Марде дар анбори коргоҳи худ соаташро гум кард. Гарчанде он соати гаронбаҳо набуд, вале барои мард арзиши хеле зиёд дошт, чунки туҳфаи шахси маҳбуби ӯ буд.

Баъди ҷустуҷӯҳои тӯлонӣ ва бенатиҷа дар сар то сари анбор ӯ руҳафтода шуд. Мадораш хушк ва нерӯву тавонаш кам гардид. Ӯ ба бачаҳое, ки каме дуртар машғули бозӣ буданд, муроҷиат намуда хоҳиш кард, ки дар пайдо кардани соат ба ӯ кӯмак кунанд. Мард ба онҳо ваъда дод, ки ҳар нафаре соатро пайдо мекунад, ӯро туҳфаи хубе интизор аст.

Бачаҳо бо шунидани ин суханҳо тӯда шуда, ба анбор даромаданд ва ҳама ҷоро тагурӯ карданд, аммо соатро пайдо карда натавонистанд. Мард бачаҳоро ҷавоб дод. Ва он лаҳзае, ки мард пурра умедашро аз пайдо кардани соат канда буд, писарбачае ба назди ӯ омада гуфт, ки барояш як имконияти лигар диҳад, то соатро пайдо кунад. Мард ба ӯ нигариста, каме фикр кард ва розӣ шуд, чунки симои писарбача ба назараш хеле самимӣ намуд. Мард писарбачаро ба анбор фиристод.

Баъди чанде писарбача соат дар даст аз анбор берун омад. Мард, ки хеле шигифтзада ва хушҳол гашта буд, бо ҳисси зиёди кунҷковӣ аз писарбача пурсид, ки чӣ гуна ӯ соатро пайдо карда тавонист. Писарбача чунин ҷавоб дод:

- Ман коре накардам, балки танҳо дар рӯи фарш нишаставу гӯш додам. Ва дар хомӯшӣ ман садои тиқ-тиқи соатро ба хубӣ шунидам ва ба самти он садо рафтаму онро пайдо кардам.

АНДАРЗ: Ақли орому осуда нисбати ақли ноорому ҳаяҷонзада беҳтар фикр мекунад. Ба ақли худ ҳар рӯз каме оромӣ диҳед ва шумо хоҳед дид, ки он чӣ гуна шуморо аз саргумӣ раҳо карда, ба роҳи рост раҳнамун месозад.