МАНУ ЭҲСОС

Ману эҳсос ва кӯчаҳои ғарқи чакраҳои борон. Қадам мезанам зери дарахтони солдидаи роҳ. Бидуни чатру ҳамдам. Бидуни ҳамроҳ. Бидуни ҳамнишину ҳамсадо. Тани танҳо. Чун дарахтони ҷодаҳо, ки умре ҳастанд танҳо. Ва бо андӯҳу оҳ.

ҲАМА ҶО

Дили шаб. Абру самои беситора. Ҳама ҷо тира. Ҳама ҷо хомӯш. Ҳама ҷо акси садои қалби нохуш. Ҳама ҷо гирифта ғам ба оғӯш. Ҳама ҷо бори дард бар дӯш. Ҳама ҷо аз фироқ шуда рӯйпӯш. Ҳама ҷо аз меҳр карда фаромӯш. Ва ману чашм ба роҳи оне то ба ҳарфом ниҳад гӯш.

САМО

Само. Чи қадр имрӯз поку беолоишӣ. Қалбҳои маҳзунро эҳсоси ишқ мебахшиву дидаҳои бетафовут аз ҳоли ҳамро рӯшаноии муҳаббат. Чӣ хуб буд, агар аз чунин муъҷизаи шигифтоварад ба мо каме ҳадя мекардӣ. Ва мо инсонҳои сарддил ба меҳру ҳисси якдигар, муҳаббату дӯстдории ҳамдигарро дарку қадр мекардем. Аммо...

ДУРУДИ БЕҶАВОБ

Дуруди беҷавоб. Ҳамон дуруде, ки посухаш маънои побарҷоии ишқ буду акси садои эҳсос. Ҳамон дуруде, ки посухаш паёми меҳрубонӣ буд дар ин сарзамини муҳаббаткуш. Ҳамон дуруде, ки ҷавобаш оламеро зеру рӯ мекард, бо далели ин ки ҳанӯз муҳаббат аст. Ва ҳамон дуруде, ки посухаш дунёи сардро ҳарорати ишқ мебахшиду вуҷуди маҳзуни шефтаеро нармӣ.

ДАРЕҒ

Дарднок аст, вақте шоҳиди ҳоли нохубатанду вале бетафовут. Дарднок аст, вақте гувоҳи так-таки захмҳоятанду вале беэҳсос. Дарднок аст, вақте донандаи дона-дона дардҳоятанду вале бедарк. Дарднок аст, вақте бинандаи буғзи беохиратанду вале бемуҳаббат. Ва хеле дарднок аст, вақте воқифи дунёю дардҳояшанду вале бехабар аз дардҳои дунёдори мо. Дареғ...

МЕДОНАМ

Медонам дурӣ. Медонам ҳар шаб аз омадан ба руъёҳоям бехабарӣ. Медонам вақте такроркунон ин ҳарфҳоро менависам, намешунавӣ. Медонам вақте қалбу руҳам бароят менолад, шоҳидаш нестӣ. Медонам вақте акси туи фариштаниҳодро такрор ба такрор аз пардаи гӯшиам мебинам, огоҳ нестӣ. Медонам ҳар ҳарфи саҳифаи шабакавиямро мебиниву мехонӣ, аммо бедаркӣ. Медонам ба ҳар нигоштаи баҳориям бархӯрди поизӣ дорӣ. Медонам ҳамвора исмамро такрор мекуниву дар пироҳани орзуҳо мепечӣ, вале чизе гуфтан намехоҳӣ. Медонам ин эҳсос торҳои қалби туро низ нохун мезанад, аммо хомӯшӣ. Ва медонам ин ҳама ҳарфҳоро ҳамин ҳоло хондию саҳифаи паёмакҳоро боз кардӣ, вале ирсоли паёмакеро бароям дареғ доштӣ. Якрангӣ низ рӯзе хоҳад гузашт...

МАРГИ ЭҲСОС

Вақте бароят мегӯяд, дар ин робита ҳеҷ эҳсосе набуд. Вақте бароят мегӯяд, гумон намекунам, ки то ба ин ҳад мо наздик будем. Вақте бароят мегӯяд, талошиҳои зиёде накун, чун ба чизе нахоҳӣ расид. Вақте бароят мегӯяд, ин ки дӯстам доштӣ, маро ранҷонд ва дилхӯрам кард. Вақте бароят мегӯяд, мо танҳо як шиноси одием. Вақте бароят мегӯяд, маро аз ёдат бибар ва фаромӯш кун он ҳиссе, ки нисбатам доштӣ. Ва вақте бароят мегӯяд, инсони пурэҳсосӣ, вале эҳсоси муҳаббататро дарк намекунад.

Пас, бидон! Ӯ муқассири марги эҳсосат аст.

