Боре миёни ду бародаре, ки дар маҳаллаҳои ҳамшафат мезистанд, муноқиша ба амал омад. Дар муддати 40 соле, ки онҳо паҳлӯи ҳамдигар ба кори хоҷагии қишлоқ машғул буданд, ин нахустин ҷанҷолу муноқишаи онҳо буд. Ва инак дӯстӣ ва ҳамкории миёни онҳо барҳам хӯрд. Ба ҳамааш як нофаҳмии кучаке боис гардид, ки он ба нофаҳмиҳои зиёд, ранҷишу озори якдигар ва оқибат муддати тӯлонӣ бо ҳам қаҳрӣ шудани онҳо оварда расонид.

Рӯзе дари хонаи бародари калониро касе зад. Дар остона марде меистод, ки қуттии калони пур аз асбобу анҷоми дуредгарӣ дар даст дошт. Ӯ гуфт, ки кор меҷӯяд ва бо умеде ин ҷо омадааст, ки шояд соҳиби ин хона ба ӯ кӯмаке расонда тавонад.

Соҳибхона хурсанд шуда гуфт, ки барои ин дуредгар кори мувофиқе дорад. Ӯ сойеро, ки ҳудудҳои ҳамшафатро аз ҳам ҷудо мекард, нишон дода афзуд, ки дар он тарафи соҳил замини ҳамсояаш воқеъ гардидааст, ки аслан бародари ӯ мебошад. Ҳанӯз як ҳафта қабл ин ҷо як марғзори зебое буд. Аммо бародари хурдӣ сари ҷаҳл онро вайрон карда, бо булдозер ин сойро канд, то заминҳои онҳо аз ҳам ҷудо бошанд. Бародари хурдӣ ин амалро қасдан анҷом дода буд. Ва бародари калонӣ низ дар навбати худ мехост қасос бигирад.

Ӯ ба дуредгар дастур дод, ки дар канори ин сой девори баланде бино кунад, то ӯ ҳаргиз башараи бародарашро дида натавонад. Дуредгар дар ҷавоб ба мард гуфт, ки вазъиятро хуб фаҳмидааст ва ҳатман хостаи ӯро иҷро хоҳад кард.

Рӯзи дигар мард паси кору бори худ ба шаҳри дигар рафт. Дуредгар бошад, ба кор шуруъ намуда, тамоми рӯз меҳнат кард,чен кард, бурид, мех зад... Ӯ бегоҳ, қабл аз омадани марди корфармо, корашро ба анҷом расонид. Мард кори анҷомдодаи ӯро дида ҳайрон шуд... Аз ягон хел девор ному нишон набуд.

Он ҷо пули ба назар мерасид, ки ҳар ду соҳили сойро бо ҳам мепайваст. Пули зебое буд, дорои панҷараҳои пурнақш. Ҳамсоя (бародари хурдӣ) болои он қадам мезад. Ӯ дастонашро сӯи бародари худ дароз намуда гуфт: “Офарин ба ту, ташаккур, ки баъди ин қадар суханҳои носазо ва амали норавои ман ту чунин пули зебое сохтӣ!”. Бародарон ҳамдигарро ба оғӯш кашиданд.

Вақте дуредгар асбобу анҷоми кории худро ғундошта, оҳанги рафтан намуд, бародари калонӣ аз ӯ хоҳиш кард, ки боз чанд рӯзи дигар он ҷо бимонад ва баъзе корҳои дигарро низ анҷом бидиҳад. Аммо дуредгар хоҳиши ӯро рад намуда, гуфт: “Бо қаноатмандӣ мемондам, аммо ман бояд чунин пулҳои зиёде боз бунёд намоям”.