Садои пурэҳсосу ҳузнангези таронаи ишқӣ такрор ба такрор аз гӯшии ҳамроҳаш ба фазои ҳуҷра паҳн мегардид. Беш аз ним соат аст, ки танҳо як таронаро мешунаваду баробари он дар бораи наздиктарин шахси ҳаёташ меандешад. Вуҷудашро эҳсоси дардноки ишқ фаро гирифтааст. Ба қалбаш гӯё як мушт оташ рехта бошанд, ки хеле бераҳм замирашро месӯхт. Чеҳраи кушодаи гандумгун ва намакини гулдухтари орзуҳояш аз пардаи чашмонаш дур намерафт. Ҳар замон нигоҳҳои самимию шармин ва сухангӯиҳои муҳаббатноку ширини ӯро ёд мекард.

Барояш одат шуда буд, ки ҳар гоҳе қалб ва рӯҳу равонаш аз шахси дӯстдоштааш озурда мешуд, то дер бози шаб оҳанги таскинбахшеро гӯшкунон перомуни муҳаббату ишқи доштааш андеша мекард ва ҳеҷ ба як қарори қатъӣ омада наметавонист. Зеро хуб медонист, ишқ коре нест, ки дар борааш ба содагӣ андешиду барои чи гуна ҷараён гирифтани робитаи ошиқона қароре баровард.

Мехост ба робитаи доштааш чизе халал ворид насозаду муҷиби ғаму андуҳи бешумораш нагардад. Ҳарчанд кӯшиш мекард, то ин бор низ роҳи ноҳамвори пешомадаи робитаашро бе ягон душворӣ паси сар созад, вале ин барояш муяссар намешуд. Баъд аз фикр карданҳои зиёд ба қароре омад, ки фардо субҳ рафта, тамоми ҳарфи дилашро ба нафаре, ки барояш хеле азиз аст, мегӯяду тақдири муҳаббат ва ишқи доштаашро муайян мекунад. Зеро ӯ дигар тоқати бардошти чизеро надошт ва намехост, ки иртиботаш муаммодор идома ёбад.

Ӯ дар муошират бо духтари ошношудааш хеле ҷиддӣ ва суҳбатҳояшон ба қалбаш умеду орзуҳои нав ба навро ҳадя месохту дар боғи ишқаш ғунчаҳои муҳаббат мешукуфтанд. Вале духтар аз ин чиз гӯё дарак надошт ва ҳар гоҳи суҳбат хандакунон суханҳои хушку холӣ мегуфт. Аз ин тарзи рафтор ӯ ҳамеша хиратабъ ба хона бармегашт. Ва ҳайрон буд, ки наход эҳсоси доштаашро ӯ нафаҳмида бошад.

Субҳ шуд. Боз як субҳи дигари баҳорӣ. Нурҳои хуршеди оламтоб чодари шабро рахна карда, аз фарорасии як рӯзи хуби дигар мужда медод. Мурғакони саҳархез бо хонишашон ба субҳи зебо накҳати тоза зам мекарданд. Бӯйи хуши дарахтони ғарқи гул ба машом мерасиду аз рангину мондагор будани ҳар рӯзи рӯзгор гӯё ҳарф мегуфтанд. Дар осмони софи саҳарӣ болзанию бо ҳам бозикунии ҷуфти парастуе ба ҳар бинанда рӯҳи тоза мебахшиду қалбҳоро ба ояндаи боз ҳам хубу зебо умедвор месохт. Насими баҳорӣ ҳама гуна фикру хаёли зиштро аз сар дур месохт. Ва чунин як субҳи саршори зебоиву пурнакҳат танҳо ошиқона зистанро ба инсонҳо талқин мекард.

Ин ҳамаро гӯё Ромиш намедид ва эҳсос намекард. Фикру хаёлаш танҳо дар як чиз банд буд: чи гуна гуфтани ҳарфи охири дилаш ба оне, ки буданаш беҳтарин ҳадя барояш аст ва набуданаш сахттарин имтиҳони рӯзгор. Банди чунин андеша дасту рӯяшро шуста, бо ба бар кардани шиму костюм сӯйи коргоҳаш шитобид. Наҳорӣ ҳам накард. Зеро майли истеъмоли чизеро надошт ва аз гулӯяш ҳатто як қатра об ҳам намегузашт.

