Пушти дар қарор гирифт. Афсурда. Пуризтироб. Дастонаш меларзид. Аз ҷуръат дараке набуд. Тавон низ омодаи рафтан буд аз ӯ. Чашмонаш бо нигоҳҳои беқарор. Чанд сония сӯи дар дида дӯхт. Бидуни ҳаракате. Дастонро ба рӯ кашид. Бо онҳо хастагиҳоро аз ҷабин то даҳон рӯфт. Аммо бетаъсир. Хост баргардад. Як зина поён шуд. Ногоҳ бонги ҷуръатро шунид. Устувор гардид. Дубора муқобили дар қарор гирифт. Дастони ларзонро бошиддат ҷонибаш бурд. Онро кӯфт. Ҳуҷуми нафас гӯлуро фишор медод. Саркашии садо авҷ гирифт. Таппиши қалб бешумор.

Аз дохил садои “кист?”-ро шунид. Дар гуфтани ҷавоб ба ин суол дар монд. Ӯ кист? Кӣ метавонад бошад? Ғарибе? Бегонае? На, ӯ ки ношинос набуд. Аммо шинос низ. Пас, ошнои ноошно.

Дар боз шуд. Бе гирифтани посух ба пурсиш. Садои бозшавии он бори ҷустуҷӯро аз дӯши ӯ кам кард.

-Кӣ даркор?- пурсид садои кӯдаконае ки соҳиби он пушти дари нимбозшуда меистод. Бо нӯги по буду такя ба дастаки дар.

Ӯ дида дӯхт. Бодиққат. Пурмеҳр. Сӯи тифлак. Гавҳараки чашмонаш беқаророна дар гардиш буданд. Аз ҳаракаташон об мешорид. Аз ҳавзи дидагонаш. Хост ба оғӯшаш кашад. Ҷисми хурди ӯро рӯи қалбаш пахш кунад. Муҳаббаташро бо ҳар таппиши дил ба вуҷуди ӯ интиқол диҳад.

Аммо нигоҳҳои тифл шигифтбор буду бас. Чанд лаҳза баъд ҳаросбор шуданд. Зиёд изтиробнок. Ҷуссаи хурди ба дар такянамудаи тифл ҷаҳид. Бо вуҷуди дар ҳоли ларзиш будан, худро ҳифз намуд аз рехтан рӯ замин. Неруи парешоншударо ҷамъ кард. Бо садои тифлона вале гӯшрас фарёд кашид.
Ин садо чун бонги ҳушёрӣ “ноошно”-ро баргардонд. Аз орзуҳо ба воқеият. Соҳибхоназан ҳозир шуд ин замон. Назди тифл шитофт. “Чӣ шуд духтарҷон?” - гӯён садо баровард. Баландтару гӯшхароштар аз овози тифл.

Кӯдак нолакунон сӯи дар ишора намуд. Зан бо надидани касе он ҷо, тааҷҷуб кард. Аммо баъдан оби дастонашро бо пешдомани худ покккунон ба ором намудани тифл пардохт. Рӯи аз гиря намнокашро хушконид. Мӯҳои ҷилонокашро тартиб дод. Ҳангоми пӯшидани дар ва бастани он пурғазаб гуфт: - Чанд бор гуфтам, ба гадоҳо дарро накушо!

Садои пӯшиши дар чашмони ӯро низ баст. Ин танҳо ҳаракате буд аз ӯ. Баъд аз шунидани суханони зан. Чун ӯ қарор дошт пушти дар бо ҳолати бехудӣ аз худ. Ин садо нохубтар буд, аз садои қулфи дари зиндон. Ин садо нохуштар буд аз садои дарбони он.

