Дар деҳаи хурдакаке ҷавоне мезист. Ӯ ба духтари зеботарини музофоташон дил баста буд. Муҳаббати ӯ хеле самимӣ, вале беҷавоб буд. Духтар, ки миёни ҷавонони гирду атроф дилдодагони хеле зиёде дошт, аз ҳусну ҷамол ва дилрабоии худ фахр мекарду худро аз ҳама боло медонист.

Ҷавони ошиқ қарор дод, ки ҷанговари диловар ва ҷасуру матин мешавад. Ӯ итминон дошт, бо сару либоси босалобати низомӣ ва унвони гуногун дили духтарро тасхир ва ӯро моили худ хоҳад намуд ва ба шаҳр барои адои хизмати аскарӣ рафт. То дараҷаи афсарӣ хизмат намуд, корномаҳои зиёде нишон дода, ҷавони болиғ шуд ва бо унвону қаҳрамониҳои зиёд ба деҳааш баргашт. Вале духтар ба сӯи ӯ назаре ҳам накард. Ӯ то ба ҳол домодшавандаи мувофиқ ва лоиқи худро пайдо ва интихоб накарда буд.

Баъди ин ҷавон қарор дод, ки сарватманд мешавад ва бо молу сарват ва туҳфаҳои қиматбаҳо дили духтарро албатта гарм хоҳад намуд. Ӯ ба хизмати тоҷире пардохта, нахуст ба ҳайси муҳофиз кор кард ва баъди чанде аз ӯ роҳу равиши тиҷоратро омӯхта, молу сарвати зиёде ҷамъ намуд ва ба ҳайси тоҷири сарватманду соҳибэҳтироме ба зодгоҳаш баргашт. Духтар бошад, ба туҳфаҳои қиматбаҳои ӯ таваҷҷуҳе зоҳир накарду боз ҳам интизори туҳфаҳои аз ин гаронтаре аз ҷониби домодшавандаҳо буд.

Сипас ҷавон ба донишомӯзӣ пардохт. Ӯ тамоми дороӣ ва аҳли оилаашро вогузошта, ба ҷустуҷӯ ва дарёфти илму хирад баромад. Ӯ баъди якчанд сол марди солор ва оқилу хирадманде шуда ба деҳаи худ баргашт. Вале ба хонаи он духтар нарафта, оромона паи қисмат намудани хираду донишу худ бо дигарон шуд.

Солҳо сипарӣ мешуданду духтар номзади барои худ мувофиқро пайдо накарда, танҳо мезист. Аммо гузашти вақт ногузир буду ҳар як рӯзу ҳар як соати сипаришуда аз ҳусну ҷамоли духтар зарраеро кам менамуд. Ожангҳо ба рухсора ва сафедиҳо ба мӯйҳояш панҷа заданду дигар нафаре бо чашми харидорӣ сӯяш наменигарист. Ғурури нозарур ва такаббури беандозааш ҳамаро гурезон ва аз ӯ дур сохта буд. Рӯзе ин зани танҳо ба назди он марди оқил омада пурсид, ки оё ӯро ба занӣ гирифтан мехоҳад? Марди хирадманд розӣ шуд.

Одамон ҳайрон шуда пурсиданд:

- Чаро ту ин зани шаттоҳ ва пирро, ки муҷиби ин қадар ранҷу азоби ту гардиду ба ту ин қадар бадиро раво дид, ба занӣ гирифтан мехоҳӣ?

Марди хирадманд табассуме карду гуфт:

- Ман дар аъмоли ӯ танҳо хайру некиро мебинам. Агар ӯ намебуд, ман ҳаргиз ба ин мартабае, ки ҳоло дорам, расида наметавонистам.

Таҳияи Шаҳло ЭШОНОВА, “ҶТ”