар аз даҳ дақиқа монда буд.
- Ин бегоҳ ба Фарҳод каме кор фармудам... Монда шуд ба фикрам, “дам мегирам” гуфт. – афзуд марди хонадор.– Ҳеҷ гап не мо ифтор кардан мегирем ӯ меояд.
Ниҳоят вақти хӯрокхӯрӣ фаро расид. Ба косаҳо шӯрбои гарм оварданд. Дар рафти хӯрокхӯрӣ аз ман пурсид:
- Бо Фарҳод ҳамсабақ ҳастед?
- Ҳамсабақ нею донишгоҳамон як.
- Чи хел шинос шудед?
- Дар футбол. Дар дастаи яккачини донишгоҳ. Баъд ман бас кардам, ӯ идома дод. Ҳоло ҳам узви даста аст, ба фикрам.
- Уҳу, нобакоре, бо он шиками дам футбол ҳам бозӣ мекардааст- а?
- Бале, яке аз бозингарони хуби даста мебошад. – илова кардам ман, вале ҳайрон шудам, ки ин дӯсти лоғарбадани ман ҳеҷ гоҳ шиками калон надошт-ку...
- Як даҳон гап намезанад, ношуд. – бо табассум мегуфт мард. – Ба фикрам, ҳунарҳои дигари пинҳон ҳам дорад, ин шармгин.
- Чанд вақт буд ҳамдигарро надида будем. Имрӯз нохост дучор омадем, маро ба ифтор даъват кард...
- Бисёр кори хуб кардӣ, писарам.
Мо хӯрок мехӯрдему суҳбат мекардем. Вале ҳеҷ не, ки Фарҳод барояд. “Ин гаранги Худо имрӯз дар бозор маро ба ҷонам намонда ба ифтор даъват карду хадаш намебарояд.”, - гузаронидам ба дил.
Пас аз он ки хӯрок хӯрда тамом кардем, дилам тоқат накарду гуфтам:
- Ман, як Фарҳодро бинам...
- Майлаш, писарам.
Ба ҳуҷраи дигар даромадам, ки чароғ хомӯш ва нафаре рӯи диван хобида аст. Чароғро равшан накарда рафтаму ба бари рӯи хобида чанд торсакӣ задам.
- Шарм намедорӣ, маро ба ифтор даъват мекуниву худат хобӣ? Ҳа? – Фарҳодвор беист гап мезадам ман.
Ин рафтори ман, албатта, аз рӯи шӯхӣ ва самимият бо дӯстам буд. Вале аз торсакиҳо он нафари хобида бо чашмони хоболуд бедор шуду гилаомез гуфт:
- Эээ, чи гап аст, мемонӣ, дам гирем?
Яке чашмашро кушода ба рӯям нигоҳ карду гуфт:
- Ту кӣ?
Ман дигар ҳарфи мегуфтагӣ надоштам, даҳонам кушода монд. Воқеан, як ҷавони тақрибан 19-20-солаи шикамкалону кулӯлае буд ӯ. Пай бурдан душвор набуд, ки аз фарти хастагӣ аз бистар боло шудан намехоҳад. Дид, ки ба саволаш ҷавоб надодам, рӯйпӯши тунукашро ба болояш кашиду боз ба хоб рафт.
Ман саросема аз ҳуҷра баромадам. Як ба ҳуҷраи аввала сар даровардаму гуфтам:
- Нағз монед, амак. Ман равам, ки як кори зарур баромад.
- Куҷо меравӣ, писарам? Исто ҳамроҳ намози таровеҳ мехонем.
- Ташаккур, амак, каме саросемаам...
- Бегоҳ, ҳатман хона биё ҳамроҳ ифтор мекунем.
- Ягон вақти дигар меравем, албатта, – ҷавоб додам ман.
- Не, ин хел намешавад! Дар сад сол як бор мебинему даъватамро рад мекунӣ? Меоӣ, ҳатман меоӣ! – қатъӣ гуфт дӯстам.
Ман чораи дигар надоштам.
Бегоҳ танҳо ҳангоми ба хонаи Фарҳод наздик расидан дидам, ки телефони мобилиамро фаромӯш кардаам. Гап сари он ки нимрӯзӣ Фарҳод суроғаи хонаашро ба ман гуфта дод, лекин ман аз ғояти саросемагӣ онро дар хотир нигоҳ дошта натавонистам. Дилам пур буд, ки ба кӯчаи лозима, ки рафтам, ҳатман ба ӯ занг зада суроғаро дақиқ мекунам. Аз суҳбати нимрӯзӣ ҳамин қадар дар ёдам монда буд, ки гуфта буд: “Хонаам дар пеши бозорча, даромадгоҳи ду, ошёнаи сеюм, ҳуҷраи бист.”
Ман бозорчаи дӯстам гуфтагиро ёфтам. Вале чанд дақиқа ин тараф он тараф нигоҳ карда бошам ҳам, аз ду бинои ранги зоҳирашон якхела фарқ карда натавонистам, ки манзили дӯсти ман дар кадомаш воқеъ аст. Таваккалан ба бинои аввалӣ, даромадгоҳи дуюм ва ошёнаи сеюм баромадам. Пушти дар рақами 20-ро дида, яқин кардам, ки суроға ҳамин аст.