Барояш маълум гардид, марди хона ҳанӯз наомада. Аз ҳуҷум наовардани ӯ сӯи дар. Баъди шунидани гиряи нохуши тифлаш. Баъди “озор” додани ӯ аз сӯи “гадое”. Аммо агар ӯ низ ҳозир буд он ҷо, боз ҳам чунин буд ҳолат. Шояд.... Зеро чӣ гуна метавонист, қисса кунад наз-даш рӯзгори понздаҳсоларо дар чанд сонияҳо? Чӣ гуна метавонист дар ин лаҳзаҳои бодмонанд рафъ кунад кӯҳи нафрати ӯро? Бо чӣ ҷуръат мепардохт пайи тағйири андешаи ӯ? Оё метавонист вайро бовар кунонад ба он ки дӯсташ дорад? Аз ҳар чизу ҳар касе бештар. Ӯ метавонист ба ёд оварад он рӯзҳоро? Эътироф намояд шомили гурӯҳи қотилон будани худро? Метавонист иллат оварад ба ин ҷурми худ? Метавонист гӯяд, ки ӯ надошт тоби шоҳид шудан ба зиндагии сардори худро. Таҳаммули дидани рӯзгори шоҳонаи роҳбарашро. Вақте ӯро ягона орзу ёфтани рӯзие барои як рӯз буд. Ӯ наметавонист назора намояд мошини гаронбаҳои фарзанди сардори худро. Чун либос тағйир пайваста тағйир додани онҳоро. Вақте имкон надошт ба писари худ оварад ҳатто бозичаашро. Ӯ намехост фарзандаш машғули дӯхтани либоси порашудааш бошад. Чанд дақиқаи ҳар субҳ. Аммо тани фарзанди роҳбарашро анҷоми шик оро диҳад. Ҳар соати як рӯз. Ӯ мехост посухаш ба пул пурсидани писар “надорам” набошад. Ӯ мехост ба ҳар хостаи фарзанд “хуб” гӯяд.

Бо ин суолҳою посухҳои зеҳнаш баргаштан хост. Зинаҳоро бо гузоштани қадамҳои оромона поён мешуд. Бо ҷисми ларзон. Кашидани нафас ба душвортарин кори ин лаҳзаҳо табдил меёфт. Бо ранҷи зиёд онро бурун мекард. Бо даст гузоштан рӯи сина. Бо кушодани тугмаи аввалини курта. Бо ламс кардани гулу ва чархонидани сар ба ҳар сӯ. Зуд - зуд месулфид. Гоҳе барои рафъи монеаҳо аз роҳи нафас. Гоҳе аз иллати дарди ҳамроҳаш буда.

Саропо меларзид. Сиришки сӯзонаш бесадо мерехт. Якбора ҳуҷуми сулфаро эҳсос кард. Сахту дарднок месулфид. Таркиши дарде буд аз дохил ба берун. Чун вулқон аз вуҷудаш. Аз банди ҷисму ҷонаш. Дасти ларзони худро ба ҷайби болопӯшаш бурд. Аз он рӯмолчаи қатшудаашро гирифтан хост. Аммо бо он матои дохили ҷайб низ берун кашида шуд. Коғази қатшудае низ раҳо шуд аз ҳаҷми танги ҷайб. Озодона парвоз намуд. Ӯро дарак набуд аз ин. Чун ӯ дар муқобили ҳамлаи шадиди дарди ҷонсӯз қарор дошт. Румолчаи назди даҳон гузоштааш ранг тағйир дод. Сурх буд аз хун.

Ба ошёнаи якум расид. Бо заҷри зиёд. Сулфаю нафастангӣ каме ором гирифт аз расидани ҳавои тозае. Баъди такя додан дар девор боз шуруъ намуд ба гузоштани қадам. Коғази чун рӯяш зардшудаи ҷайбаш мехобид. Дар охирин зинаи сеюм ошёна.

Раҳораҳ аз ҳоли худ андешид. Кош мегуфт зери лаб: “Кош як бор медидамаш. Гумон аст, ки таъсире дошт суханонам барояш. Зеро дар ин понздаҳ сол сонияеро сарфи дидани ман накард. Лаҳзае сайр накардам дар ёдаш. Аммо барои таскини худ мегуфтам. Бале мегуфтам, ки ман боре дарк кардам, ки ночорӣ туро сӯи ба даст овардани пул бурдааст. Бо роҳҳои нохуб.

Чун субҳи ҳамон рӯз аз ман пул хостӣ. Барои бо ҳамсинфонат рафтан ба тамошо. Аммо ман чун аксар вақт “надорам” гуфтам. Чун бо амри роҳбарамон мо танҳо қисме аз моҳонаамонро гирифта будем. Ва онро низ тақдим доштам ба бонк. Он ҷо қарзамон ҳар моҳонаи маро меситонд. Дар ҳоли аз аҳволаш напурсидан ӯ метавонист хонаамонро мусодира кунад. Бале, ҳамон қарзе, ки бо ивазаш мехостем сиҳатии модаратро баргардонем. Саломатии аллакай аз даст рафтаи ӯро.
Туро ин ба шӯр овардааст. Роҳе ҷӯстӣ. Танҳо ҳаминро пайдо кардӣ. Аз худ кардани моли дигареро. Даст бурдӣ ба ҷузвдони серпули ҳамсинфат. Аммо дастгир шудӣ. Ин роҳ ба ту миёни ҳамсифон унвон дод. Унвони “дузд” Вонамуд кардам наздат, ки огоҳ нестам аз чизе. Нахостам ғурури шеронаат нобуд гардад пешам. Худро вазифадор хондам наздат. Барои ҳамвора баланд будани сару ору нангат. Ман нахостам бо унвони нав дар кулли мактаб “шуҳрат” ёбӣ. Дар тамоми маҳалла низ.

