Зиндагӣ ва ҳар лаҳзаи он саршор аз шеър аст, - мегӯяд ӯ. Нигоҳаш шоирона, илҳомаш ошиқона, баёнаш самимона, эҷодаш орифона. Илҳомаш пайваста бо ӯст. Бо дидани зебоие, бо дарки муҳаббате, бо эҳсоси лаззату ҳаловате, бо кашидани ранҷу азияте ва амсоли он, ҷӯш мезанад чун чашмае. Акнун хома ҷӯеро мемонад, ки маншаъ мегирад аз он чашмаи илҳом ва равон мегардад рӯи мазрааи поку соф - авроқи сафед. Бо сероб шудан аз он кишта месабзаду мерӯяд гулҳои рангоранг - каломи малеҳу мавзун. Шеъраш накҳати ишқ медиҳад, дарки зебоиро меафзояд, хонандаро бо худ мебарад ба фазои фарохи муҳаббат.

Мафтунаи Қосим аст, ин сайркунандаи дунёи шеъру шоирӣ.

Ӯ зодаи баҳор аст. 22 - юми моҳи апрел, соли 1995 ба дунё омадааст. Дар шаҳри тавлидгари адибони зиёду тавоно – Панҷакенти бостон. Аз кӯдакӣ майл карда ба хонишу омӯзишу эҷод.
"Вақте хурд будам бо модарам дар ҳар маврид аз калимаҳои содаву обшуста "шеър" месохтем. Аммо вақте аз адабиёти чандҳазорсолаи тоҷик баҳра бурдам, дарк кардам, ки шеър фаротар аз онест, ки мо суханҳои рӯзмарраамонро мавзун кунем",- мегӯяд Мафтуна.

Он ҳавасу завқ ва талошҳо танҳо дар айёми кӯдакӣ боқӣ намонд. Балки бузург шуданд, сабзиданд, рӯиданд ва Мафтунаро ба майдони шеъру шоирӣ оварданд. Мафтунаи ҳанӯз ҷавон, аммо маъво ёфта дар олами адабиёт.

Намунаҳои ашъораш сафҳаҳои зиёде аз нашрияҳои адабии кишварро муҷалло кардаанд. Чакидаҳои хомааш гирд омадаанд дар дафтари сабзе бо номи "Лонае дар барги гул".
Исботи ин ҳама метавонад ғолиб омадани ин шоираи ҷавон дар бахш (номинатсия)-и “Шоирӣ”-и озмуни сартосарии “Фурӯғи субҳи доноӣ китоб аст”, бошад.
Имрӯзҳо ҳамвора дар роҳи талошу кӯшишҳост. Мехоҳад самари илҳомаш хонданию шуниданӣ ва диданӣ бошад. Маънӣ бидиҳаду меҳр биафзояд. Пас, килкаш сабз боду илҳомаш саршор.
Чанде аз чакидаҳои хомаи ин шоири ҷавону соҳибистеъдод ва умедбахшро манзури дӯстдорони сухани ноб мегардонем.

 ЧОР ҒАЗАЛ

Ба осмони хаёлат ҳамора механдам,
Ба шоми тори дилат моҳвора механдам.
Ба як нигоҳ ту роҳи сиришк мебандӣ,
Барои чашми азизат дубора механдам.
Чунин афифу латиф аз сафои ишқи туам,
Чу ғунчае ба дили пора-пора механдам.
Маро муҳаббати ту то ба Каҳкашон овард,
Зи дури дур бубин, чун ситора механдам.
Азоби ҳаҷри ту сӯзанда асту созанда,
Шабеҳи оташаки пуршарора механдам.
Бигуфтиам, шиканад ин ниҳоли нозукдил,
Барои бе ту намурдан, чӣ чора? Механдам!
* * *
Шикаст рӯҳи ман аз ғам, биё,силоҳ насозем,
Бирехт ҷисми ман аз ҳам, биё, силоҳ насозем.
Миёни Одаму Ҳавво пули фироқ чӣ ҳоҷат,
Ба бахти тифлаки одам, биё, силоҳ насозем.
Зи ҷанг ончи тавон бурд,ғайри лаънат нест,
Бас аст гиряву мотам, биё, силоҳ насозем.
Ба ҳоли зори замин раҳми осмон ояд,
Шунав зи гиряи нам-нам: “Биё, силоҳ насозем”.
Шаби дароз бигиряд гул аз ғубори ҳаво,
Бихон зи дидаи шабнам: “Биё, силоҳ насозем.”
Ба ҷисми хаставу пора, ба қалби реши замин
Шавем мову ту марҳам, биё, силоҳ насозем.
Бимон, ки ишқу хирад фатҳи коинот кунад,
Барои нусрати олам, биё, силоҳ насозем.
* * *
Ту биё, аё муғаннӣ, ки худои арғунунӣ,
Бинавоз рӯҳи моро ба навои арғунунӣ,
Ҳама сокит аст инҷо, ҳама мӯҳр бар лабонаш,
Ту сарой ранҷи моро ба садои арғунунӣ.
Магузор қалби моро, ки зи дардҳо бимирад,
Ба тапиш дубора овар ба давои арғунинӣ.
Бигирифт хотири мо зи мағал зи шӯру ғавғо,
Бикушой хотири мо ба ҳавои арғунунӣ.
Ҳама ҷо ғуборогин зи фиребу нафрату кин,
Бизудой тирагиро ба сафои арғунунӣ.
Ту бирез аз ду дастат ба дили асир ово,
Дари баста боз бинмо ба нидои арғунунӣ.
Ту биё, садои моро зи қафас раҳоӣ бахшо,
Бинавоз аё муғаннӣ, ки Худои арғунунӣ.
* * *
Гиряам меояд, аммо боз мебояд бихандам,
Дил – биёбон, чашм – дарё, боз мебояд бихандам.
Дар мазори орзуям зери борони ғамангез,
Мондаам танҳои танҳо, боз мебояд бихандам.
Бар наҷоти ғунчаҳои норасида то шукуфтан
Дасткӯтоҳам, дареғо, боз мебояд бихандам.
Ман ба марги ишқу бовар, марги ихлосу муҳаббат
Гарчи мегирам азоҳо, боз мебояд бихандам.
Мехурам пинҳонӣ андӯҳ аз нигоҳи модари худ,
То набинад ғуссамро, боз мебояд бихандам.
Тифлаки ман бехабар аз дардҳои инзамонист,
То шавад дунёш зебо, боз мебояд бихандам.
Он қадар дилгирам оваҳ,бар намоишҳои гардун,
Гиряам меояд аммо, боз мебояд бихандам.

