Марде буд хеле нодору камбағал. Ӯ яккаву танҳо дар кулбачаи фарсудае мезист, ки хеле ифлосу бетартиб буд. Дар рӯи хонаи ӯ ҳамеша нонхӯракҳо ва мушҳо гардиш мекарданду деворҳояш аз торҳои тортанак пурнақшу нигор буд. Одамон ба ин кулбаи вайрона ва бесарусомон даромадан намехостанд ва аз соҳиби он ҳазар мекарданд.

Иттифоқан рӯзе нафаре ба ин мард як кӯзаи аҷиб ва бемислу монанд туҳфа кард. Мард нахуст тасмим гирифт, ки он кӯзаро мефурӯшад. “Ба ман чунин ашёи зебо чӣ лозим аст?” – андешид ӯ. Аммо баъдан аз тамошои он мафтун шуду андешаи фурӯхтанашро аз сараш дур кард. Сипас ӯ гулҳои саҳроиро чида, ба даруни кӯза андохт. Кӯза боз зеботар шуд. “Хуб нест, ки чунин кӯзаи зебо дар шафати торҳои анкабут истода бошад” – боз андешид марди камбағал ва хонаашро аз торҳои анкабут тоза кард, нонхӯраку мушҳоро берун кард, фарши хонаро рубӯчин, чангу ғуборро пок ва оташдонашро сафед кард. Ва маълум гардид, ки хонаи ӯ чандон бенуру назарногире набудааст, ки қаблан ба назар мерасид, балки он хоначаи хеле гарму роҳатбахш ва зебое будааст.