Хонае, ки меҳмон шудам, дар канори роҳи оҳан воқеъ буд. Баъд аз тановули хӯроки шом ва суҳбат бо соҳибхона ҳис кардам, ки дар роҳ хеле афгор шудаам. Хоби вазнине маро ба худ мекашид. Вале ҳеҷ не ки соҳибхонаҳо чароғи ҳуҷраро хомӯш кунанд. Ман ҳам наметавонистам ба соҳибхона дар ин маврид лаб кушоям.

Дар дил гуфтам, каме сабр кунам шояд ягон кор доранд... Чанде вақт гузашт, вале боз ҳам ягон ҳаракате дида намешуд. Ниҳоят дилгир шуда, аз соҳибхона, ки Ҳанифахола ном дошт, пурсидам:

- Холаҷон, бубахшед, дар ин ҷо соати чанд хоб мекунанд?

- Писарам, қатораро интизорем. Ҳамин ҳоло мегузарад...

Ман кунҷковӣ карда, боз пурсидам:

- Аз қатора ягон хешу таборатон мефарояд?

- Не, ҷони хола. Ҷойи мо аз шаҳр хеле дур аст. Мумкин аст аз қатора ношиносе фурояд. Агар дар ин вақти шаб фуромада, чароғи ягон хонаро даргирон наёбад, дар кӯча мемонад. Барои ҳамин интизорем...