Наҳзатиёни фирорӣ, барои он ки ҳаққонияти худро назди ҷомеаи ҷаҳонӣ ба субут расонанд, бори дигар ба тазоҳурот даст заданд. Ин дафъа тазоҳуроти ба ном наҳзатӣ дар биное, ки 19 сентябр ҷаласаи васеи САҲА дар пойтахти Полша - шаҳри Варшава баргузор гардид, сурат гирифт. Коргардонҳои ин сенария ин маротиб хостанд гурӯҳи ба истилоҳ, «бегуноҳ» ва «адолатпараст»-ро, ки дар фазои толори барҳаво таҳти шиорҳои наҳзатӣ (албатта, даъвиҳои сиёсӣ ва худпарастона) «ҷавлон» мекарданд, ба толори ҷаласаи САҲА роҳ диҳанд ва аз ин тариқ рӯйи Ҷумҳурии Тоҷикистон фишор биёваранд.

Муҳимтар дар ин қазия ин аст, ки ин гурӯҳ баёнияи навбатиро мунташир карда, аз созмонҳои баландпоя имдод металабанд ва худро мусичаи бегуноҳ ҷилва дода, Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистонро гунаҳкор ва сиёсати онро режими золимона нишон додаанд. Ин баёнияи сар то ба по муғризона ва бадбинона дар ҳоле садо дод, ки коршиносони варзидаи ҷаҳонӣ ҳуқуқи башарро мавриди таҳлилу баррасӣ қарор медиҳанд. Маълум аст, ки расонаҳои ба наҳзат на¬здик аз баёния ва гузоришоти ба он марбут дифоъ намуда, аз он як ҳангомаи навбатӣ сохтаанд. Албатта, аз наҳзати фирорӣ ҷойи гила нест, зеро роҳбарияти ҷиноятпешаи он дар маҳбас қарор доранд ва фиро¬риён бо ин гуна эътирозоту худнамоиҳо аз созмонҳои байналмилалӣ «таваҷҷуҳи хос» талаб менамоянд. Дигар ин ки барои таҳаққуқ бахшидани баёнияи пур аз даъвию худситоӣ наҳзатиёни фирорӣ таҷаммӯи эътирозиеро дар Варшава баргузор намуда, тарҳи бозии минбаъдаро бо ҳукумати ҷумҳурӣ роҳандозӣ кардан мехоҳанд.

Баёния, мисли баёноти қаблии наҳзатӣ аз як мушт музахрафот таркиб ёфтааст. Аммо дар ин му-захраф, барои ҷалби таваҷҷуҳи табақоти равшан¬фикр, ҷомеаи маданӣ ва созмону идораҳои марбу¬таи аврупоӣ аз технологияи такаллуми маданӣ ва риторикаи сиёсӣ истифода шудааст. Барои инсони огоҳ ин нукта дар як бор чашм давонидан ба баёния маълум мегардад. Суоли матраҳ дар баёния «режи¬ми истибдодии Тоҷикистон» аст. Барои чӣ истибдодӣ? Барои он ки симои зишти наҳзатӣ фош карда шуд ва муҷриёни асосии тарҳҳои низомӣ ҷиҳати пиёда сох¬тани табаддулоти ҳарбӣ дар ҷумҳурӣ пушти панҷара қарор гирифтанд. Ба назари шумо, бояд нафароне, ки дар роҳандозӣ кардани тарҳи сиёсӣ-низомии сентя¬бри 2015 (балвои Назарзода дар назар аст) муҷрим шинохта шудаанд, озодона дар манотиқи ҷумҳурӣ сайр кунанд ва барои пиёда сохтани дигар тарҳҳои сиёсию низомӣ омодагӣ бубинанд ва Ҳукумату дастгоҳи интизомию амниятии он ду даст дар бинӣ нишаста, тавтеаю исёни навбатиро мунтазир шаванд. Магар ин давлатдорӣ аст?

Ба назари наҳзатиёни фирорӣ ва муштариёну ҳаводорони дохилию берунии он бояд Ҳукумат дар баробари тавтеаҳои наҳзатӣ хомӯш бинишинад ва ҳарфи эътирозие бар забон наоварад. Онон худро дигарандеш қаламдод мекунанд. Бо кадом рӯ? Шу¬мое, ки даъвии исломият мекунед, дар куҷои манобеи дасти аввали исломӣ барои дигарандешон ҷойгоҳро дидаед?! Оё исломи сиёсӣ барои дигарандешон мақом ва ҷойгоҳ таъйин кардааст? Кадом режими исломӣ дигарандеш ва равшанфикрро пазируфта ва интиқоди ӯро мавриди баррасӣ қарор додааст?

