Пешравии ҳар як ҷомеа аз оромии он вобастагӣ дорад. Сулҳу субот ва ваҳдати миллӣ барои миллати тоҷик ҳамчун арзишҳои бисёр азизу муқаддас аҳамияти ниҳоят калон доранд ва ҳифзу таҳкими онҳо вазифаи ватандӯстонаи ҳар як шаҳрванди бонангу ори Тоҷикистон мебошанд. Дар даврони истиқлолият Тоҷикистон ба дастовардҳо ва музаффариятҳои зиёде дар ҳама самтҳои ҷомеа ноил гаштааст. Сарҷамъиву иттиҳоди миллат, ваҳдати миллӣ ва зарурати ҳифзи ин неъмати муқаддаси халқамонро набояд ҳеҷ гоҳ аз мадди назар дур созем. Чунки сарҷамъии миллат, сулҳу ваҳдат ва суботи сиёсиву иҷтимоӣ аз ҷумлаи шоҳсутунҳои кохи муҳташами истиқлол, сарчашмаи бахту иқболи халқи тоҷик ва кафолати рушди муназзаму устувори давлати тоҷикон мебошад.

Зиёиён бояд наврасону ҷавононро дар рӯҳияи ватандӯстиву ватанпарастӣ ва худогоҳиву худшиносии миллӣ тарбия намоянд. Пас, устодону омӯзгоронро мебояд, ки дар тарбияи насли наврас ва ҷавонон такрор ба такрор ба хонандагону донишҷӯён таъкиду талқин намоянд, ки вай шахсияти ояндасози ҷомеа асту, дорои фаҳмишу биниши хосаи худ. Хотирнишон кардан бағоят муҳим аст, ки ин иқтидори зеҳнии насли наврасу ҷавонро ангезиш дода, бедор кардан лозим аст, то ки саҳми худро баҳри эҷоду офаридаҳо ба хотири рушду тараққии кишвари азизамон гузоранд.

Мо дар замоне зиндагӣ мекунем, ки давраи ҷаҳонишавӣ номгузорӣ шуда, сиёсати печутобёфта, мураккаб ва фитнаангез дорад. Барои тасдиқи ин назар, метавонем давлатҳои Либия, Яман, Сурия, Ироқ ва ғайраро мисол оварем. Ин давлатҳо дар амн ва рушд буданд, вале дар як муддати кӯтоҳ онҳо ба як кишварҳои ҷангзадаю қафомонда табдил ёфтанд. Сабаби ин ҳама бадбахтиҳо инқилобҳои ба ном «рангоранг» аст, ки ба сари ин мардумҳои бечора бо таври сунъӣ оварда шудаанд. Бешубҳа мавҷуд будани созмонҳои пинҳонкор ва сиёсатҳои пасипардагии давлатҳои абарқудрат, ки ин ҳама барномаҳоро таҳрезӣ мекунанд, муҷиби ташвиши як қатор давлатҳои дигар гаштааст. Зеро онҳоро нигарон кардааст, ки мабодо дар сарзаминҳои онҳо низ чунин инқилобҳо авҷ гиранд, зеро ҳеҷ давлат аз ин дар эмин нест. Маҳз давлатҳои нави ҷавон ва на бо он қадар иқтисоди пурқувват ва иқтидори лашкар, аз ҷумла кишвари мо. Аз сабаби омилҳои сиёсӣ ва дигар боигариҳои табиӣ Тоҷикистон ҳам дар зери хатари чунин «сенария»-ҳо гирифтор шудааст. Дар зумраи чунин барномаҳо Тоҷикистон яке аз аввалинҳо, ҳанӯз дар солҳои навадум, пас аз пош хӯрдани Иттиҳоди Шӯравӣ ҷойгир шуда буд. Натиҷаи он ба ҳамагон маълум, ки он ба ҷанги шаҳрвандӣ оварда расонд.

