Шогирд аз устод пурсид:

- Чаро дар дунё мушкилоте, ки барои муваффақ шудани мо монеъ мешаванду моро аз роҳи интихобнамуда берун ва заифу нотавон месозанд, ин қадар зиёд аст?

- Он чизе, ки ту мушкилот меномӣ, дар асл як қисмати ҳадафҳои ту мебошанд, - гуфт дар ҷавоб устод. – Бо онҳо ҷангиданро бас кун. Вақте роҳатро интихоб мекунӣ, танҳо дар бораи ҳадафи худ фикр кун. Тасаввур кун, ки аз камон тир мепаронӣ. Нишона дур асту аз сабаби он ки тумани ғафси субҳгоҳӣ заминро иҳота кардааст, ту онро намебинӣ. Магар ту бо туман меҷангӣ?

Не! Ту мунтазир мешавӣ, то бод вазидаву туманро пароканда кунад. Инак, нишона намудор аст, аммо бод самти тирпаронии туро тағйир медиҳад. Магар ту бо бод меҷангӣ? Не! Ту танҳо самти вазиши бодро муайян намудаву каме ба дигар тараф нишон мегирӣ. Камони ту вазнину зеҳи камонро кашиданат душвор аст. Магар ту бо камон меҷангӣ? Не! Ту мушакҳои худро каме машқ дода, ҳар дафъа зеҳро сахттар мекашӣ.
- Вале одамоне ҳастанд, ки аз камони сабуку мувофиқ дар ҳавои софу бебод тир мепаронанд, - гуфт шогирд. – Чаро маҳз тирпаронии ман ба чунин монеаҳо дучор мешавад? Наход Худованд танҳо барои пешрафти ман монеа эҷод менамояд?

- Ҳаргиз ба дигарон манигар, - табассум намуд устод. – Ҳар кас камони худ, ҳадафи худ ва вақти худро барои тирпарронӣ дорад. Мақсади яке дақиқан тирро ба ҳадаф расондан асту аз дуюмӣ имконияти омӯхтани тирпарронӣ.

Устод садояшро каме паст кардаву дар гӯши шогирд гуфт:

- Писарам, ман як сирри мудҳишро ба ту фош хоҳам кард. Туман ба замин на барои он мефарояд, ки ба тирпарронии ту монеъ шавад, бод на барои он мевазад, ки тири туро ба самти дигар барад, камони вазнинро на барои он сохтаанд, ки ту заифии худро дарк намоӣ. Инҳо худ аз худ вуҷуд доранд. Ин туӣ, ки тасмим мегирӣ, то дар ин шароит тирро дақиқан ба ҳадаф расонӣ. Аз ин рӯ, ё аз мушкилот шикоят накарда, ба тирпарронӣ шуруъ кун ва ё ғурури худро як сӯ гузошта, роҳу мақсади осонтарро интихоб кун. Роҳе, ки тавассути он метавон тирро ба ҳадаф расонид.