Зимистон имсол ҳамроҳи сардиҳояш бемории зукомро низ овард. Хусусан барои кӯдакон хеле сахту тоқатфарсо буд ин беморӣ: табашон баланд шуда, аз иштиҳо мемонданд. Духтарчаи хурдсоли ман ҳам аз дасти ин беморӣ ранҷ мекашид.

Ҳатто чойи ширинро, ки аз ҳар чизи дигар бештар дӯст медошт, ба лаб намебурд. Ду-се рӯз ҳамин минвол гузашту вай як бегоҳ хастаҳолона гуфт:

- Нони гармам биёред!

Дилаш нони гарм хост кӯдакро. Мо аз ғояти хурсандӣ, ки иштиҳои фарзандамон кушода шудааст, зуд аз пайи иҷрои супориш гаштем. Азбаски то маош ду рӯзи дигар монда буд,  кисаҳоямро тагурӯ кардам ва тангаҳои аз кунҷи онҳо ёфтаро сар ба сар мондем. 3 сомонӣ!

- Ҳеҷ гап не. Бо ин пул мешавад дуто нони гарм харид, - гуфтам ба ҳамсарам, ки маҳзун сӯям менигарист.

Ҳаво боронӣ буд ва ман зуд ҷониби мағозаи маҳалла рафтам. Назди дари мағоза бачаҳо се-чор нафар шуда як модасагеро, ки оби борон баданашро тар карда буд, азият медоданд: сӯи ҷонвари безабон сангу чӯб ва ҳар чизе аз пешашон мебаромад, ҳаво медоданд. Вале саг аз дари мағоза чашм намеканд ва ҳар нафари аз он беруншударо бисёр бараҳм менигарист...

Ман ба мағоза омадам, аммо мағоза нони гарм надошт.

- Агар нони гарм хоҳед, баъди бист дақиқа меоранд, - гуфт фурӯшанда, - бояд каме мунтазир шавед.

- Майлаш... Мунтазир мешавам, - гуфтам ман ва аз мағоза берун шудам.

Ниҳоят як мошин ба мағоза нони гарм овард ва ман ду нони суп-сурхро гирифтаму сӯи хона шудам. Аммо дар ноомади кор халтаи селофании дастам канда шуд. Ба қафо нигаристам, ки нонҳо ба даруни об афтидаанду ҳамон модасаг (шояд бӯйи нонро гирифта аз қафои ман шуда буд) яке аз нонҳоро саросема ба даҳон гирифту ҷониби иморати нимсохта давид. Ҳайратзада нони дигарро, ки тар шуда буд, аз замин бардоштаму ду-се қадам пеш мондам. Чӣ кор карданамро намедонистам. Вале ҳамин вақт гӯё касе таҳрикам дод: “Аз пушти саг рав!” Ҳарчанд медонистам, ки саги гурусна дар ин ин рӯзи сард аз паси қути лоямут асту бинобар ин нонро гирифта гурехт, аз қафояш рафтам. Рафтаму аз манзараи дидаам гиря гулӯямро гирифт...  Дар як гӯшаи ҳамон иморати вайрона кадом хайрхоҳе барои ин ҳайвони бечора ҷои зист дуруст кардааст. Аз борон паноҳ буд макони модасаг.  Дар паноҳгоҳи худ ҷонвар нони тар мехоиду шаш бачааш пистонҳои сурхи ӯро мемакиданд...

Башир УСМОН, “ҶТ”