Марди камбағал аз ҳаким пурсид:

- Устод, бигӯед, ки барои чӣ ман чунин камбағалам?
Ҳаким посух дод:

- Чунки ту саховату олиҳиматиро ба кор намебарӣ.

Шахси камбағал дарҳол аз дил гузаронд, ки барои саховат¬манду олиҳимат будан одам бояд хеле дорову сарватманд бо¬шад ва гуфт:
- Чӣ гуна ман метавонам олиҳимат бошам, дар ҳоле ки ягон чизи ба дигарон медодагӣ надорам?

- Ту панҷ бойигарие дорӣ, ки бо ёрии онҳо метавонӣ саховат¬манду олиҳимат бошӣ, аммо ту аз онҳо истифода намекунӣ.
Тавассути чеҳраи худ ту метавонӣ ба дигарон табассум ато намоӣ, аммо ин корро намекунӣ.

Бо чашмони худ ту метавонӣ ба одамон назари саршор аз меҳру муҳаббат афканӣ, аммо ин корро намекунӣ.
Бо даҳону лафзи худ ту метавонӣ ба дигарон ягон сухани нар¬му латиф ва меҳрбор бигӯӣ, аммо ту ин корро намекунӣ.
Бо қалби худ ту метавонӣ ба дигарон хушбахтӣ орзу намоӣ, аммо ту ин корро намекунӣ.

Ва бо тану равони худ ту метавонӣ барои дигарон ягон амали хайрро анҷом бидиҳӣ, аммо ту ин корро намекунӣ...

Таҳия