Маълум аст, ки муште хурофотӣ ва ҷаҳолатписандед, вале барои пинҳон доштани симо ва мафкураи вопасгарои худ аз либосҳои аврупоӣ, тарзи муоширати аврупоӣ, техника ва технологияи муборизаи сиёсӣ (ба хотири гул задани ҷомеаи ма¬дании аврупоӣ) истифода намуда, дар минбарҳои бароятон «демократҳо»-и аврупоӣ пешниҳодкарда «дод»-и сухан медиҳед. Аҷабо, бо мафкураи кӯҳнаю хурофотӣ, вопасгарою ақибмонда дар ҷигари демо¬кратияи ҷаҳонӣ алайҳи давлати дунявии Тоҷикистон шиор дармедиҳед. Мантиқ куҷост?

Қартаи наҳзати исломӣ ҳамеша дар бозиҳои гео¬политикии дохилӣ, минтақавӣ ва ҷаҳонӣ истифода ме¬шавад ва ин бозӣ, қабл аз ҳама, пешорӯи мо чеҳраи сохта, маснуъ ва бофтаи Аврупои демократиро фош сохт. Аврупо ва бонуфузтарин созмони ҷаҳонӣ – Со¬змони Амният ва Ҳамкорӣ дар Аврупо, бо он ки аз хабосати фундаментализм, экстремизм, радикализм ва терроризми динӣ-мазҳабӣ дар қолаби ваҳшонияти гурӯҳҳои ҷиноятпеша ва даҳшатафкани исломӣ ба ҷомеаи ҷаҳонӣ фарёд мезанад ва зоҳиран, аз марду¬ми сайёра даъват ба амал меоварад, ки дар мубори¬заи беамон алайҳи созмонҳои террористии исломӣ фаъол бошанд, дар ботин бо ин гурӯҳҳои хатарнок со¬зиш менамояд ва барои фаъол сохтани нуфузи сиёсӣ ва иқтисодии худ дар манотиқи калидӣ гурӯҳҳои наҳзатиро ҷонибдорӣ мекунад. Агарчи қаблан ҷонибдорӣ аз наҳзатиёни фирорӣ пинҳонӣ ва дур аз чашми мардум сурат мегирифт, имрӯз дастгирии молиявӣ, иқтисодӣ, иттилоотӣ, маънавӣ ва муҳимтар аз ҳама, ҳаводории сиёсии ниҳодҳои сиёсии дахлдо¬ри аврупоӣ аз фирориёни наҳзатӣ рӯйирост ва бепар¬да ба намоиш гузошта мешавад. Агар чунин нест, пас чаро дар рӯзи равшан, дар ҷаласаи васеи САҲА нафа¬рони наҳзатӣ ба толор ворид мегарданд ва дар баро¬бари коршиносони аршади созмонҳои байналмилалӣ аз «ҳуқуқи» худ дифоъ менамоянд?

