Солҳои тӯлонӣ қабл аз замони мо дар деҳае мӯйсафеди 90-сола зиндагӣ менамуд. Мисли ҷавонҳо бардам ва шуҷоатманд буд. Шиносу ношинос ӯро дида сири ҷавон монданашро мепурсиданд. Дар чунин лаҳзаҳо мӯйсафед табассум намуда, сухане намегуфт. Аммо ҳамагон барои фаҳмидани ин сир зиёд кунҷкобӣ мекарданд ва дар лаҳза имкони ҷавоб нагуфтан торафт кам мешуд. Мӯйсафед ба гуфтани ҳалли ин муаммо қарор намуд ва шахсонеро, ки ин розро донистан мехостанд, ба меҳмонӣ даъват намуд. Нафарони зиёд ба хонаи мӯйсафед омаданд. Зиёфати калон барпо шуд. Хӯрокҳоро истеъмол намуданд, шарбатҳоро нӯшиданд, сӯҳбатҳои ширин карданд. Аммо дар бораи рози ҷавонӣ сухане гуфта нашуд.

Баъдан мӯйсафеди нуронӣ ҳамсарашро, ки машғули кор буд, фарёд намуд:

-Модари бачаҳо, малол наояд ба анбор даромада, тарбуз гирифта биёр.

Кампири ба мисли мӯйсафедаш кушодарӯй, фариштахӯ ҳамон замон корашро як сӯ гузошта, ба тарафи анбор раҳсипор шуд. Ба зудӣ як тарбуз гирифта овард. Мӯйсафед тарбузро бо ангушташ зада:

-Не, ин тарбузат намешавад, дигарашро гирифта биёр. Туро ҳам овора кардам,-гуфт.

Кампир сухане нагуфта, бозпас гашт. Тарбузи баъдӣ ҳам ба мӯйсафед писанд наомад:

-Боз овора мешавӣ модари бачаҳо. Ин тарбуз ҳам намешавад. Ба меҳмонҳо беҳтаринашро кушта диҳем, интихоб карда гирифта биёр, -гуфт мӯйсафед.

Ин ҳолат боз давом кард. Танҳо тарбузи маротибаи панҷум оварда ба мӯйсафед писанд шуд. Тарбузро кушта, ба дастархон гузошт. Вақти баҳузур тарбуз хӯрдани меҳмонҳо мӯйсафед пурсид:

-Сири ҷавонии ман дар ана ҳамин аст, донистед, қадрдонҳо? Ҳама ба ҳамдигар ҳайрон нигаристанд. Аз миёни онҳо яке ҷуръат пайдо карду гуфт:

-Не, падар, ҳеҷ чизро нафаҳмидем. Фаҳмотар гап занед. Мӯйсафед хандид:

-Оббо, азаматҳо,-гуфт ӯ,-эҳсос накардед, ҳамсарам ҳар дафъа як хел тарбузро гирифта овард. Дар анбор ҳамагӣ якто тарбуз буд. Ман ба ӯ: «Рав, дигарашро биёр», гуфтам, ҳамсарам зуд ба тарафи анбор шитобид. Ҳамон тарбузро гаштаю баргашта овард. Ягон маротиба: «Эй инсон, ақлатонро хӯрдаед-мӣ?! Ҳамагӣ якто тарбуз ҳаст, чаро маро сарсон менамоед», гуфта норозӣ нашуд. Маро дар назди шумоён ба ҳолати ногувор нагузошт. Барои то ин вақт солиму бардам ва кушодадил шуда гаштанам аз ҳамсарам қарздорам. Мо ҳамдигарамонро дар ҳузури дигарҳо ҳеҷ гоҳ дар ҳолати душвор намегузорем. Ҳеҷ як сухани оиларо ба берун намебарорем. Доим ба ҳамдигарамон ёрӣ расонда, дардамонро ба якдигар гуфта, якҷоя ҳал менамоем. Дар ҳамагуна ҳолати неку бад бо ҳам мешавем.

Таҳияи Муҳаммадраҷаб БЕРДИЁРОВ