Ба касе пӯшида нест, ки ҳизби фаъолияташ мамнӯи наҳзати исломии Тоҷикистон доим аз дини мубини ислом ва аз эътиқоди динии мардум сӯистифода мебарад. Ҳанӯз аз солҳои аввали таъсиси, ин ҳизб чунин тактикаро пеш гирифта буд. Бояд ошкорро гуфт, ки наҳзатиҳо ҳақиқатан дини мубини исломро ба манфиати ҳизб истифода бурдаанду мебаранд.  

Чанде пештар назарам ба мусоҳибаи Муҳиддин Кабирӣ, собиқ раиси ҳизби наҳзат афтод, ки 4 сол муқаддам дар ҳафтаномаи «Азия Плюс» нашр шуда буд. Дар он рӯйрост иқрор шудааст, ки «…ошкор бояд гуфт, ки ҳоло дини мубини ислом ба ҲНИТ бештар хидмат карда истодааст ва умед дорем, ки ҳизби мо ҳам битавонад хидмати шоистае ба ислом ва мардуми кишвар намояд». Мантиқан аз ин ҷо бармеояд, ки имону эътиқоди Кабирӣ ва пайравони ӯ нисбат ба наҳзат, ки айни замон ҳамчун ҳизби террористӣ-экстремистӣ дар Тоҷикистон эътироф гардидааст, болотар аз дини ислом будааст, ки онро дар хидмати ҳизб қарор дода буданд.

То имрӯз Кабирӣ ва дигар ҷонибдоронаш ҳарчанд кӯшиш намудаанд, исбот кунанд, ки ҳизб манофеи исломро пуштибонӣ мекунад, заҳматашон барабас аст, зеро аввал ин ки дин ҳеҷ гоҳ ба ҳизб ниёз надоштааст ва надорад. Ҳодисаҳои моҳи сентябри соли гузашта, ки мардуми бегуноҳ қурбон гаштанд, аз ҷонибдории андешаҳои зиддиконститутсионии ин ҳизб далолат мекунад.  

Аслан, тавре аз табиати наҳзату наҳзатиҳо маълум аст, доим тамоми ҳодисаҳое, ки дар кишвар сурат мегирад, зери таҳриф бурда андешаҳои муғризонаи худро талош менамоянд, ки барои дигарон таҳмил диҳанд. Ҳатто замоне, ки аз ҷониби бештари мардум дархости гирифтани калимаи ислом  аз номи ҳизб шуд, роҳбарияти наҳзат комилан бар зидди ин гуна пешниҳод садо баланд кард. Зеро хуб медонист, ки бо гӯлзанӣ ва истифодаи ин калима, ҳазорҳо нафар ҷавони дур аз дарки сиёсат ва занони бесаводи хонашинро узви ҳизби худ гардонда буданд.

Лозим ба ёдоварист, ки ҳарчанд мо дар боз доштани фаъолияти ин ҳизби хусусияти террористидошта ба таъхир роҳ додем, вале боз ҳам бояд шукр, ки нагузоштем аҳволи Тоҷикистонро мисли кишвари ҳамсояи мо - Афғонистон табдил диҳанд.

Барои мисол, дар Афғонистони ҳамсоя, гарчанде низоми давлатӣ исломист, садҳо ҳизбу ҳаракату ҷамъиятҳо мавҷуданд, ки барои ҷалби мардуми бесавод ба сафҳои худ аз мафҳуми «исломӣ» истифода бурдаанд. Ҳар яке аз онҳо манфиатҳои умумимиллии кишварро як сӯ гузошта, бо шева ва ҳадафҳои худ гӯё исломро ҳимоят доранд, вале дар асл, барои расидан ба аҳдофи шахсию қавмию қабилаӣ ва пиёда намудани нақшаҳои пуштибонони хориҷии худ ҷангу ҷадал мекунанд. Исломиҳои тоҷик низ талош намуданд, ки ин ҷоро низ мисли Афғонистон ҷангзада намоянд, вале тирашон хок хурду ба мақсад нарасиданд. Тавре дар урфият мегӯянд, ҳамсоя аз ҳамсоя ранг мегирад.

Новобаста ба он ки имрӯз наҳзатиҳо ин далелро инкор менамоянд, вале имрӯз онҳое, ки аз пушти ин ҳизби ифротӣ мераванд, дар ҳамон сатҳест, ки дар Афғонистон доранд.
Воқеияти асл ин аст, ки мавҷудияти ин ҳизб аллакай мухолифат бо дини Худо буд ва хушбахтона аз шарри ин ҳизб мо тавонистем халосӣ ёбем.

Баҳром ҚОДИРӢ,
коршинос