Ба нақлиёти самти коргоҳаш нишаста, ба нуктае андешаманд чашм дӯхт. Миёни ҳама фикру хулосабарории ботиниаш ҷумлае аз китоби чанде қабл мутолиакардааш “гарчи тақдир моро зери сақфи кулбае ба ҳам наовард, вале хушҳолам, ки ҳарду дар як дунёем” ба зеҳнаш омаду ӯро боз ҳам мушавваш сохт. Ба худ мегуфт, ки наход ин гуфтаро ӯ низ дар ҳаёташ ба кор барад ва он ҳам худи имрӯз. На! Ва набояд чунин шавад.

Бо чунин андешаҳои мағшуш дар истгоҳи назди коргоҳ пиёда шудан замон, чи гуна вохӯрдани худро бо нафари писандидааш андешид.

“Аввал бояд садбарги сурх гирам, - мегуфт ба худ Ромиш. - Зеро гули дӯстдоштаи гулдухтари рӯъёҳоям Баҳор маҳз ҳамин гул аст”.

Ӯ инро дар нахустин рӯзи шинос шуданашон эҳсос карда буд. Вақте бори аввал дар гулгаште бо ҳам суҳбат мекарданд, назди гулҳои садбарги сурх ҳарф мегуфтанду ӯ аз ин ки гулдухтари рӯъёҳояшро дар ин дунёи хеле зудгузар дарёфтааст, аз самими қалб хушҳолӣ мекард. Ромиш, замоне ки аз гулҳои шукуфтаи назди курсии нишастаашон яктояшро барканда, бо муҳаббат ба моҳи осмонаш дароз кард, дар ҷавоби ин амалаш баробари изҳори сипос шунидан, ҳамчунин аз гули дӯстдошта будани он огаҳӣ ёфта буд.

Ба коргоҳ даромад. Дар утоқи корӣ нишастан замон роёнаи худро фаъол карду исми Баҳорро аз саҳифаи паёмакҳо ҷӯё шуд. Пас аз дарёфти он саҳфаи паёмакро боз карду баробари ҳолпурсии маъмулияш, ки ҳамеша аз хуб будану чи гуна оғоз кардани субҳаш пурсон мегардид, ин бор дар охири паёмак дарди дилашро рехт ва ҳарфҳоеро дар он чид, ки то ин дам аз овардани он ба забон ҷуръат намекард.

-Дуруд Баҳори зиндагиям, - инро навиштан замон гулӯяш фишурда шуд. Вуҷудан ғарқи рӯди ишқ шуда буду ангуштонаш аз шиддати ҳаяҷон ларзиданд. Баъди худро ба даст гирифтан, ба навиштани паёмак давом дод. -Медонӣ, дар дунё худро ягона нафари хушбахттарин меҳисобам, ки бо ту рӯ ба рӯ шудам. Бо ту ошно шуданам аз муҳимтарин бахши ҳаётам аст. Ҳамон рӯзе, ки туро дидам, чеҳраи зебои намакинат рӯйи пардаи қалбам тасвир шудаву ҳамеша пеши назарам аст. Рӯзгор бароямон пару бол дода, ки парвоз кардаву дар ин олами пурғавғову тезгузар ҳамдигарро дарёбему бо ҳам зиндагии ширине намоем, ки асоси он сиришта шуда бошад, аз ишқу эҳсоси ҳақиқию самимӣ. Ту бароям хеле писандӣ. Аз вохӯрданам бо ту се моҳ сипарӣ шуд ва дар ин муддат ҳамеша дар зеҳну фикрам танҳо ва танҳо туӣ. Фикр мекунам, ки ту низ чунин эҳсосро нисбат ба ман дорӣ. Вале аз чи бошад, ки ҳамеша онро аз ман пинҳон мекуниву тарзе рафтор менамоӣ, ки гӯё эҳсосе байнамон набошад. Мехоҳам ҳамсафари рӯзгорам бошию шебу фарози умрро бо ҳам тай намоем ва ҳамеша ҳамдаму муниси ҳам бошем. Овардани ахтарро аз само бароят қавл намедиҳам, вале ваъда медиҳам, ки бо ҳам хушбахт мегардем...

