Ду шогирд бо ҳам баҳс мекарданд. Яке чунин мешуморид, ки ҳама чиз дар ҳаёт қаблан пешбинӣ гардидааст, дуюмӣ бошад, собит кардан мехост, ки одам худ тақдирашро муайян месозад ва ояндаи ҳар кас дар дасти худи ӯст. Баҳси онҳо дурудароз идома ёфт, аз ин рӯ онҳо қарор доданд, ки барои рӯшанӣ андохтан ба ин масъала ба устоди худ муроҷиат намоянд.

- Устод, шумо чӣ фикр доред, кадоми мо ҳақ ҳастем? Ман гумон мекунам, ки тақдири ҳар як шахс азалӣ асту пешакӣ муайян шудааст ва одам ба тағйир додани он қодир нест.

- Ту ҳақ ҳастӣ, - ҷавоб дод устод.

- Охир чӣ хел? - ба сухан ҳамроҳ шуд шогирди дуюм, - Наход чунин бошад? Ман гумон мекунам, ки тақдири ҳар кас дар дасти худи ӯст. Агар ҳама чиз пешакӣ муайян гардида бошад, пас маънои ин ҳаёт дар чист?

- Ту низ ҳақӣ, - гуфт устод.

- Аммо чӣ гуна ҳардуи мо ҳақ буда метавонем? – пурсид шогирде, ки чӣ гуна будани тақдирро ба худи шахс вобаста медонист.

- Ту худ ҳаёти худро бунёд кардану сомон бахшидан мехоҳӣ, ӯ бошад, тақдири худро азалӣ ва қаблан муайяншуда меҳисобад, дар сухани ҳаруди шумо ҳақиқат ҷой дорад. Аз ин рӯ, ман гуфтам, ки ҳардуи шумо ҳақ ҳастед, - гуфт дар посух устод.

Таҳияи Шаҳло Эшонова, “ҶТ”