Ҳаёту рӯзгори нафарони муваффақ, содиқ дар касбу кор ва сарсупурда дар ҷодаи интихобкарда ҳамеша бояд намунаи ибрат барои дигарон бошад. Роҳи пурбаракат ва шеваи кори онҳо ба мо меомӯзонад, ки чӣ тавр бояд роҳ пеш гирифт ва чун роҳбаладе моро ба қуллаи мурод роҳнамуд месозад. Аз ҳамин лиҳоз зарур ва муҳим аст, ки аз фаъ-олияти эшон ва нозукиҳои роҳи тайкардаашон ҳамеша ёд кунему ба дигарон гӯем.

Бӯи хуш бе он ки намоён аст, аз паҳн шуданаш атрофиён хуш мешаванду онро мебӯянд. Кори нек ва аъмоли шоистаи таҳсин ҳам, мисли атри хуш аст. Он миёни омма чун пайки хушкунанда паҳн мешавад. Мардум аз он барои худ мегиранд. Дар зиндагии хеш истифода мекунанд. Рафтори шоиста ва кори намуна ҳамеша ба чашми кас равшании дигар зам мекунад. Ҳамин аст, ки ҳаёти инсонҳои тозакору сарсупурда дар касбашон ҳамеша чун намунаи барҷаста оварда мешавад. Омӯзгоре, ки дар борааш мегӯям, бо талошу заҳмат, меҳнати ҳалол, сарсупурдагӣ дар касбу кор, рафтори хубу нек, аз зумраи ҳамон афродест, ки роҳи тайкардааш намуна барои садҳову ҳазорон аст. Эшонро танҳо меҳнати шабонарӯзӣ ва заҳмату талош баҳри саводнокии донишҷӯён миёни мардум обрӯманд сохтааст. Агарчи мавсуфро бисёриҳо надидаанду аз наздик намешиносанд, вале пайроҳаи пурбаракаташ ӯро ғоибона миёни мардум иззатманду соҳибэҳтиром намудааст. Банда низ бо эшон ошноии наздик надорам. Танҳо як вохӯрӣ ва суҳбате қаҳрамони манро бароям ба куллӣ ошно карда карда буд. Аз ҳамин суҳбат хулоса кардам, ки ҳар ҳарфи эшон пулест миёни гуфтаҳо ва амалҳояш. Имрӯзҳо аз ҳосили меҳнати шабонарӯзиаш ҳар фарди огоҳ мегӯяд ва ба мо низ чун рӯз равшану намоён ва собит аст, ки ӯ дар тарбияи ҳазорон шогирд саҳм дораду садҳо омӯзгоронро иршодгари роҳи дуруст аст. Аз ҳамин зовия арзанда аст, ки ба кори эшон баҳои баланд доду дар борааш гуфт ва дар роҳи тайкардааш баҳри муваффақ шудан қадам гузошт.

Инқилобчии рус Михаил Иванович Калинин мегӯяд: “Омӯзгор аз рӯи вазифаи муҳимтарин корро мекунад: вай одамонро ташаккул медиҳад. Омӯзгор муҳандиси рӯҳияи инсон аст.” Қаҳрамони мо низ ба маънои томаш як омӯзгор аст. Сарсупурдагӣ дар касбаш ва самараи неки он аст, ки ӯро дилхоҳ одами нодидаву ношинохта ба некӣ ёд мекунад. Ба таври дигар, вақте шамъ бо нури худ атрофро равшан мекунад, аз ҳамин нур мо шамъро дӯст медорем ва аз равшаниаш истифода мебраем. Мо низ ҳоло минҳайси шогирд не, як дӯст не, як ҳамкор не, балки нафаре, ки аз дур ҳамин нуру равшаниро мебинад, дар бораи қаҳрамонамон ҳарф мезанем. Шамъи барафрӯхтаи ӯ имрӯз на танҳо як боргоҳи бузурги маъниро равшанӣ мебахшад, балки фаротар аз он, дар ҳама нуқоти кишвар, омӯзгорону шогирдони дигар, баргирифта аз ҳамин нур, ин равшаниро паҳн кардан мехоҳанд.