Лекин ба баъзе ашхос ва гурӯҳҳо сулҳ дар Тоҷикистон бар хилофи нақшаҳои шуми онҳо буд. Бо истифода бурдан аз хоинону ватанфурӯшон, ки ба онҳо вазоиф ва курсиҳо ваъда дода буданд, ба ноором сохтани давлати Тоҷикистон шурӯъ карданд. Вале, пас аз чандин маротиба кӯшишҳои номардона ва ғайриқонунӣ пеша кардани мухолифини ҳукумат, ки хоҳони ба даст овардани ҳукумат буданд, билохира дар Тоҷикистон шикаст хӯрданд, зеро, ки ҳам ноҳақ буданд ва ҳам аз тарафи аҳолӣ дастгирӣ наёфтанд. Чунки миллати тоҷик рӯзҳои сахтро ҳанӯз фаромӯш накардааст. Акнун, ки иқтисодиёт рушд карда, ҳама аз паси зиндагии осоишта мебошанд ва фаҳмиданд, ки пешравии ҳаматарафаи ҷомеа аз тинҷиву амонӣ мабдаъ мегирад. Аммо, мутаассифона то ба ҳол дар байни миллати тоҷик ҳастанд муздуроне, ки тайёранд барои маблағ ва курсӣ ватани худро боз ба хуну хок оғушта созанд. Чунин ашхосро на ғами Ватан асту на ғами миллат, барои онҳо фақат манфиатҳои шахсии худ ва хоҷагонашон авлотар ҳасту бас. Мо дар даврони иттилоот умр ба сар мебарем ва ба воситаи маҳз иттилоот фитнагарон ва таблиғчиён ҷавонони ноогоҳу бедонишро ба сӯи худ ҷалб мекунанд. Бо воситаи сомонаҳо бештари ҷавонон ба доми фиреби мухолифини ҳукумати Тоҷикистон меафтанд. Гурӯҳҳои мухолифини давлати Тоҷикистон бо дурӯғу туҳматҳои нав ба нави худ алайҳи ҳукумат мехоҳанд мардуми тоҷикро бишӯронанд ва боз як майдони ҳарбу зарб дар харитаи сиёсии дунё пайдо шавад.

“Бозиҳои пасипардавӣ» ҳамоно идома доранд ва миллати тоҷик бояд тайёр бошад, ки онҳоро хирадмандона ва бо шуҷоат паси сар намояд. Моҳи сентябри соли равон дар шаҳри Варшава, пойтахти Лаҳистон нишасти САҲА (Созмони амният ва ҳамкории Аврупо) оғоз гардид, ки дар он мухолифони давлати Тоҷикистон иштирок карданд. Дар он нишаст намояндагони давлати Тоҷикистон бо мақсади ширкат варзидан ба ҷаласаҳои САҲА вобаста ба масъалаҳои ҳимояи ҳуқуқи инсон ба ин шаҳр сафар низ карда буданд. Дар ин ҷаласа ба ҲНИ иҷозат дода шуд, то ки иштирок намоянд ва ҳам суханронӣ кунанд. Дар ин ҷо суоле ба миён меояд, ки ҳоло дар Аврупо ва кишварҳои минтақа ба муқобили терроризм муборизаи беамон мебаранд, пас чаро ҲНИ ҳол он ки ҳамчун ҳизби террористӣ аст, аз тарафи ин кишварҳо ҳимоя мешавад?

Ба ғайр аз ҲНИ дигар ташкилотҳою гурӯҳҳо бар зиди давлати Тоҷикистон ташвиқоту тарғибот мебаранд, ки пур аз дурӯғу туҳмат ва барангехтани кинаву адоват байни тоҷикон аст. Чуноне ки гуфтем, шабу рӯз дар ин самт онҳо фаъолият доранд. Пас, ҷавонони мо бояд ҳисси баланди миллӣ дошта бошанд, бо Ватан, миллат, давлати соҳибистиқлоли худ ва забону фарҳанги миллии хеш ифтихор намоянд ва барои ҳимоя ҳамеша омода ва ҳушёру зирак бошанд.

Фаррухшоҳ ТЕМУРОВ, омӯзгори Донишгоҳи давлатии молия ва иқтисоди Тоҷикистон