СУОЛ

Дона-дона қадам ниҳодани ҷодаҳои шаби дай ва танҳоиро медонӣ, яъне чӣ? Нафас-нафас таҳаммули эҳсоси сарди беҳамиро медонӣ, яъне чӣ? Сокит-сокит фиғони замири садпораро медонӣ, яъне чӣ? Ниҳон-ниҳон гиряи вуҷуди маҳзунро медонӣ, яъне чӣ? Тика-тика гаштани орзуҳои ширинро медонӣ, яъне чӣ? Бағал-бағал рафтани умедҳои парвардаро медонӣ, яъне чӣ? Чакра-чакра зам шудани ҳузну ғуссаро медонӣ, яъне чӣ? Нарм-нарм шикастани пайкари муҳаббатро медонӣ, яъне чӣ? Сабз-сабз зери хок сохтани ниҳоли интизориро медонӣ, яъне чӣ? Лаҳза-лаҳза афзудани бори гарони дуриро медонӣ, яъне чӣ? Сода-сода тарк кардани нафари азизро медонӣ, яъне чӣ? Қадам-қадам дур шудани нимаи хешро медонӣ, яъне чӣ? Сард-сард гузаштани рӯзҳои бидуни дӯстдоштаро медонӣ, яъне чӣ? Ва сахт-сахт пазмон шудану дигар надидани ёру ҳамдамро медонӣ, яъне чӣ?
Не, намедонӣ. Чун агар медонистӣ, ба ин содагию осонӣ нимаи худро раҳо намекардӣ.

ҲОЛИ ГИРИФТА

Вақте аз ҳоли гирифтаам шикоят кардам, ёдат ҳаст, ки гуфтӣ каме қадам бизан ва хуб хоҳӣ шуд?

Бале, ин таъкиди ширинатро пазируфтаму гуфтам, ки агар бо ҳам каме роҳ биравем, ҳатман ки ҳолам хуб хоҳад шуд.
Ту низ пазируфтиву рафтем ба ҷодае ва туро то манзилат ҳамраҳ шудам.

Ман бо ҳаяҷону эҳсоси гарм сухан мегуфтаму ту бо завқи дил хеле самимиву ширин, ки қалбро ба дод меоварду муҳаббатро меафзуд, механдидиву нигоҳи пуртабассумат маро боз ҳам шефтатари қалбу нигоҳи покат мекард.

Худо мегуфтам, ки ин роҳ беохир бошаду ҳеҷ гоҳ ба интиҳои ин ҷода нарасем.

Мани ғарқи шавқи дидорат бо ин ки мегуфтӣ охири ҷода ин ҷост, ба худ омадаму дилам хеле зиёд ғаш кард, аз ин ки канори ҳам будан чун нафас даргузашт.
Аммо аз куҷо медонистам, ки ин охирин боҳамрафтанҳои ҷуфтамон асту бо ҳамин меравию дигар барнамегардӣ...

Ва имрӯзҳо, ки ҳолу дилам хеле зиёд гирифта, бе ту чӣ кунам?

САФЕД

Сафед. Медонӣ, ки чӣ қадр ранги хубесту дӯстдоштанӣ? Гарчанде аз диданаш ибтидо бардоштамон якрангу бетафовут бошад ҳам, вале дар асл ин гуна нест.

Шояд ин лаҳза суоле дар зеҳнат чарх мезанаду мепурсӣ, ки чӣ гуна? Азизи хеле дур. Ман низ ҳамин гуна меандешидам, аммо вақте бо ҳодисае рӯ ба рӯ шудам, фаҳмидам, ки он ҳама суханони замони кӯдакӣ бароям гуфташуда вобаста ба он дурӯғанду бидуни эҳсос.

Ҳоло шояд саволи дигаре додан мехоҳӣ, ки кадом воқеа боиси тағйири бардоштам аз ин ранг шуд? Бошад, мегӯям ва хоҳиш дигар чизе аз ман мапурс.

Замоне боварам аз ин ранг дигар шуд, ки он рӯз барфи сафед меборид, ту дар пероҳани сапеди арӯсиат мепечидиву меболидӣ ва мани нимаи хешбохта мӯйҳои дар ғамат сафедгаштаамро мекандаму болини андуҳи дуриатро оғӯш мекардам.

МУҲАББАТ

Вақте нафаре мепурсад, ки арзишмандтарин ҳадя бароят дар дунё чист?

Бигӯ: - Муҳаббат.

Вақте суол кард, ки бештар аз чӣ метарсӣ?

Бигӯ: - Зи аз даст додани муҳаббат.

Вақте пурсад, ки агар муҳаббатро рӯзе аз ту гиранд, худро чӣ гуна тасаввур хоҳӣ кард?

Бигӯ: - Ҷисми беҷон.

Ва илова намо: - Ба ҳар қимате ҳам бошад, муҳаббатро ҳифз кун ва нагузор, то он аз ту равад. Чун вақте рафт, дигар нафасҳоямон маъное нахоҳанд дошт.