Яке бо зарда гуфт, ки хеле сода ҳастӣ.

Гуфтам: Чаро?

Гуфт: Ҳар ки бо ҳарфи дурӯғ ҳамсуҳбатат мешавад, хеле хушҳол мешавию бо диққат ба ҳарфош гӯш медиҳӣ.

Гуфтамаш: Медонӣ иллати чунин рафторам чист?

Посух дод: На!

Хитоб кардамаш: Майл дорӣ онро бароят гӯям?

Гуфт: Бале.

Афзудамаш: Оне, ки бо дурӯғ наздам ҳарф мезанад, барои он худро хушҳол мегираму ба гуфтораш ҷиддӣ таваҷҷуҳ мекунам, ки гӯё ба ҳарфош бовар кардам.
Гуфт: Аҷаб рафторе. Намешавад, ки аз дурӯғ будани ҳарфош бигӯӣ?

Посух додамаш: На! Ҳаргиз! Ин интихоби ӯст, ки бо кадом шакл ҳарф мезанад. Ва интихоби ман ин аст, ки намехоҳам дурӯғ гуфтани чунин ашхосро барояшон гӯяму хиҷолаташон диҳам. Зеро бадтарин кор хиҷолат додани дигарон аст.