ЗИНДАТАР АЗ ЗИНДАГӢ

Меравам боз ба дидори саҳар,
Мегурезам зи шабистони сиёҳ.
Ин дили бо ҳавас оростаро,
Мебарам ҳадя ба он сабзнигоҳ.
Зиндагонӣ ҳама марг асту фано,
Ман вале зиндатар аз зиндагиям.
Бо дили тангу фирорӣ зи қафас,
Душмани бандагию бардагиям.
Ман гули кӯҳияму худрӯям,
Кай ба гулдон бибарам рӯи ниёз,
Аз сарам абри баҳорон гузарад,
Сарфарозам ба ҳама шебу фароз.
Ончунон нур ҷабам аз Хуршед,
Ки таровад зи дилам нури саҳар.
Он қадар баҳра барам аз борон,
Ки ба ман рашк барад лолаи тар!

РУБОИВУ ДУБАЙТИҲО

Ин лаҳза бувад азми ман оғозидан,
Рақсидану бо савти нафас бозидан.
Дар домани чун биҳишт зебои Ватан,
Рашки гули суриам, ба ин нозидан.
* * *
Бо атласи худ фариштаи миноист,
Сар то ба қадам назокату зебоист.
Сарчашмаи ҷумла чашмасорони Ватан
Чашму дили поки духтари рустоист.
* * *
Ман бе ту чу бе об набитвонам зист,
Ман бе ту чӣ бе тоб, набитвонам зист.
Бо рафтани ту ҷон биравад аз қолаб,
Ман бе ту дар ин қоб набитвонам зист.
* * *
Хуршед, саломи ман ба дунёҳо бар,
Афсонаи ишқи ман ба дарёҳо бар.
Ман шабнами афтода зи чашми моҳам,
Наздик биё, биё, маро боло бар!
* * *
Фирдавс маро гӯшаи боғат бошад,
Нури нигаҳ аз чашми чароғат бошад.
Бо ишқи ту ман омадам аз мулки адам,
Дар оғуши ту маро фароғат бошад.
* * *
Ин субҳи ватан, ки медамад аз дили ман,
Хуш бод ба тан, ки медамад аз дили ман.
Гулпӯш шавад давру барам, аз ханда,
Чун рашки чаман, ки медамад аз дили ман.
* * *
Дар хоки шариф чашми худ бикшодам,
Бо ишқу муҳаббати ватан ободам.
Ҳар ҷо, ки равам боз биёям, зеро
Дар меҳани худ зиндатару дилшодам.
* * *
Бо чаҳчаҳи мурғакон бувад ҷӯр дилам,
Аз хандаи кӯдакон шавад сур дилам.
Бо ҳар кашишу ҳар тапишу ҳар зарба
Оҳанг биофарад чу сантур дилам.
* * *
Дорам Ватане, ки шуҳраи гардун аст,
Таппиши дилам аз ишқи ӯ мавзун аст.
Танг аст агар ба чашми суратбинон
Дар дидаи аслбин зи ҳад афзун аст.
* * *
Гуҳар мерезад аз дасти ту, модар,
Самар мерезад аз дасти ту, модар.
Ба гулдузӣ туӣ монои Монӣ,
Ҳунар мерезад аз дасти ту, модар.
* * *
Шудам ҷорӣ зи қалби кӯҳсорон,
Ба ин хуррамзамин, ин лолазорон,
Зи ишқат, эй диёри офтобӣ,
Дилам пайваста бошад чун баҳорон.