КИТОБХОНА
Шанбе 27 Апрел 2024 09:09
Зане назди ҳамсояи худ аз дугонааш, ки ӯро ранҷонда буд, забони шикоят кушод. Ҳамсоязан ӯро ором кунонда, хоҳиш кард, ки дугонаашро бубахшад.
- Чӣ гуна бубахшам? Магар ин мумкин аст? Чаро охир? Баъди он ҳама рафторе, ки ӯ нисбати ман раво дид? Не! Ҳаргиз бадиро бахшидан нашояд, - гуфт зан. – Ва умуман чаро ман бояд одамонеро, ки маро дӯст намедоранд, дӯст бидораму ба онҳо некӣ кунам? Дар ҳоле ки одамони гирду атрофам маро фиреб медиҳанд, хиёнат мекунанд ва ба ман зарар мерасонанд...
- Ман ба ту қиссаеро нақл мекунам, - гуфт ҳамсоязан. – Шахсе аз Худованд хоҳиш кард, коре кунад, ки шабҳо торик набошад, то ӯ чароғ равшан накунад ва зимистон низ ҳаво сард нашавад, то ӯ дар оташдон алав дарнагиронад. Аммо чун Худованд беҳтар медонист, ки бояд чӣ гуна бошад, ба хоҳишу дархости он шахс эътиное накард.
Он шахс ранҷиду ба худ гуфт: “Ҳоло ҳамин тавр? Пас, ман низ дигар шабҳо чароғ равшан намекунам ва роҳи ту низ торик хоҳад шуд. Ва зимистон оташдонро алав дар намегиронам, то ту низ гармиашро эҳсос накунӣ. Ман ҳатто дари хонаамро кушода мемонам, то ки дар хона гармӣ боқӣ намонад. Ана баъд мебинем, ки ту чӣ гуна хунук хоҳӣ хӯрд".
- Чӣ аблаҳие, - сухани ҳамсояашро бурид зан. – ӯ фикр кард, ки бо чароғи худ тамоми табиати атрофро равшан карда метавонад ва бо гармии оташдонаш хунукии қаҳратунро аз байн мебарад. Аҳмақи ҳавобаланд! Охир дар навбати аввал ӯ бояд дар фикри худ бошад. Чун Худованд дар ҳама ҳолат доно, бино ва шунавост.
- Пас, чаро ту айнан ҳамин корро мекунӣ? – пурсид зани ҳамсоя.
- Ман? – бо тааҷҷуб гуфт зан.
- Бале, ту. Чаро ту, дар ҳоле ки атрофатро торикӣ фаро гирифтааст, шуълаи муҳаббати худро хомӯш мекунӣ ва чаро дар ҳоле ки сардиҳо қалбҳои одамонро карахт мекунад, ту оташи қалби худро фурӯзон намекунӣ?
Ба ҷои он ки дар торикӣ нишаставу мунтазири он бошӣ, ки нафаре роҳи туро рушан кунад, магар беҳтар он нест, ки худ “оташ афрӯзӣ” - ю ҳам роҳи худ ва ҳам роҳи дигаронро равшан созӣ? Дар он сурат роҳи ту низ рӯшан хоҳад шуд ва шояд атрофиён низ дар он роҳ туро ҳамроҳӣ хоҳанд кард. Ва ба ҷои он ки дар хунукӣ нишаставу мунтазири он бошӣ, ки нафаре туро гарм кунад, беҳтар он нест, ки шуълаи муҳаббати худро фурӯзон намуда, ҳам худ гарм шавӣ ва ҳам қалби дигаронро гарм созӣ. Ва ту хоҳӣ дид, ки аз қалбҳои нармшудаи эшон дигар шамоли сард намевазад.
таҳияи Шаҳло ЭШОНОВА, “ҶТ”
- Чӣ гуна бубахшам? Магар ин мумкин аст? Чаро охир? Баъди он ҳама рафторе, ки ӯ нисбати ман раво дид? Не! Ҳаргиз бадиро бахшидан нашояд, - гуфт зан. – Ва умуман чаро ман бояд одамонеро, ки маро дӯст намедоранд, дӯст бидораму ба онҳо некӣ кунам? Дар ҳоле ки одамони гирду атрофам маро фиреб медиҳанд, хиёнат мекунанд ва ба ман зарар мерасонанд...
- Ман ба ту қиссаеро нақл мекунам, - гуфт ҳамсоязан. – Шахсе аз Худованд хоҳиш кард, коре кунад, ки шабҳо торик набошад, то ӯ чароғ равшан накунад ва зимистон низ ҳаво сард нашавад, то ӯ дар оташдон алав дарнагиронад. Аммо чун Худованд беҳтар медонист, ки бояд чӣ гуна бошад, ба хоҳишу дархости он шахс эътиное накард.
Он шахс ранҷиду ба худ гуфт: “Ҳоло ҳамин тавр? Пас, ман низ дигар шабҳо чароғ равшан намекунам ва роҳи ту низ торик хоҳад шуд. Ва зимистон оташдонро алав дар намегиронам, то ту низ гармиашро эҳсос накунӣ. Ман ҳатто дари хонаамро кушода мемонам, то ки дар хона гармӣ боқӣ намонад. Ана баъд мебинем, ки ту чӣ гуна хунук хоҳӣ хӯрд".
- Чӣ аблаҳие, - сухани ҳамсояашро бурид зан. – ӯ фикр кард, ки бо чароғи худ тамоми табиати атрофро равшан карда метавонад ва бо гармии оташдонаш хунукии қаҳратунро аз байн мебарад. Аҳмақи ҳавобаланд! Охир дар навбати аввал ӯ бояд дар фикри худ бошад. Чун Худованд дар ҳама ҳолат доно, бино ва шунавост.
- Пас, чаро ту айнан ҳамин корро мекунӣ? – пурсид зани ҳамсоя.
- Ман? – бо тааҷҷуб гуфт зан.
- Бале, ту. Чаро ту, дар ҳоле ки атрофатро торикӣ фаро гирифтааст, шуълаи муҳаббати худро хомӯш мекунӣ ва чаро дар ҳоле ки сардиҳо қалбҳои одамонро карахт мекунад, ту оташи қалби худро фурӯзон намекунӣ?
Ба ҷои он ки дар торикӣ нишаставу мунтазири он бошӣ, ки нафаре роҳи туро рушан кунад, магар беҳтар он нест, ки худ “оташ афрӯзӣ” - ю ҳам роҳи худ ва ҳам роҳи дигаронро равшан созӣ? Дар он сурат роҳи ту низ рӯшан хоҳад шуд ва шояд атрофиён низ дар он роҳ туро ҳамроҳӣ хоҳанд кард. Ва ба ҷои он ки дар хунукӣ нишаставу мунтазири он бошӣ, ки нафаре туро гарм кунад, беҳтар он нест, ки шуълаи муҳаббати худро фурӯзон намуда, ҳам худ гарм шавӣ ва ҳам қалби дигаронро гарм созӣ. Ва ту хоҳӣ дид, ки аз қалбҳои нармшудаи эшон дигар шамоли сард намевазад.
таҳияи Шаҳло ЭШОНОВА, “ҶТ”
Хабарҳои дигар
Рӯзнома
Эзоҳи худро нависед