Марде буд соҳиби марғзори зебову дилфиреб, ки аз ин ифтихор мекарду меболид. Боре ӯ дид, ки дар миёни сабзаҳо қоқуҳои зиёде гул кардаанд.

Мард ин қоқуҳоро накорида буд ва аз ин рӯ онҳоро ҳамчун алафи бегона қабул карда, бо даст канда партофт. Баъди чанд муддат қоқуҳо аз нав пайдо шуданд. Онҳо дар таги майсаҳо пинҳон шуда буданд. Мард ҳарчанд кӯшиш мекард, аз онҳо халос шавад, қоқуҳо аз нав гул мекарданду бошиддат дар марғзор паҳн мешуданд.
Мард ба ғазаб омадаву ҳамарӯза шикоят мекард. Бар асари хашму ғазаб хобу хӯрро аз даст дод ва ҳатто бемор шуд. Оқибат ӯ ба мақомоти кишоварзӣ номаи шикоятӣ навишта, изҳор дошт, ки аз тамоми навъи мубориза барои нест кардани ин алафи бегона истифода кардаасту ҳамааш бенатиҷа. Ва номаашро бо чунин сатрҳо ба анҷом расонид: “Маслиҳат диҳед, ки чӣ кор кунам?”

Баъди чанде бо чунин мазмун номаи ҷавобӣ ба дасташ расид:
“Пешниҳод мекунем, ки онҳоро дӯст доред”.

Таҳияи Ш. Эшонова, "ҶТ"