Сарбози амрикоӣ баъд аз ҷанг дар Ветнам ба иёлати Сан Франсиско омада, ба падару модараш телефон мекунад.

- Падар ва модари азиз, ман акнун ба хона бармегардам. Вале мехоҳам, ки як ҳамхизматамро бо худ биёрам.
- Бо ҷону дил, писарам, биёр ӯро. Мо интизор... - мегӯянд волидон.
- Вале як масъала ҳаст, - мегӯяд сарбоз. - Рафиқи ҳамхизматам аз таркиши мина ҷароҳат бардошта, аз як дасту як пояш маҳрум аст. Ӯ ҳеҷ кас надорад. Ман мехоҳам, ки ӯ дар хонаи мо зиндагӣ кунад.
- Барои рафиқат бисёр зиқ шудам, писарам, - мегӯяд падар ва ме¬афзояд: - Шояд барояш кӯмак расонда тавонам, то дар ягон ҷои дагар сарпаноҳ ёбад.
- Не, падар, мехоҳам, ки ӯ бо мо зиндагӣ кунад.
- Ҷони падар, ту ҳоло намедонӣ, ки рафиқат аз мо чӣ мехоҳад. Ӯ барин як нафари маъзур ва маъюб барои мо бори гарон мешавад. Мо ҳаёти худро дорем ва наметавонем иҷозат диҳем, ки чунин як ҳолате ба равиши ҳаёти мо монеъ шавад. Ман маслиҳат медодам, ки ту рафиқатро фаромӯш куну зуд ба хона баргард.

Бо шунидани суханҳои падар сарбози ҷавон гӯширо мегузорад.

Волидонаш муддате аз вай хату хабар намеёбанд.

Чанд рӯзи баъд аз идораи пулиси Сан Франсиско ба хонаи волидо¬ни сарбоз телефон мекунанд. Навбатдори милиса ба онҳо мегӯяд, ки фарзандашон аз бинои баланд афтида ҳалок шудааст.

Волидони ғамзада дарҳол ба вилояти Сан Франсиско парвоз меку¬нанд. Барои аниқ кардан, ки оё дар ҳақиқат фавтида фарзанди онҳост ё не, пулис ҳар дуро ба мурдахонаи шаҳр мебарад. Ҷасади писарашон рӯи мизи дарозе гузошта шуда, рӯяш бо матои сафед пӯшида аст. Баро¬бари кушодани рӯи ӯ волидон домани гиряро сар медиҳанд. Зор-зор гиря мекунанд. Охир, фарзанди ҷигарбандашон, ки боэҳтиёт ва тарсо¬ну ларзон ба воя расонида буданд, наздашон беҷон мехобид. “Бале... ӯ фарзанди мост...” - тасдиқ мекунад падар.

Вале пас аз чанде ҳолати дигареро мушоҳида мекунанд. Онеро, ки пеш аз ин дар фарзандашон надида буданд: Сарбоз як дасту як пой надошт.

Таҳияи Башир УСМОН, “ҶТ