Рӯзе аз лонаи уқоб, ки дар қуллаи баландтарини кӯҳ ҷойгир буд, тухме ба замин афтод. Онро мурғе пайдо карду зери қаноти мокиёни худ гузошт. Баъди чанде чӯҷаҳои он мурғ як-як аз тухм берун шуданд ва ҳамроҳи онҳо чӯҷаи уқоб низ аз тухм баромад.

Он ҳамроҳи чӯҷаҳои мурғ калон мешуду баъди як муддати муайян тамоми он амалҳоеро, ки чӯҷаҳо иҷро мекарданд, ӯ низ такрор мекард: қут-қут мекард, ба замин нӯл мезад ва кирм ҷустуҷӯ мекард. Ҳатто қанотак задаву кӯшиш мекард, то мисли чӯҷаҳои дигар ба масофаи якчанд сантиметр то шохчаҳои пасти буттаҳо боло парад.

Уқоб намедонист, ки ӯ мурғи хонагӣ неву уқоб аст. Ӯ хонаи худ, оилаи худро дӯст медошт, вале қалбаш ҳаргиз ором набуд. Ҳар боре медид, ки дар осмони нилгун уқобҳои неруманд парвоз мекунанд, орзуи бо онҳо будану ба он баландиҳо бол кушодан дар қалбаш ҷӯш мезад. Мурғҳо бошанд, ба ҳолаш хандидаву мегуфтанд, ки ӯ асло мисли он уқобҳо парвоз карда наметавонад, чунки ӯ як мурғи хонагӣ асту халос.

Ва ҳамин тариқ, уқоб ба онҳо бовар карданро омӯхт. Баъди чанде ӯ дигар орзуи дар фазои кушод парвоз карданро намекард. Ҳамин тавр, он уқоб мисли мокиёнҳо зисту ҳамроҳи онҳо вафот кард, чун фикр мекард, ки ӯ мурғи хонагӣ аст.

АНДАРЗ: Шумо худро ҳар гунае, ки дидан мехоҳед, ҳамон тавр хоҳед шуд. Агар шумо орзуи уқоб буданро доред, ба садои қалби худ гӯш диҳед, на ба сухани атрофиён. Танҳо худи шахс метавонад, худро ба таври дилхоҳаш тағйир диҳад.