Арвин бори аввал дари устохонаи падарашро кушод. Ӯ ҳар рӯз дар ин устохона мешуд, аммо бар меомад. Арвин меомад, ки падараш аллакай рӯбучин намуда, машғули коранд. Баъд кам-кам ба падараш кӯмак мерасонд. Кор ки ба дилаш зад, ба утоқи дамгирӣ мегузашт ва ғанаб мекард.

Арвинро ин пагоҳ модараш барвақт аз хоб бедор намуда гуфта буд, ки дари устохонаро кушояд, кори нотамоми падарашро ба анҷом расонад. Падарашро дар шаҳр зарурате афтодааст, то бегоҳ расида меоянд.

- Аҷабо, - аз дил гузаронид Арвин дар курсии кории устохона нишаста, - падарам ҳар бор, ки ба шаҳр рафтанӣ шаванд, маро ҳам бо худ мегирифтанд. Ин дафъа чӣ зарурате афтода бошад?

Дар хонадон Арвин фарзанди хурдӣ буд. Ӯ ду бародару ду хоҳар дошт. Падараш мехост, ҳунарашро ба писари калонӣ омӯзонад. Аммо ӯ розӣ нашуд. Ба шаҳр, ба хондан рафт. Дертар бародари хурдиашро низ бурд. Ҳар ду шаҳрӣ шуданд. Баъди ин ҳама умеди падараш ба Арвин буд. Арвин баъди дарс ба падараш кӯмак мерасонд. Падараш чизе мефармуд, баъд ноаён зеҳн мемонд. Агар кораш писанд афтад, хурсанд мешуд. Баъзан Арвин дар иҷрои кор танбалӣ мекард. Медонист, ки падараш зиқ мешуд, аммо зиқии худро ӯ ҳеҷ гоҳ ошкор намекард.

Арвин аз кори падараш ҳайрон буд, ӯ аз ҷо хеста, дар устохона ду-се қадам зад, баъд ба курсӣ нишаст. Боз ба дарёи андеша ғӯта хӯрд. Мехост ба саволаш ҷавоб ёбад, аммо чизе дар майнааш пайдо намешуд. Баъд зиқии худро ҳис кард. Ногаҳон ба хотираш расид: “Агар муштариёни падарам биёянд ва фармоиши худро талаб кунанд, ман чӣ мегӯям? Ин лаҳза дар вуҷудаш нерӯеро эҳсос намуд. Ҷаста аз ҷо хест. Устохонаро рӯбучин кард, баъд ба сари кор нишаст. Арвин аввал тунукаи байни сандуқро, ки холӣ меистоду ду тарафи онро падараш бо мехча гулкорӣ намуда буд, ба анҷом расонд. Сипас ба тафдон алов монд, андаке ангишт рехт. Баъд бар сари гулкории табақ нишаст. Устохона аллакай тасфида буд. Арвин бо рӯмолча арақашро тоза кард. Аз нав ба кор часпид.

Қарибиҳои нисфирӯзӣ амаки Раҳмон бар сари сандуқ омад. Ӯ онро бо диққат аз назар гузаронид. Баъд бо панҷаҳояш гулҳоро палмосид ва ба Арвин рӯ овард:

- Падарат дар байн сурати Қалъаи Ҳисорро кашиданӣ буданд?

- Шумо падарамро дар куҷо дидед? - ҳайратзада парсид Арвин.

Амаки Раҳмон аз чӣ бошад, чашмашро аз Арвин гурезонд, баъд нармакак гуфт:

- Рӯзи фармоиш гуфта буданд.

- Он чизе, ки шумо мехоҳед, дар ин нақш ҳаст! - гуфт Арвин бар сурати байн ишора намуда. - Ин Қалъаи Ҳисор. Фақат ман тоҷи тиллоиро бо ҳафт ситорааш илова намудаам.

Амаки Раҳмон хеле хурсанд шуд ва сандуқро бурд. Дертар Арвин гулкории табақро ба анҷом расонид.

Баъди нисфирӯзӣ амаки Меҳрдод омад ва табақро пурсид. Арвин онро дароз кард.

- Падарат “гули бобуна мекашам” гуфта буданд-ку? - пурсид амаки Меҳрдод пасу пеши табақро аз назар гузаронида.

Арвин ба чашмони амаки Меҳрдод зеҳн монд. Мехост дар куҷо дидани падарашро пурсад, аммо ҷуръат накард. Ӯ медонист, ки падараш вақти фармоишро қабул кардан пешакӣ кашидани кадом гулро намегуфт. Як рӯз, ду рӯз дар тоқчаи устохона табақро мегузошт. Боз мегирифт, ба ранг ва ҳаҷми он нигоҳ мекард, баъд ба садои дилаш гӯш медод. Дилаш чӣ гӯяд, ҳамонро мекашид. Муштариёнаш то имрӯз аз кори ӯ розиянд.

- Он чизеро, ки шумо мебинед, гули бобуна аст! - Арвин табақро ба даст гирифта, бо ангушт ба гул ишора намуд. - Ман дар паҳлӯи гул барг кашидаам. Ин ҷолибтар метобад.

Амаки Меҳрдод дигар чизе нагуфт ва табақро бурд.

Рӯз оҳиста-оҳиста ба поён мерасид. Андешаи ба шаҳр рафтани падараш боз дар майнаи Арвин хона гузошт. Мехост ба саволҳояш ҷавоб ёбад, аммо намеёфт. Гӯё дар кӯчаи бумбаст афтода буд.

- Падарат канӣ? - гуфтани Беҳдошти човандоз, ки савори асп буд, ӯро ба худ овард.

- Падарам дар шаҳр. Ягон коратон буд? - пурсид Арвин.

- Ба асп наъл задан даркор.

Арвин бе ҳеҷ истиҳола асбобу ускунаро оварда, пои аспро бардошт. Наъли куҳнаро канд. Бо наъли нав андоза кард. Наъли нав андаке калонтар тофт. Арвин онро дар оташ гузошта соз кард. Баъд таги сумро бо доскола тарошид. Ин лаҳза падараш пайдо гашт. Арвин ҷаста аз ҷо хест. Падараш бо ҷунбонидани сар ишора намуд, ки корашро давом диҳад. Арвин боз хам шуд. Амаки Беҳдошт, ки лаҷоми аспро меқапид, андаке дертар гӯё аз сари як дастархон хеста бошанд, бе салому алейк ба падараш рӯ овард:

- Ҷойнишини таппа-тайёр!

- Акнун осуда шудам! - ҷавоб дод падараш ва дар курсии мулоим, ки дар гӯшаи устохона гузошта буд, нишаст.

Ҳамроҳи АВЛИЁПУР