Ба арсаи сиёсат омадани ҳизбе бо истифода аз номи Ислом шояд тақозои замон буд ва ё нақшаи давлатҳои манфиатдор баҳри амалисозии ҳадафҳои сиёсии хеш, ки ин ҳизб дар таърихи давлатдории тоҷик таъсири худро гузошт. Бо гузашти, ба қавли худашон, беш аз 40 сол дигар ҷомеаи мо ниёз ба ин ҳизб надошт, чунки мардум аз ҳадафи аслии он бохабар ва эътимодаш коста шуд. Аниқтараш, дониши сиёсии сокинон боло рафт ва онҳо аз пойбандӣ ба таассуб ва шиорпартоиҳову ваъдаҳои наҳзатиҳо, ки бо номи Худову расул анҷом медоданд, огоҳ ва раҳо шуданд.Аммо саркардагону масъулини онҳо ҳанӯз ҳам шиори «охирин умеди ин умедворон зинда бод»-ро сармашқи кори худ қарор дода, бо паёму даъватҳои худ ва мақолаҳои нашркардаашон мехоҳанд мардум ва ҷомеаи ҷоҳониро бовар кунонанд, ки онҳо на террорист, балки сиёсатмадор ва  пуштибони дин ва ҳуқуқу озодиҳои инсонанду  ба онҳо барои идома додани фаъолият иҷозат диҳанд. Гузашта аз ин, онҳо тавассути воситаҳои ахбори байналмилалӣ дар бораи аъзои маҳбӯсшудаашон, ки бо гуноҳҳо кардаашон дар Тоҷикистон пушти панҷара нишастаанд,садо баланд мекунанд.  

Гӯё  дар ҳаққи аъзои ин ҳизб ҷабру ситам шудааст. Ба андешаи онҳо низоми демократӣ дар кишвар пас аз манъ кардани фаъолияти Ҳизби мамнуъи наҳзати исломӣ тамоман аз байн рафтааст. Аммо вуҷуд доштани ҳизби онҳо гӯё ҳуқуқу манофеи шаҳрвандонро ҳимоя мекард? Ба назари банда ва шояд ин фикри чандин ҳазор бошад, аз вуҷуд доштани ҲНИТ ва фаъолияти «пурсамари» онҳо касе дар кишвар огоҳии комил надошт.  Будани ҳизб танҳо дар арафаи интихоботҳо маълум мешуду бечора ҳизбиён ба хотири ба курсии вакилӣ нишастани ду ё се намояндаи худ  ваъдаҳои дурӯғу болохонадор медоданд.

Аслан рисолати ҳар як ҳизб бедор кардани ҳисси худшиносии миллӣ, беҳбудӣ бахшидан ба вазъи иҷтимоии мардум тавассути роҳандозии барномаҳои мукаммали худ бояд бошад. Аммо аз ҳизбе, ки худро соҳибқудрату аъзои худро беш аз 40 ҳазор медонист, на ин ки барномаи мушаххас,  натанҳо утоқи дурусти кории худро надошт, ҳатто аъзояш намедонистанд, ки шомили ин ҳизб ҳастанд. Гӯё бештари аъзои ин ҳизбро сокинони шаҳру деҳоти Исфара ташкил медоданд, аммо воқеияти ҳол нишон дод, ки аксари “аъзоҳояш” аз вуҷуд доштани ин ҳизб ҳатто хабардор нестанд. Онҳоро ноогоҳона хешу табор ва ҳамсоягони «содиқ»-и ҳизб ба рӯйхати аъзогӣ шомил карда буданд.

Сониян, ин ҳизби «пурқудрат» нашрияи худ ҳафтаномаи «Наҷот»-ро, ки муҳтавояш пур аз ғаразу бадбиниҳо буд, ройгон ба мардум тақсим мекарданд ва адади нашри он аз 25 ҳазор кам набуд. Пас, маълум мешавад, ки хоҷагони ҳизб барои аз байн бурдани давлати тозаистиқлоли тоҷик аз кадомин шева истифода  мебурданд. Ҳоло ҳам саркардагони ҳизби мазкурро дар оғуши худ ба умеди «рӯзи нек» тарбия мекунанд.

Худ дар мизони андеша баркашед, ки ин ҳизб аслан чӣ мехост: қудрату тавоноӣ ё ба мардум маҷбуран таҳмил кардани таассубу хурофотпарстӣ ва ё тарғиби терроризму экстримизм? Аммо дақиқ аст, ки ҳадафаш тарғиби демократияю  озодӣ набуд, чунки моҳияти он бо ин ду мафҳум комилан мухолиф аст. Магар ҳодисаҳои давлатҳои арабӣ, Афғонистону Покистон барои мо дарси ибрат нест? Ҳамин буд, ки мардуми шарафманду бедори Тоҷикистон  аз моҳияти чунин ҳизб воқиф гашт. Вале ин ҳизб як хизмати бузург кард, ки ҳамон ҳам танҳо пас аз мамнуъ эълон шуданаш: агар гуфтан мумкин бошад, “ба шарофати ин ҳизб” мардуми кишвар огоҳ шуд, ки бо мо кӣ дӯст асту кӣ душман, тавассути ин ҳизб бадхоҳони миллату давлати миллии мо бармало гаштанд. Ман фикр мекунам, ин ҳизб барои миллат танҳо дар ҳамин ҳолат хизмат кард. Яъне, баста шудани Ҳизби наҳзати исломӣ  ниҳояти ақли солиму комил аст.

Мустафо Иброҳимӣ, таҳлилгар