Шоҳзодае ба шикори шоҳинҳо рағбати зиёд дошт. Рӯзе роҳбалади шикорчиҳо аз ҷангал барояш чӯҷаи шоҳинро овард. Шоҳзода бо дасти худ ба чӯҷа хӯрок медод ва ба шикорчии таҷрибадоре амр дод, то ӯро таълим диҳад. Чӯҷа калон шуда, ба шоҳини пурзӯру қавӣ ва зебое табдил ёфт. Аммо касе то ҳол парвози ӯро надида буд, чун тамоми рӯз дар шохи ҳамон дарахте, ки аз хурдӣ ҷояш карда буданд, менишаст.

Шоҳзода дар пешайвон истода, тамошо кардани машғулиятҳои ин парандаи шикории худро дӯст медошт. Шикорчӣ кори худро хуб медонист ва уқобону калхотҳо ва парандагони зиёдеро санъати парвоз омӯхта буд. Аммо ин шоҳини дӯстдоштаи шоҳзода ҳамоно дар як ҷо истода, бол кушодан намехост.

Шоҳзода, ки хеле озурда шуда буд, қосидони худро ба ҳама гӯшаву канори мамлакат фиристод, то нафареро пайдо кунанд, ки ба шоҳини ӯ парвоз карданро омӯзад. Як субҳ шоҳзода ба пешайвон баромада дид, ки шоҳинаш дар болои қаср парвоз карда истодааст. Ӯ хеле хушҳол шуд ва амр дод, то фавран он нафареро, ки ин муъҷизаро офаридааст, наздаш биёранд. Баъди чанд дақиқа марди деҳқоне ба утоқи ӯ ворид шуд.

Шоҳзода ҳайратзада ба ӯ рӯ оварда пурсид:

- Чӣ гуна ба ту муяссар гардид, ки ӯро барои парвоз кардан маҷбур созӣ?

- Ин кори осон буд, - гуфт деҳқон. – Ман танҳо ҳамон шохеро, ки шоҳин болояш менишаст, арра кардам. Паранда, ки аз макони одаткардааш маҳрум гашт, ба ёд овард, ки ӯ қанот дорад ва парвоз кард.

Миёни мо - одамон низ нафароне ҳастанд, ки дар “шоха”-и худ маҳкам часпида мешинанду ҳатто пай намебаранд, ки «қанот» доранд. Баъзан ягон воқеаи рухдода такягоҳи онҳоро пурра вайрон мекунаду одамон мефаҳманд, ки онҳо низ парвоз карда метавонанд.

Шояд аксари одамонро лозим аст, ки “шоха”-ро арра кунанд, то мо аз ҷои гарму боэътимоди одаткардаи худ маҳрум гашта, ноилоҷ бол кушода парвоз кунем? Баъзан мушкилот ва нохушиҳо ба ҳаёти мо на барои вайрон кардан, балки барои парвоз омӯхтан меоянд.

Таҳияи Ш. ЭШОНОВА, “ҶТ”