Ҷавоне аз роҳи миёни бешазоре мегузашт. Офтоб беғаразона нурпошӣ мекарду аз ҳар тараф садои хониши булбул ба гӯш мерасид. Дарахтони санавбару булут сар ба афлок кашидаву атрофро гулу гиёҳҳои пурнакҳат атрогин намуда буданд. Қалби ҷавон лабрези шодиву фараҳ буду хушҳолона мисли он ки бол баровардаву парвоз мекард.

Ногаҳон пояш ба буттаи хоре бархӯрду афтод. Аз хушҳолии чанд лаҳза пеш дар чеҳрааш осоре намонд. Зонуяш харошидаву хуншор шуда буду фиғонаш ба фалак печид:

- Худоё! – хитоб кард ӯ – Охир чаро ин буттаро сари роҳи ман гузоштӣ? Ту чӣ хел муҳофиз ҳастӣ, дар ҳоле ки маро аз захми як буттаи хор ҳифз карда натавонистӣ...?- бо ранҷиши зиёд гуфт ҷавон.

Бо азоб аз ҷой бархоставу ланг-лангон ба пайроҳаи дигар тоб хӯрд. Шиддати дарди зонуяш тадриҷан пасттар шуд. Ҷавон, ки табиатан раҳмдилу беозор буд, дарҳол ҳамаро фаромӯш кардаву хушҳолона дар роҳи нав интихобнамудааш қадам гузошт. Дар ҳоле ки хеле хаста шуда буд, ба пастхамие фаромада, хост аз дарёчаи шӯхи дар поён ҷоришаванда ташнагиашро шиканад ва каме истироҳат кунад.

Баъди об нӯшидану нафас рост кардан ҳангоми қад-қади харсангҳо боло баромадан боз пешпо хӯрду пояш ба санге бархӯрд.

-Худоё, охир чаро маро чунин бетолеъ офаридаӣ? Боз маро фаромӯш кардию кумакам намекунӣ, ки бо роҳи худ равам.

Ҳангоме ки ӯ истода, захму ҷароҳатхояшро аз назар мегузаронд, каме дуртар дарахти азимҷуссае якбора чаппагардон шуда, ба замин афтод.

Пайроҳаи хурде ҷавонро аз лаби дарёча то ба роҳи калоне баровард ва ӯ боз хушҳолона роҳашро идома дод.

Ҷавон хабаре надошт, ки вақте дафъаи аввал ба бутта пешпо хӯрдаву афтод, дар масофаи начандон дуртар аз ӯ мори заҳрноке хазида гузашт ва агар ӯ намеафтод, ҳатман он морро пахш мекарду аз заҳри он ҳалок мешуд.

Дафъаи дуюм бошад, вақте пояш ба санг бархӯрд, ӯ аз зери дарахти азим мондану ҳалок шудан наҷот ёфт.

Роҳи нав ҷавонро ба саҳрои васеъ баровард. Ин замон абрҳои саргардон болои сар пайдо шудаву боди сахте вазид ва раъду барқ дурахшид. Нахуст қатраҳои хурд-хурди борон ба замин афтиданду баъди лаҳзае он шиддат ёфта, ба борони сел табдил ёфт.

Ҷавон ба самти дарахти канори бешазор давид, то худро зери шоху барги он панаҳ намояд ва боз афтиду дасташ шикаст. Ӯ хеле хашмгин шуда, боз забони шиква кушод:

- Худоё, ман дигар ба қудратат бовар надорам, - аз шиддати дард фарёд зад ҷавон. – Ман дигар бо роҳе, ки ту бароям нишон медиҳӣ, намеравам. Аммо ӯ намедонист, ки ҳангоми дурахшидани раъду барқ ба шохи он дарахт оташак афтиду ҷавонро ҳамин афтиданаш аз марг наҷот дод.

Дар хотир дошта бошед, ки: на ҳама чизе, ки дар назари аввал нобарорӣ менамояд, нобарорӣ аст. Шояд афтидани шумо, бадбахтии шумо манфиат ё неъмати бузургест барои шумо. Ҳангоми рӯбарӯ шудан ба нокомие дарҳол забони шиква назди Худованд накушоед, чун ҳеҷ қисмат бе ҳикмат нест.