Ғафурзода Абдухалил Давлаталӣ аз шумори он омӯзгороне мебошад, ки бо шамъи илму дониш ба дигарон равшанӣ мебахшад. Ӯ фарҳехтае касби хеш мебошад. Бо нури илму дониш ва сеҳри сухану муомилаи нек дар ниҳоди шогирдон ва кормандон ҷавҳари одамгарӣ мепарварад. Ӯ, ки худ дар тинаташ ҷуз некию ростӣ ва анҷоми амали хубу шоиста чизе аз бадӣ парвариш намедиҳад, пайваста мехоҳад, бо некрафторию сарсупурдагӣ касби пуршарафи омӯзгориро боз ҳам бо обрӯву пуриззат созад. Рафтори шоистааш бо устодону шогирдон далолат аз он медиҳад, ки ӯ ба пуррагӣ ин нуктаро дарк кардааст, ки некӣ тӯшаи асосии инсон дар роҳи умр аст ва маҳз тавассути он ростиву росткорӣ ва ҳақиқат, назму сомон меёбад. Рафтори намунавии Ғафурзода Абдухалил таъкиди нависандаи рус Антон Павлович Чеховро, ки мегӯяд: “Барои тарбия кардани як нафар, сараввал худро бояд тарбия намоем”, ба ёд меорад. Чун вақте кас худ соҳибтарбия бошад ва дар ҳама кор аз худ шурӯъ кунад, ҳамеша намунаи олӣ барои дигарон буда метавонад. Ҳамин аст, ки устод ҳама чизро аввал дар худ таҷзия карда, дар беҳтарин шакл ба дигарон пешниҳод месозанд. Ин ин гуфтаи нависандаи австралиягӣ Карл Краусро, ки мегӯяд, “Он чизе, ки муаалим ҳазм мекунад, шогирд онро мехӯрад,” Ғафурзода Абдухалил ба таври шоиста дарк кардааст. Чун мавсуф он чизеро ба устодону шогирдон тавсия медиҳанд, ки худ ба қавле дар деги он аввал меҷӯшанд.

Баракати умр дар он аст, ки ҳар рӯзи онро босамар ва бобаракат сипарӣ созем. Кам нестанд онҳое, ки умрашон ба сад дакка мехӯрад, вале аз худ ба андозаи донаи арзан некӣ ба ёдгор нагузоштаанд. Онҳое ҳам кам нестанд, ки бо умри ҷавони худ аллакай кореро анҷом додаанд, ки умрҳо нафъу фоидааш ба дигарон мерасад. Устод Ғафурзода Абдухалил ҳам ҳоло ҷавону матинирода аст. Ҷавҳари қувваи ҷавонии ӯро меҳандӯстиву эҳтиром ба арзишҳои миллӣ ташкил медиҳад. Ҳар як суханронии хешро аз ватандӯстиву худшиносии миллӣ оғоз мебахшад. Маҳз тафаккури баланди инсондӯстӣ ва ватанпарвариаш дар дили шогирдону ҳамкорон меҳри Ватан ва хизмати содиқонаро ба он талқин менамояд.

Агар аз даричаи ошноӣ ба роҳи пурбаракати Ғафурзода Абдухалил нигарем, маълумамон мешавад, ки устод соли 1998 факултети ҳуқуқшиносии Донишгоҳи миллии Тоҷикистонро бо дипломи аъло хатм намуда, фаъолияти кории хешро ба ҳайси асистенти кафедраи ҳуқуқи соҳибкорӣ ва тиҷорати факултети мазкур оғоз бахшида, баъди хатми аспирантураи факултети ҳуқуқшиносӣ дар вазифаҳои муаллими калон, дотсенти кафедраи ҳуқуқи соҳибкорӣ ва тиҷорат, муовини декани факултети ҳуқуқшиносӣ ва баъди хатми доктарантура ба сифати мудири кафедраи ҳуқуқи нақлиёт ва ҳуқуқи истифодаи сарватҳои табии факултети ҳуқуқшиносӣ, директори Донишкадаи такмили ихтисоси омӯзгорони муассисаҳои таҳсилоти олии касбии назди Донишгоҳи миллии Тоҷикистон фаъолият намудааст. Аз 22 январи соли 2019 то инҷониб ба ҳайси ректори Академияи идоракунии давлатии назди Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон рисолати омӯзгорию роҳбарии хешро муваффақона идома дода истодааст.

Имрӯз эшон масъулияти бузургеро ба зимма доранд. Зеро Академияи идоракунии давлатии назди Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон яке аз падидаҳои Истиқлолияти давлатии Ҷумҳурии Тоҷикистон ва муассисаи олии бонуфузест, ки ҳадафи он азнавтайёркунӣ, такмили ихтисос ва таҷрибаомӯзии хизматчиёни давлатӣ, тайёр намудани мутахассисони соҳаи хизмати давлатӣ, идоракунии давлатӣ ва муносибатҳои байналмилалӣ, ҳамчунин бунёди низоми доимоамалкунандаи муосир барои баланд бардоштани сатҳи касбӣ ва салоҳиятнокии хизматчиёни давлатӣ мебошад.

Дар фарҷом ҳаминро метавон гуфт, ки воқеан “омӯзгор он нест, ки туро ҳамеша тарбият мекунад, балки омӯзгори ҳақиқӣ ҳамонест, ки туро дар худ бедор мекунад”. Рӯзгор ва фаъолияти пурсамари Ғафурзода Абдухалил имрӯзҳо садҳо ҷавонро бедору дар ҷодаи ватандӯстию ваҳдатофарӣ ва саҳм гузоштан дар рушди Ватани азизамон ҳидоят намуда истодааст. Ва воқеан арзанда аст, ки ҷавонон – донишҷӯён ҳаёту рӯзгори мавсуфро чун намунаи олии содиқ будан дар касбу кор ва ҷонфидои дар ҷодаи интихобкарда, қарор диҳанд, то тавонанд, чун устод умри худро пурбаракат гузаронанд ва бо истифода аз неруи ҷавонӣ ба таври шоиста ба Ватану миллат хизмат намоянд.