Замони хӯроки шом писараки ҳафтсола, ки ҳамакнун муҳассили соли аввали дабистон гардида буд, аз падараш, ки ба оинаи нилгун менигарист, пурсид:

- Дадаҷон?

- Гӯш мекунам, писарам.

- Имрӯз муаллимамон ҳангоми дарс гуфт, ки пасфардо дар дабистон чорабинии бошукӯҳе доир мешавад ва супориш дод, ки дар бораи ҷашне ба унвони истиқлол беҳтарин суханҳоро фикр кунему аз номи синфамон баромад. Дадаҷон, истиқлол чист?

- Беҳтарин суол кардӣ, нури чашмам. Посухамро бодиққат гӯш кун, писарам ва он ҳаргиз ёдат наравад.

Истиқлол, яъне вақте ману ту ҳамроҳи хоҳару модарат бо хандаву самимият сари суфра менишинему осудаҳолона ноништа мекунем.

Истиқлол, яъне вақте ману ту бо хоҳару модарат бо қалби осуда сайри боғҳои истироҳатӣ меравему хушҳолӣ мекунем.

Истиқлол, яъне вақте ту субҳ бедор мешавию суоли “Писарам, бегоҳ вақти аз кор баргаштан, чӣ биёрамат?”-ро аз волидонат мешунавӣ.
Истиқлол, яъне вақте субҳ медамаду ту бо ишқи беохир ба бозиҳоят мепардозӣ.

Истиқлол, яъне вақте ту хоҳиши доштани беҳтарин бозичаҳоро мекунию ману модарат онро бароят муҳайё месозем.

Истиқлол, яъне вақте ман бо қалби пур ба кор меравам ва медонам, ки туву хоҳару модаратро хатаре таҳдид намекунаду ҳамеша боамн ҳастед.
Истиқлол, яъне вақте ману ту бо хоҳару модарат орзуҳо мекунем ва онро амалӣ карда метавонем, чун барои ин ҳама чиз ҳаст.

Истиқлол, яъне вақте ману ту ҳамроҳи хоҳару модарат аз чизе тарсу бим надорем ва осуда сар ба болин мениҳему орзуҳои ширин мекунем.

Истиқлол, яъне вақте ману ту бо хоҳару модарат дар ҷомеа дорои эҳтиром ҳастему ҳуқуқҳои хушбахт будану хушҳолона зистанамон ҳифз мешавад...

Ва ҳамин аст истиқлол, писарам. Онро дӯст дор ва ҳифз намо. Чун ҳама дороиҳоямон маҳсули он аст.