Ромиш баъди навиштани ин ҳарфо дар охири паёмак аз Баҳор хоҳиш кард, ки ин бегоҳ ба ҷое, ки ҳамеша дар он макон ғарқи селоби муҳаббатҳои ҳамдигар мешаванд, ҳозир шавад ва ба гуфтаҳояш ҳарфе гӯяду барои ҳамсафари ҳамдигар шудан, розӣ буданашро баён созад.

Паёмакро фиристоду мунтазири посух ду чашм аз саҳфаи паёмакҳои роёна намеканд. Дақиқае пас Баҳор баъди паёмакро дидану хондан, дуруд фиристоду ваъда дод, ки бегоҳ дар ҷои гуфтааш мешавад ва ҳарфҳои худро он ҷо хоҳад гуфт.

Ромиш зери чатри эҳсос лаҳзашуморӣ мекард, то ҳарчи зудтар бегоҳ шаваду посухи муҳаббатҳояшро ба даст орад. Қароре надошт. Чашм аз лаҳзашумори соат намеканд. Ғайр аз ишқаш ба чизе фикр намекард ва риштаи андешаҳои ишқолудашро кандан намехост. Дар бораи чи ҷавоб додани Баҳор меандешид. “Мабодо не гӯяд” - инро ботинан гуфту вуҷудашро сардӣ фаро гирифт.

Ниҳоят бегоҳ шуду шитобид сӯйи дӯкони гулфурӯшӣ. Ҷуфти садбарги сурхро харидорӣ карду ба макони мулоқот шитофт. Баробари наздик шудан ба он таппиши қалбаш баланду ҳаяҷон пахшаш карда буд. Аз ҳаяҷону ишқу эҳсос вуҷудаш меларзид. Аз ошуфтагӣ ҷое истода наметавонист ва ин сӯю он сӯ қадам мепартофту аз роҳе, ки мебоист Баҳор ояд, чашм намеканд. Ва ниҳоят Баҳори чеҳрагарму хушхиром дар роҳ пайдо шуд. Ромиш ӯро дидан замон сӯяш қадам бардошт, то зудтар наздаш расаду дидори гулдухтари орзуҳояшро бубинад.

Ба назди ҳамдигар расиданд ва дақиқае ҳеҷ кадоме ҳарфе ба забон наоварда, хомӯш истоданд. Бо нигоҳи хомӯшона гӯё ба якдигар дунё - дунё ҳарф мегуфтанд. Ниҳоят Ромиш бо дуруд гуфтан, хомӯширо аз миён бурду гулро дароз кард. Баҳор баъди гирифтану бӯйидани гул сипос гуфт. Ҳеҷ кадоме ҷуръат намекард, то дар бораи робитаашон сухане гӯяд. Гуё фақат мехостанд, то ҳамдигарро назора намоянду кулли дунёро фаромӯш.

Ҳавои ахири рӯзи баҳорӣ гирифтаву абрӣ буд. Аз дуриҳо садои раъду барқ шунида шуд. Боди серуне вазид ва баъди лаҳзае дона-дона чакраҳои борон ба боридан сар кард. Ромиш барои он ки маҳбубааш сардиро эҳсос накунад, костюмашро рӯи китфони нафиси Баҳор гузошту баробари нигоҳи самимию ширинеро ҳадя гирифтан, ҷумлаи “Ташаккур, лозим набуд. Муҳаббати шумо бароям гармтарин либоси дунёст”-ро шуниду аз ишқи доштааш шукр гуфт, вале бехабар аз он ки ин охирин ҳарфи Баҳор аст.

Вақти рафтан расид, вале доир ба суханони паёмак чизе гуфта нашуд. Ҳангоми ҷои мулоқотро тарк кардан, вақте Ромиш паёмак гуфту манзураш ҷавоби Баҳорро доир ба он шунидан буд, Баҳор китоби ишқиеро, ки чанде пеш ӯ барои хондан барояш дода буд, дароз карду хайрбод гуфт ва чизе дар робита ба ҳарфҳои паёмак нагуфту рафт. Ва ӯ монду пурсиши беҷавобаш...

Баҳор рафту тирамаҳи хазонрезро ҷояш гузошт. Ромиши ҳайрон аз рафтори Баҳор чи кор карданашро намедонист. Зери борони найсон қадам мезаду сиришки ғам ба рӯяш мешориданд.

