Ду хона. Дар якеаш шабонарӯз моҷарову доду фиғон, дар ди¬гараш оромӣ.

Боз зану шавҳар хархаша бардоштанд. Зан ба шавҳараш гуфт: “Ту ягон вақт аз хонаи ҳамсоя ягон садои баланд, хархаша шунидаӣ, не. Рафта бин, канӣ, онҳо чӣ хел зиндагӣ мекунанд?”

Мард дуртар аз тирезаи хонаи ҳамсоя назорат кард. Дар ин хона ҳар кас кори худашро мекунад. Зан дар ошхона асту мард сари миз чизе менависад. Телефон занг мезанад. Мард вақте хост гӯшии телефонро гирад, кӯзаи гул афтоду шикаст. Зуд хам шуда шишапораҳоро чидан гирифт. Зан аз ошхона давида омад ва дар чидани шишапораҳо кӯмак кард.

Мард ба занаш гуфт: “Бубахш азизам, ҳангоми ба телефон на¬здик шудан ногоҳ ба кӯзаи гул расидам ва он афтоду шикаст”.

“Не, азизам, ман гунаҳкорам, ки кӯзаро дар ҷои номуфиқ мондам”, - гуфт зан.

Онҳо якдигарро бӯсиданд, шишапораҳоро ҷамъ карда ги¬рифтанд ва ҳар кас аз пайи кори худ шуд.

Мард ба хонааш баргашт. Ҳамсараш пурсид, “сирри он хонаи оромро донистӣ?”

- Ҳа фаҳмидам. Дар он хона зану шавҳар ҳар ду гунаҳкоранд, мо ҳар ду бошем, ҳамеша ҳақ ҳастем.

Таҳия