Аз хурдсолӣ анҷом додани корҳои ғайриодиро хеле зиёд дӯст медоштам. Маълум аст, ки кӯдакии ҳар ашхос бо рафторе, гуфторе, амале ва ё муоширате мутафовит аз дигарон аст.

Миёни ҳамсолонам, ки ҳамакнун муҳассили синфи шашум будем, ҳамеша чизеро ҷустуҷӯ мекардам ва мехостам кори аҷиберо амалӣ созам.

Ёдам ҳаст, ки то он замон боре ҳам милодамро на дар муҳити хонаводагӣ ҷашн гирифта будаму на дар дабистон миёни ҳамдарсонам. Ёдам нест, ки боре шамъи рӯйи шириниеро ба ин муносибат бо шавқи дил пуф карда бошаму таманниёти зиёдеро шунида.

Аз ин чиз ҳамеша дилхӯр будаму нороҳат. Чун ҳар гоҳе мелодам меомад, фасли гармо мешуду рӯзҳоро дар саҳро бо кори деҳқонӣ мегузаронидему таърихи ба дунё омаданам ҳамеша аз ёдҳо фаромӯш мешуд. Ва вақте аз он фосилае ба миқдори чанд рӯз сипарӣ мегардид, ногаҳ он ба ёди яке аз наздиконам меуфтод, ки хеле дер шуда буд.

Аммо имсол тасмим гирифтам, аниқтараш нақша кашидам, ки пеш аз ба итмом расидани машғулиятҳои дабистонӣ зодрӯзамро тавре карда ҷашн мегирам ва орзуи худро амалӣ месозам. Ва ин корро низ кардам.

Ба рӯзи милодам ҳафтае боқӣ монда буд, ки шабе қаламу қоғаз гирифта, ба навиштани таманниёт оғоз намудам. Аниқтараш ду номаи шодбошӣ навиштам.

Ибтидо анҷом додани ин кор дар назарам ғайримантиқӣ намуд. Аммо ниҳоят ба иншои номаи шодбошии аввал оғоз бахшидам, ки чунин унвон дошт – “Ҷигарбанди азизам, Ораз”.

Бо ин унвон мактубе навишта, онро бо худ ба дабистон бурдам. Вақте дарси охирамон ба итмом расид, назди муаллимаамон, ки роҳбари синфамон буд, рафтаму гуфтам, ки модарам мактубе навиштаанд ва хостанд, ки онро шумо хонед.

Онро рӯйи мизи корияш гузоштаму баргашта ба ҷойи хеш, ки дар мизи дуюм буд, омада нишастам. То он замоне, ки муаллима ба он бодиққат назар мекарду оҳиста мактуби қатшударо боз менамуд, дилам аз таппиши зиёд қариб буд, ки аз кор монад. Ва хеле зиёд тарс доштам, ки мабодо ин сиррам фош шавад, аммо...

“Ҷигарбанди азизам, Ораз, - муаллима инро хонду ман ба худ омадам ва бо сари хам интизори бармало шудани кори ғайриодиям будам. – Хушбахтем, ки туро дорему миёни хоҳарону бародаронат ҷойи худро дорӣ. Бисёр вақт зодрӯзатро фаромӯш мекунем, аммо ин маънои онро надорад, ки ту бароямон камарзишӣ. Баръакс, ту муҷиби шодиҳои беинтиҳои хонаводаамон ҳастӣ. Ба ҳамаи орзуҳоят бирасӣ. Медонем, ки орзуи ягонаат доштани дучарха аст. Падарат ҳамин ки аз муҳоҷират баргашт, бароят онро харида медиҳем. Муҳим ту шод бошӣ.

Муаллимаҷон, ташаккур ки фарзанди моро тарбият мекунед ва хеле хушмуомилаву босавод аст. Гарчанде милодаш ҳафтаи баъд аст, аммо хостам онро имрӯз барояш табрик гуфта бошам ва хоҳиш шумо низ миёни ҳамсинфонаш табрикаш кунед.

Бо эҳтиром Соиба, модари Ораз”.

Муаллима номаро хонда, наздам омад. Сарамро сила кард ва ба умқи чашмонам нигариста, милодамро самимона табрик гуфт. Ва таъкид кард, ки ҳамсинфонам як-як табрикам намоянд. Ва ҳамин тавр ҳам карданд. Ман аз шодии беинтиҳо гирён шудам. То ҳол ҳар вақте онро ба ёд меорам, ҳамон ҳолат фаро мегирадам.