Дарро задам. Ҷавонзани мавзунқаде онро кушод.
- Фарҳод дар хона? – савол додам ман ба ҷавонзан ва беибо попӯшиҳоямро дар даҳлез бадар карда, даромада рафтам.
- Ҳа, биёед, гузаред, - гуфт вай яқин ба густохии ман барин меҳмон ҳайрон шуда.
Хона ду ҳуҷра дошт. Ман ба ҳуҷраи тарафи рост, ки дараш кушода буд, даромадам. Он ҷо марди тақрибан шастсолае, ки риши кабудфом дошту ба чашм айнак рӯи диван нишаста рӯзномаеро мутолиа мекард.
- Ассалому алейкум, амак, - гуфтам ман.
Баробари саломамро шунидан рӯзномаро як сӯ монда:
- Ваалекум салом, писарам, - гуфт.
Мард бо муҳаббат ва чеҳраи кушода бо ман суҳбат менамуд, тахмин кардам, ки Фарҳодро пурсидани маро ӯ шунидааст. Ӯ аз ман гарму самимӣ ҳолпурсӣ мекарду ман аз вай. “Падараш будагист”, гуфтам ба дил.
Дастархони пурнозу неъмате дар миёна густурда буданд, то ифтор камтар аз даҳ дақиқа монда буд.
- Ин бегоҳ ба Фарҳод каме кор фармудам... Монда шуд ба фикрам, “дам мегирам” гуфт. – афзуд марди хонадор.– Ҳеҷ гап не мо ифтор кардан мегирем ӯ меояд.
Ниҳоят вақти хӯрокхӯрӣ фаро расид. Ба косаҳо шӯрбои гарм оварданд. Дар рафти хӯрокхӯрӣ аз ман пурсид:
- Бо Фарҳод ҳамсабақ ҳастед?
- Ҳамсабақ нею донишгоҳамон як.
- Чи хел шинос шудед?
- Дар футбол. Дар дастаи яккачини донишгоҳ. Баъд ман бас кардам, ӯ идома дод. Ҳоло ҳам узви даста аст, ба фикрам.
- Уҳу, нобакоре, бо он шиками дам футбол ҳам бозӣ мекардааст- а?
- Бале, яке аз бозингарони хуби даста мебошад. – илова кардам ман, вале ҳайрон шудам, ки ин дӯсти лоғарбадани ман ҳеҷ гоҳ шиками калон надошт-ку...
- Як даҳон гап намезанад, ношуд. – бо табассум мегуфт мард. – Ба фикрам, ҳунарҳои дигари пинҳон ҳам дорад, ин шармгин.
- Чанд вақт буд ҳамдигарро надида будем. Имрӯз нохост дучор омадем, маро ба ифтор даъват кард...
- Бисёр кори хуб кардӣ, писарам.
Мо хӯрок мехӯрдему суҳбат мекардем. Вале ҳеҷ не, ки Фарҳод барояд. “Ин гаранги Худо имрӯз дар бозор маро ба ҷонам намонда ба ифтор даъват карду хадаш намебарояд.”, - гузаронидам ба дил.
Пас аз он ки хӯрок хӯрда тамом кардем, дилам тоқат накарду гуфтам:
- Ман, як Фарҳодро бинам...
- Майлаш, писарам.
Ба ҳуҷраи дигар даромадам, ки чароғ хомӯш ва нафаре рӯи диван хобида аст. Чароғро равшан накарда рафтаму ба бари рӯи хобида чанд торсакӣ задам.
- Шарм намедорӣ, маро ба ифтор даъват мекуниву худат хобӣ? Ҳа? – Фарҳодвор беист гап мезадам ман.
Ин рафтори ман, албатта, аз рӯи шӯхӣ ва самимият бо дӯстам буд. Вале аз торсакиҳо он нафари хобида бо чашмони хоболуд бедор шуду гилаомез гуфт:
- Эээ, чи гап аст, мемонӣ, дам гирем?
Яке чашмашро кушода ба рӯям нигоҳ карду гуфт:
- Ту кӣ?
Ман дигар ҳарфи мегуфтагӣ надоштам, даҳонам кушода монд. Воқеан, як ҷавони тақрибан 19-20-солаи шикамкалону кулӯлае буд ӯ. Пай бурдан душвор набуд, ки аз фарти хастагӣ аз бистар боло шудан намехоҳад. Дид, ки ба саволаш ҷавоб надодам, рӯйпӯши тунукашро ба болояш кашиду боз ба хоб рафт.
Ман саросема аз ҳуҷра баромадам. Як ба ҳуҷраи аввала сар даровардаму гуфтам:
- Нағз монед, амак. Ман равам, ки як кори зарур баромад.
- Куҷо меравӣ, писарам? Исто ҳамроҳ намози таровеҳ мехонем.
- Ташаккур, амак, каме саросемаам...
Эзоҳи худро нависед