Воқеоти ҳалокатборе, ки дар чанд соли ахир дар дили Аврупо – Фаронса, Белгия, Дания, Олмон тариқи терроризми исломӣ рӯйи кор омад, на танҳо ниҳодҳои марбутаи аврупоиро ба ташвиш наовард, балки иддае аз онон ба пуштибонии режимҳои наҳзатӣ «камари ҳиммат» барбаста, роҳи эътирозу шиорпарокании гурӯҳҳои фурсатталаби наҳзатиро дар ҳудуди Аврупо, бахусус Варшава кушодааст. Оё САҲА ва созмонҳои марбутаи аврупоӣ, ки ҳар рӯз дам аз демократия ва либерализм мезананд, намедонанд, ки исломи сиёсӣ ҳеҷ гоҳ аз демократия ва озодии ин¬сон дифоъ накардааст? Баръакс, он ҳамчун мафкураи сиёсӣ озодии инсонро ҳамеша зери суол бурда, ӯро мутеъ ва барда сохтааст. Ин раванд – бардасозии саросарии инсонро имрӯз дар фаъолияти гурӯҳҳои тундрав ва ифротии исломӣ ва ҳатто давлатҳои ис¬ломии муосир бидуни ишкол мушоҳида мекунем, аммо ниҳодҳои тавтеталаб ва шиорзани аврупоӣ дидаву дониста, барои пиёда сохтани ниёзҳои геопо¬литикии худ аз режимҳои тундраву ифротии исломӣ дар манотиқи гуногуни Ховари Миёна ва дар маҷмӯъ, Шарқи мусулмонӣ васеъ корбаст мекунад. Илова бар ин, фурсатталабони исломиро дар симои фи¬рориёни ҲНИТ-и дар Тоҷикистон мамнуъ рӯйирост пуштибонӣ мекунад ва бо ин кор гӯё аз ҳуқуқи ин¬сон ва шаҳрванд, ки арзиши олии инсонӣ маҳсуб ме¬шавад, дифоъ мекунад. ҲНИТ, агар қудрат намехост, чаро худро реклама мекард ва то имрӯз бегуноҳӣ ва бетамаъии худро дар созмонҳои байналмилалӣ эълом медорад ва холи сиёсӣ дармеоварад? Агар ба симои тазоҳургароне, ки бидуни шарму ҳаё во¬риди маҷлисгоҳи САҲА гардиданд (албатта, бо иҷозат ва илтифоти дастандаркорони ниҳодҳои зидахли аврупоӣ) аз рӯйи инсоф таваҷҷуҳ намоем, дар они воҳид дармеёбем, ки онҳо, аксаран ҷинояткоре беш нестанд ва ба хотири бароварда сохтани эҳтиёҷоти роҳбарони наҳзатӣ (М. Кабирӣ ва пайравони фиро¬рии ӯ) худро қурбони дасисаю иғвоҳои собиқадори ниҳоди сиёсии динӣ, ки таҷрибаи зиёди иғвогарӣ, низоъбарангезӣ, ҳангомагарӣ, шӯру валваласозӣ, ҷаҳолатписандӣ ва фурсатталабӣ дорад (иғвою да¬сиса ва фитнаю найранги охири солҳои ҳаштод ва аввали навадуми садаи бист дар назар аст), меку¬нанд. Баъдан торнамои «рayоm.net», ки минбари наҳзатиёни фирорӣ мебошад, дар ҳама ҳолат, биду¬ни шарму ҳаё аз ин ниҳоди сиёсии ифротгаро таъ¬рифу тамҷид мекунад ва наҳзатро ба арши сурайё мерасонад.

Наҳзат ва наҳзатиён ҳамеша ба таърифу тав¬сиф ниёз дошт ва дорад, чунки аз он меҳаросад, ки симои зишташ пешорӯйи мардум намоён ме¬гардад ва дигар имкони ба арсаи сиёсӣ по гузош¬тан ва қудратманд шуданро аз даст медиҳад. Ин аст, ки бо таърифу тавсифҳои бебунёд, хурофоту таассуби динӣ-мазҳабӣ, худнамоиву риёкорӣ, даъ¬вигарию даъвидорӣ, авомфиребию найрангбозӣ, дурӯғбофию дурӯғпароканӣ дар шабакаҳои иҷтимоӣ ва торнамоҳои «худӣ» майдондорӣ мекунад ва пеш аз ҳама, насли ҷавонро ба доми фиребу найранг ме¬кашад. То куҷо дар ин кори зишт муваффақ мешавад, вақт нишон медиҳад, аммо набояд фаромӯш кард, ки наҳзат, чи дар гузашта ва чи имрӯз дар мағшуш сохтани зеҳни насли ҷавон ва ба сӯйи бегонашавӣ ва аҷнабигароӣ раҳнамун намудани онон «нақши калидӣ» дошту дорад. Бо вуҷуди ин, доимо риёкорона иброз медорад, ки бо рафтани ҲНИТ аз саҳнаи сиёсӣ интиқод аз байн рафт ва наҳзатиёну наҳзатмаобон худро «қаҳрамон» дар майдони сиёсию фарҳангии ҷумҳурӣ талаққӣ мекунанд. Бехабар аз он ки:

Қаҳрамонӣ худситоӣ нест, ай даъвипараст,
Худситойиву риёкорӣ бувад асли шикаст!

Шараф ҚУРБОН