Ромиш аз чунин рафтори Баҳор дар ҳайрат монду ба андешаи беохир фурӯ рафт ва ҳайрон буд, ки чаро ӯ чизе нагуфт ва рафт. Ӯ низ баргашт бо қалби гирифтаву маҳзун.

Баъди гузашти ҳафтае чанд бор ба Баҳор паёмак навишту дар тамос шуд, вале ба ҳеҷ кадоме посух нагирифт ва аз ин хулоса кард, ки Баҳор намехоҳад ҳамболу ҳамсафари ҳаёташ бошад...

Рӯзу моҳу солҳо сипарӣ шуданд. Аз миён панҷ сол гузашт. Панҷ соле, ки ба дарозои умре баробар буд. Дар ин муддат чандин маротиба волидони Ромиш ӯро оиладор карданӣ шуданд, вале ӯ ҳаргиз розӣ намешуду омода набудани худро баҳона пеш меовард.

Ромиш кор мерафту хона меомад ва хеле дамдузд шуда буд. Тӯли ин панҷ сол саволе зеҳнашро ором намегузошт, ки чаро Баҳор посухе аз робитаи ошиқонаашон нагуфт ва рафту дигар барнагашт.

Баъди сипарӣ шудани ин муддат ӯ кӯшиш кард, то ба ҳаёти муқаррарӣ баргардаду гузаштаро фаромӯш созад. Ва ҳамин тавр ҳам шуду ӯ дигар ба чизе фикр намекард ва фақат ба кору бораш банд буд. Дамдуздиро як сӯ гузошт ва бо дӯстонаш баъди кор ба сайёҳат мерафту ҳаёти наверо оғоз кард.

Ромиш рӯзе дар ҳуҷрааш баъди аз кор баргаштан, ба тоза кардани ҷевони китобҳо пардохт. Китобҳои парешонро ба рафи хеш мемонд. Ҳангоми чидани китобҳо ногоҳ яке аз он аз дасташ ба замин афтиду аз дохили он лифофае намоён гардид. Инро дида, ба замин нишасту китоби мазкурро даст гирифт. Он ҳамон китобе буд, ки дар охирин мулоқот панҷ сол пеш Баҳор онро баргардонда дода буд. Ҳайрон китобро кушода, лифофаро ба даст гирифту бо саросемагӣ онро боз кард ва аз даруни он мактуби қатшудаеро кушода, бо ҳаяҷон ба хондани он сар кард.

“Дуруд Ромиш, - чунин оғоз мешуд мактуб. -Ҳарфҳое, ки доир ба муҳаббататон дар паёмак гуфтеду маро дар ин робита бепарво хондед, дуруст нест. Он андозае, ки бароятон писандаму маро муҳимтарин шахси рӯзгоратон номидаед, шумо низ бароям беҳтарин ҳадяи рӯзгоред. Ҳамеша орзу мекардам, то чун шумо ҳамболи рӯзгор дошта бошам ва шукр, ки инро дорам. Розиям, ки бо шумо умри хешро сипарӣ созаму ҳаёти моломоли ишқеро дошта бошам. Ин ҳарфҳоро барои он дар мактуб навиштам, ки вақте мебинаматон дар рӯ ба рӯ онро гуфта наметавонам. Мо хонаи нав харидем ва фардо ба он ҷо мекӯчем. Суроғаи онро дар охир менависам. Аз ин пас суҳбати маҷозиро қатъ мекунам ва фиристодани хостгорҳоятро интизор мешавам. Танҳо бо шумо ҳаёт ба сар бурдан мехоҳам ва то охир мунтазират мемонам. Зеро мо барои ҳам офарида шудаем ва то охири умр моли ҳамем. Бо муҳаббат, Баҳори ту”.

Ромиш баъди мутолиаи мактуб дар ҳайрат монд. Вуҷудашро эҳсоси ишқ фаро гирифту дар қалбаш оташи умеди орзуҳои ширин рӯшан шуд. Аз ҳаяҷон ашк рехт. Ашке, ки аз рӯзҳои хуби ояндаи умраш мужда медод. Ашке, ки аз ишқи поку беолоиш навид мерасонд.

Мактуб дар даст аз ҷой бархост. Ба ҳавлӣ баромаду сабукрави худро рӯшан намуд. Вақте ба роҳ баромад, суроғаи дар охири мактуб навишташударо хонду сӯйи нишонии мазкур ҳаракат кард...