Он рӯз чеҳраи маъсуми ту пеши назарам мечархид. Чашмони маҳзуни ту ба чашмонам оташи ғазаб нишонд. Онҳо фурӯзон буданд аз алангаи ин оташ. Баъди чанде худро назди дари утоқи роҳбарам дидам. Гӯё, дар фазои хашм парвоз намудаам, ки бедарак будам аз расидан. Муадаббӣ бо ман ин лаҳзаҳо бегона буд. Накӯфтаю босуръат дарро кушодам. Роҳбари “серталаб”-и ман такя намуда буд. Дар роҳаткурсии худ. Писари ғарқи кибраш низ. Бо корде себеро аз пуст ҷудо мекард. Иззати чанд сол дар хидматаш буда хотирасонам кард. Каме болои ғазабам фишор овардам. Бо оромӣ қисми боқимондаи моҳонаамро пурсидам. Аммо ӯро ин суол ба шӯр овард. Гӯё коре хоҳиш кардаам аз корафтодае. Пай дар пай аз суст будани тиҷорат мегуфт. Дар ҳоле, ки дирӯз мошини писари донишҷӯяшро нав карда буд. Инони ихтиёри сабр аз дасти ман низ ба куллӣ раҳо гашт. Сахттар ба талаби ҳақам пардохтам. Писари нозуку ноздонааш худро якбора мард шумурд. Даҳонро барои гуфтани ҳар сухане боз кард. Садои ӯ дар гӯшам чун занги соат намуд. Якбора ба тори майнаам бархӯрд. Барои хомӯш карданаш як даст ба рӯяш задам. Чун ҳамон зарбае, ки соати зангзананда ҳар субҳ мехӯрд аз ман. Падар дигар даррандаеро мемонд. Аз ҳақирии ман мегуфту аз зӯрмандии худ. Бо таҳқирҳои паёпай. Садои пурҷаҳли ӯ дар омезиш бо овои маҳзунонаи ту дар гӯшам мерасид. Ин садоҳо шӯре бардоштанд дар сарам. Дастамро таҳрик доданд. Корди болои миз гузоштаро бардоштам. Онро тирвор ба тани роҳбарам халондам. Якбора оромӣ фазоро пахш кард. Танҳо садои чакиши хун меомаду бас...”.

Бо гуфтани ҳамин лаҳза хатм кард гуфтугӯро бо худ. Чун дард боз ба ҳуҷум гузашт. Ин бор ҳамлаи маргбореро эҳсос мекард. Сахту бошиддат месулфид. Рӯмолча дигар куллан сурх шуда буд.Ӯ меҷангид бо марг. Дар ин разм бо вуҷуди заифӣ устуворӣ пеша мекард. Чун ҳоло бояд чанд рӯзи дигар монад. Чанд рӯзи дигар дар ин зиндони зиндагӣ бизияд. Чун ӯ ҳоло нарасида ба дидори фарзанд.

Ҳамин дам ҳуҷуми маргу зисти вуҷуди ӯро садое пахш кард. Садое, ки “падар” мегуфт. Чанд зарра тавони бударо ҷамъ овард. Баргашт ба пушт. Писари худро дид. Коғазе дар даст. Бо духтарчааш. Тифлак ин бор намеҳаросид. Пуршафқат менигарист. Писар оромона такрор кард:- Падар.
Ӯро ин овози шодӣ буд. Овои сарҷамъии хотири парешонбуда. Овози даъвати марги пуроромише. Бо табассуми аз кулли эҳсосо саршор ба сӯи ҳар ду нигарист. Мехост ин дидор тӯлонӣ бошад. Аммо иқтидори пӯшида нашудани чашмони худро надошт. Онҳо баста шуданд. Уфтод. Рӯ замин. Ҷисмаш барги зарди раҳошуда аз дарахтро мемонд.

Коғази қатшуда ва зардгашта аз дасти писар раҳо шуд. Рӯи ҳавзчаи оби роҳ шино намуд. Навиштаҳои он дигар ноаён буданд. Ҳамон навиштаҳое, ки натиҷаи ташхис буд. Аз гирифтор будан ба беморие дарак медод. Аз саратони хун будани падар. Аз ноогоҳии писар аз дунёи ӯ. Аз вопасин видои падар.