Номаи дуюми шодбоширо рӯзи дигар ҳангоми хӯроки шом аз ҷузвдонам бароварда, ба модарам додаму гуфтам, ки муаллимаамон дод. Модарам ҳайрон-ҳайрон ба он таваҷҷуҳ карду ниҳоят бозаш намуд.

“Модари азизи шогирди беҳтарини мо - Ораз!”, - модарам инро хонду аз пиёлаи чойи наздашбуда ҷуръае нӯшид. – Писаратон аз хубтарин шогирдони дабистони мост. Шумо модари хушбахте ҳастед, ки чунин писари хуб доред. Зеро ӯ аълохон асту ботарбия. Ташаккур барои тарбияи хубатон.

Ӯ баъди ҳафтае милод дорад ва ба ин муносибат ӯро пешакӣ миёни ҳамсинфонаш табрик намудем. Чун то милоди ӯ дарс ба итмом мерасад ва фурсат ба он рӯз намемонад. Аз номи синфамон милоди ҷигарбандатонро фархунда мегӯем. Вақте аз орзуяш пурсон шудем, гуфт мехоҳад, дучарха дошта бошад. Орзуяшро амалӣ намоед. Чун ӯ арзандаи ҳама гуна туҳфа аст.

Бо эҳтиром муаллима Фахрия”.

Модарам мактубро хонду гирист. Аз кори кардаи худ хеле пушаймон шуда будам, ки модарамро гирёндам. Аммо баъди гузашти сонияе модарам гарм оғӯшам гирифту аз гунаҳоям бӯсид. “Зеби хонадонам, хеле зиёд дӯстат медорам!”- танҳо чизе, ки гуфт, ҳамин буд.

Ҳафтае аз миён гузашту рӯзи зодрӯзам фаро расид. Субҳ, вақте аз хоб хестам, модарам дар хона набуд. Вақте пурсон шудам, хоҳарам гуфт, ки барои харид ба бозор рафтааст. Нисфирӯзӣ буд, ки модарам бо сабукраве назди дари хона расид. Бародарам маро барои овардани кӯлоҳаш ба хонаи болоиямон равон кард.

Вақте баргаштам, модарам рӯйи ҳавлӣ шириние дар даст меистоду шамъе болои он милт-милт мекард. Бо чеҳраи кушод бароям гуфт, ки онро пуф кунам. Ва ман низ бо шавқ онро пуф кардаму модарамро оғӯш гирифтам. Ин замон буд, ки бародарамро садо зад ва ӯ дар даст дучархаи селофанпечеро наздам оварду модарам хеле зебо чунин гуфт, ки ҳеҷ аз хотиротам намеравад: “Орази азизам ва маънии ҳаётам, рӯзи милодат муборак! Бо ту ифтихор дорам”...

Аз ин кори ғайриодиям солҳо сипарӣ шуд. Муаллифи он мактубҳо будани маро касе намедонист ва то ҳол намедонанд. Аммо хубиаш ин шуд, ки дигар ҳар сол рӯзи милодамро ҷашн мегирифтанд ва ман худро хушшонстарину хушбахттарин инсони рӯйи дунё меҳисобидам.

Донишҷӯ шудам. Дар ин замони зебои умр барои аввалин бор ошиқ гардидам, вале хеле афсӯс, ки эҳсоси нахустинам самар надод ва оне, ки дӯсташ медоштам, маро ба ҳаёташ напазируфт. Ва рафт...

Баъди хатми донишгоҳ ба тиҷорат машғул гардидам. Солиёни зиёд аз рӯйи ин касб ҳаётамро пеш бурдам. Оиладору соҳиби чаҳор фарзанд – ду писару ду духтар шудам.

Барои шод будан ҳама чизро доштам. Аз саломатию муҳити хуби оилавӣ сар карда, то дӯстону рафиқони зиёди ҷонӣ. Гоҳе ҳамроҳи аҳли оила ба сайри берун аз шаҳр мерафтему гоҳе дигар ба саёҳати кишварҳои дигар. Мамнун будам аз рӯзгор.

