Ба хама маълум аст, ки  дар худуди Тоҷикистони соҳибистиқлол 8 ҳизби сиёсӣ ба қайд гирифта шуда буд. Яке аз онҳо ҳизби  акнун мануъи наҳзати исломӣ  буд. Намедонам, ки чи сабаб шуду ин ҳизбро ҳамчун ҳизби сиёсӣ расман ба қайд гирифтанд, ё ин ки дар аввал мардуми тоҷик ба қадри кофӣ аз моҳияти он бархурдор набуд. Вале имрӯз мардуми тоҷик яқинан фаъолияти ин ҳизби зиёноварро дар худуди кишвар ва берун аз он намехоҳанд.

Зеро имрӯз мо дар асри 21 қарор дорем, асре, ки мардуми соҳибмаърифату донишманд ба пешрафтҳои нанотехнологӣ расидаасту ҳамаи қабатҳои замину осмонро, ки мо дар бораашон афсонахонӣ дорем, илман мекушоянду фатҳ кардаистодаанд. Аммо муллоҳои мазҳабию ҳизбию лоҳизбиву мутаассиби мо ҳамоно сари баҳси ришу ҷелаку сатру ангушти ишора ва фосилаи пойҳо аснои намоз муноқиша доранду байни мусалмон тухми кинаву адоват мекоранд ва мехоҳанд, ки наврасону ҷавонон низ идомадиҳандаи ин «амали солеҳ»-и онҳо бошанд. Шогирдонашон аллакай ҳосили боғи «мурид»-иро дар «размгоҳ»-ҳои Сурия чида истодаанд. Аз ин ҷост, ки пайдо кардани «раҳбаре мутааллиқ ба ҳамаи мусулмонҳо» орзуест, ки ҳаргиз ҷомаи амал ба бар нахоҳад кард.

Вақте дар асри 21 моро бо ғояҳои давраи тавлиди Ислом, хусусан омехта бо маданияти ҳамон давраи араб пеш бурданӣ мешаванд, дигар чӣ метавон гуфт? Ин роҳ танҳо сӯйи ҷаҳолат асту торикӣ, тамом вассалом.
Дар ҳоли ҳозир, дар даврае, ки ҷаҳон торафт дар торҳои партофтаи нақшаҳои глобалии абарқудратҳо печидан дорад, қарзи ҳар як фарди миллатдӯсту ватандори Тоҷикистон яктост: роҳ надодани ғояҳо ва андешаҳои бегона ба ҳаёти сиёсӣ, иқтисодӣ ва иҷтимоӣ, махкум кардани терроризму экстремизм!

Хуб медонем, ки имрӯза дар Ватани азизи мо - Тоҷикистон ғайр аз ҳизбҳои сиёсӣ, инчунин гурӯҳу ҳаракатҳои ифротгарое низ ҳастанд, ки фаъолияташон тавассути баъзе аз ин ҳизбҳо ба роҳ монда шуда, худ паси парда назорат мекунанд. Баъзе ҳизбҳои сиёсӣ, дар навбати худ фирефтаи ваъдаҳои пучу бемаънии ва маблағи муфти ин гуна ташкилоту ҳаракатҳои террористӣ гардида, мақсаду мароми ҳизбӣ, манфиатҳои миллӣ, арзишҳои халқ, аз ҳама муҳимаш, тинҷую амонӣ ва ҳаёти ширини мардуми азияткашидаи диёрро фаромӯш месозанд. Ҳизби мамнуъи наҳзат мисоли гуфтаҳои болост. Агар дар аввали фаъолияташ ин ҳизб диққати мардумро бо рафтору кирдорҳои номатлубаш на онқадар ҷалб карда бошад, алҳол роҳбарияти он бо мақсади амалӣ намудани мақсадҳои нопокаш аллакай ба таври ошкоро фаъолияти зиддимиллӣ  мебарад. Чуноне ки мушоҳида мекунем, вақтҳои охир бо шарофати расонаҳои алтернативӣ, чун интернет, баъзе паҳлӯҳои фаъолияти сиёҳи ҳизби наҳзат ва роҳбарони он ошкор мегардад.

Барои ин ҳизб ва ҳамсангаронаш муҳим нест, ки бо инқилобхоҳиашон мардумро ба чӣ вазъ гирифтор мекунанд. Муҳим он аст, ки қудрати сиёсиро ба даст оранд. Оё онҳо як бор аз худ мепурсанд, ки бо чунин роҳ ба ҳукумат расидан чӣ паёмадҳое дар пай дошта метавонад? Оё фикр намекунанд, ки кишвари худро ба коми ҷангҳои беохир мекашанд ва тақдири Мисру Либия ва Сурияву Украинаро ба сари миллати худ меоранд? Вале Худо ин тоифаро инсоф диҳад ва  дар бораи оқибати корҳояшон як хулосаи даркорӣ бароранд. Роҳбарони фирории ин ҳизби террористӣ бояд дарк намоянд, ки мардум дигар тарафдори терроризму экстремизм нест, дигар