Ин қисса таърихи тӯлонӣ дорад. Дар деҳаи дурдасте занону духтарон хостанд ҳунару маҳорати худро нишон диҳанд. Онҳо маслиҳат карданд, ки рӯзи якшанбе ҳама дар майдончаи маркази деҳа ҷамъ меоянд ва ҳар кадоме беҳтарин маҳсули дасти хеш, аз ҷумла гулдӯзӣ, кашидадӯзӣ, тӯрбофӣ, зардӯзӣ, тасвир дар болои матоъ, дастархон, сарулибос ва монанди инҳоро ба намоиш мегузорад.

Дар рӯзи таъиншуда ҳама занону духтарон дар майдон ҷамъ омаданд. Онҳо бо худ чизҳои зиёди аҷибу ҳайратоваре оварда буданд. Ашхоси калонсоли деҳа, ки ҳунармандони беҳтарин эътироф шуда буданд, аз ҳайрат лаб мегазиданд. Чун сафи занону духтарони ҳунарманду гулдаст хеле зиёд буд. Занону духтарони сарватмандон чодар ва рӯйҷоҳои шоҳию кимхоби бо зару нуқра оро додашуда, пардаҳои ҳарири зардӯзӣ, ки дар онҳо тасвири парандаҳои аҷибу нодир тӯрбофӣ шуда буд, ба намоиш гузошта буданд.

Аммо як зани камбағалтарини деҳа ғолиб дониста шуд. Ӯ ба намоиш на чодари гулудӯзӣ оварда буду на рӯйҷову куртаҳои гулдӯзӣ ва на пардаҳои ҳарири зардӯзӣ. Дар ҳоле ки аз уҳдаи ҳамаи ин ҳунарҳо ба хубӣ мебаромад. Ӯ бо худ писарбачаи 5-солаашро оварда буд. Ин писарбача бошад, бо худ парандаи хурдакак – чаковакро оварда буд, ки худ онро аз чӯб сохта буд. Вақте писарбача парандаро ба лабонаш наздик меовард, чаковак ба сурудхонӣ шуруъ мекард ва мисли парандаи зинда бол афшонда парвоз мекард. Ҳама дар миёни майдон ҳайкал барин шах шуда, ба паранда менигаристанд. Ногаҳон аз осмон чаковаки ҳаққоние парвоз карда, омаду ба хониши ин паранда ҳамроҳ шуд.

“Ҳунарманди асил онест, ки инсони боақлу заковат ва меҳрубонро меофарад”, - ин буд хулосаи калонсолони деҳ.

таҳияи Шаҳло ЭШОНОВА, “ҶТ”