Вақте ки бознишаста шудам, фикри аҷибе дар зеҳнам пайдо шуд. Гарчанде синнам аз шаст боло шуда буд, мисли ҳангоми дар синфи шашум хонданам, хоҳиши анҷом додани кори ғайриодие дар ман пайдо шуд.

Баъди фикру андешаи зиёд тасмим гирифтам, ки бо дороии ками ҷамъкардаам, ширкати махсуси ғайриодии хизматрасонӣ таъсис медиҳам. Ва ин корро низ кардам. Ширкате боз кардам бо номи “Ниҳон”.

Ширкат кораш ҳамин буд, нафаре ки муҳаббати хешро ба шахси дӯстдоштааш гуфта наметавонад, аниқтараш аз тарси атрофиён ҷуръати гуфтани онро намекард, ба ширкат муроҷиат мекарду розу эҳсоси дилашро кормандон дар шакли мактуби хеле зебову ҷаззоб бо ишораи хоси муаллифи нома омода мекарданд. Ва онро бо туҳфае ба шахси мухотаб бурда мерасониданд.

Дар ибтидо аз ин корам бисёриҳо истиқбол накарданду онро кори беҳудае беш унвон накарданд. Ростӣ, аз ин гуна бархӯрди дигарон аз кори кардаи хеш то андозае дилсард шуда будам.

Аммо бо гузашти ҳафтае рӯзе бароям мудири ширкатам занг зада гуфт: “Раис, муждагонӣ диҳед. Танҳо дар як ҳафтаи корӣ беш аз ҳазор нафар ба мо муроҷиат карданду хоҳишашонро иҷро намудем. Бовар дорам, ки муштариён аз ин ҳам бештар мешаваду кори ширкат рушд мекунад. Ба ин бовар дорем”.

Ва ҳамин тавр ҳам шуду ҳафтаи дуюм се ҳазор нафар, ҳафтаи сеюм панҷ ҳазор нафар ва дар як моҳ беш аз даҳ ҳазор нафар аз хизматрасонии ширкат истифода бурданд.

Кори ширкат хуб шуд ва бо гузашти аз чаҳор як ҳиссаи сол истифодабарандагони он ба беш аз сӣ ҳазор нафар расид. Рӯзноманигорон аз кори ширкат огаҳ шуда, ба суроғам омаданд ва гуфтанд нияти омода кардани барномаи телевизионие доир ба идеяи таъсиси чунин як ширкати ғайриодӣ доранд. Чун он дар ҷомеа дар ҳоли машҳуршавист.

Ҷойи сабти барномаро муайян кардем. Ва он утоқи кории хонаам буд. Шиму костюм пӯшидаму рӯ ба рӯи рӯзноманигор рӯйи роҳаткурсӣ нишастам.

Вақте мусоҳиба оғоз мешуд, набераам давон наздам омаду мактуберо ба дастам дод, ки аз ширкати худам буд. Рӯзноманигор онро дида, гуфт метавонем барномаро бо хондани мактубе, ки бароятон тариқи ширкати худатон омадааст, шурӯъ намоем.

Чашмам ба исми муаллифи нома афтоду ҳайратзада гаштам. Ҳаяҷонӣ шудаму даступохӯрда. Буғзи куҳнае гулӯямро фишурд. Қалбам ба дард омад. Ҳисси чилсолае вуҷудамро ламс кард. Агар гӯям, ки баъди хондани ин нома нагиристам, дурӯғ гуфтаам.

Онро боз кардаму ба хонданаш оғозидам: “Дуруд. Умедворам хубӣ. Хуш ба ҳолат, ки чунин ширкатеро созмон додӣ. Медонӣ, вақте аз ин корат огаҳ шудам, боварам намеомад, ки ин кори туст. Қисматро бубин, ки ҳарфи чилсолаи қалбамро тавассути ширкати худат ба худат мефиристам.

Он замон барои он чизе ба ту нагуфтаму эҳсосатро рад кардам, ки маро ба дигаре гаҳворабахш карда буданд ва ҳеч коре аз дастам бар намеомад. Ҳарфе, ки ин қадар сол пеш ба ту гуфта будам, дурӯғ буд. Ва танҳо ин ҷо бароят росташро мегӯям. Ман ҳам туро дӯст медорам, инсони ғайриодӣ.

Бо эҳтирому муҳаббати самимӣ, Ниҳон”.