Барои хушбахту хушрӯзгор будан, чӣ чиз лозим аст? Барои он ки мисли дигарон ҳаёти моломоли хандаҳои орӣ аз ғаму ғусса дошта бошем, чӣ чиз лозим аст? Барои ҳангоми субҳгоҳон аз хоб бархестану умедамон ба фардои ширини зиндагӣ бештар гардидан, чӣ чиз лозим аст? Барои он ки дигарон моро таҳқир накунанду худро аз мо боло надонанд, чӣ чиз лозим аст? Барои дар сахтиҳои рӯзгор дар намондану дар шебу фарози зиндагӣ нопадид нагардидан, чӣ чиз лозим аст? Барои ин ки ҳар рӯз бо дили пур аз умеду орзу ба хона дароем, чӣ чиз лозим аст? Барои он ки гуфтаҳои мо пару бол ёбанду ҳар хоҳишамон амалӣ гардад, чӣ чиз лозим аст? Барои лаззати зиндагии воқеиро чашидан, чӣ чиз лозим аст? Барои ин ҳама, доштани муҳити солими оилавӣ лозим аст. Бале, оила ва муҳити гарми он.

Ин ҳама гуфтаҳоро гӯё ӯ дар зеҳнаш мегузаронид, ки ҳар дам бо чашмони маъсуму умедворонаи кӯдаконааш ба атроф менигаристу ба дуриҳои дур назар мекард ва умед ба фардои зиндагӣ мебаст. Ҳар нигоҳ, ҳаракат ва гуфторҳои тифлонааш касро водор месозад, то дар борааш биандешад ва ҳар хоҳишашро иҷро намояд.

Ба бозии кӯдакони дар наздаш буда, таваҷҷуҳ мекарду ба хандаҳои беғаши онҳо ҳавасаш меомад. Чун медонист, ки ҳар гоҳе онҳо либосҳои хешро ҳангоми бозӣ хоколуд менамоянд, ҳатман волидонашон на бо суханони қабеҳ, балки бо суханони муҳаббатомез онро аз танашон бадар менамоянду бо навозишҳо либоси тоза мепӯшонанд.

Гаштаву баргашта, дар бораи худ меандешиду сабаби ба чунин рӯз расиданашро ҷӯё мешуд. Ӯ охирин гуфтугӯи волидонашро ба ёд оварду чашмонашро ашк пур кард. Зеро дар ҳамин охирин гуфтугӯи пурмоҷарои падару модараш ӯ аз муҳити гарми оилавӣ маҳрум шудаву ятим гардид ва волидонаш аз ҳам ҷудо шуданд.

Ӯ низ мехоҳад, ки мисли дигар кӯдакон аз дунёи рангини кӯдакӣ ҳаловат бараду дар оғӯши гарми падару модар ба воя расад. Ӯ низ мехоҳад, ҳар бегоҳ замони хоб рафтан, чунин суханонро “Ҷони оча, ба ту хоби хуш” ва “Қуввати дили падар, шабат хуш” – ро бишнаваду бо дили саршори умеду орзуҳо бихобад. Ӯ низ мехоҳад, ҳар рӯз баъд аз интизориҳои зиёди рӯз падари аз кор баргаштаашро ба оғӯш бигираду муҳаббати падарро эҳсос кунад. Ӯ низ мехоҳад, ки сари мизи хӯрокхурӣ волидонаш баҳраш бигӯянд, ки “На, ин кам аст, каме дигар истеъмол кун, то зудтар калон шавию дастёри падару модар гардӣ”. Ӯ низ мехоҳад, ҳангоме бузург шуд, дар тӯйи худ, вақти ба ҳаёти мустақилона қадам ниҳоданаш ибтидо дуои падару модари худро гираду шодиву хурсандии волидонашро эҳсос кунад. Ӯ низ мехоҳад, ҳар нафас, ҳар соат, ҳар рӯз ва ҳамеша дар канораш биҳишт ва давлати дунё, яъне падару модари худро бубинад. Ӯ низ мехоҳад, вақте фарзанддор шуд, аз забони ҷигарбандонаш “бибиҷон”-у “бобоҷон”-гӯиҳояшон-ро бишнавад, на ин ки баҳраш гӯянд: “Дадаҷон, чаро ман танҳо бибӣ дораму бобо не?”. Ӯ низ мехоҳад, вақте пулёб шуд, нахустин дастранҷи худро ба хона биёраду аз забони волидонаш “Офарин писарам, ки ба хона бо меҳнати худ нон овардию роҳи зиндагии хешро дарёфтӣ” – ро бишнавад ва ҳар субҳ ҳангоми ба кор рафтан, дуои онҳоро бигирад. Ҳамаи инро мехоҳад, аммо...

Аммо шояд бо сабаби ночизе, ё аз рӯи ҷаҳлу нодонӣ, ё аз рӯи бетаҷрибагиву зудранҷӣ, ё аз рӯи гузашт карда натавонистан, ё аз рӯи ҳамдигарро дуруст дарк накардан, ё аз рӯи иштибоҳҳои кӯчак ва ё аз рӯи шавқу шури ҷавонӣ падару модараш аз ҳам ҷудо гардидаву ин ҳама орзуҳои ӯро, ки ҳар кӯдак онро доштан мехоҳад, барбод доданду ба ҷояш дар замираш эҳсоси ҳузновареро ҷой доданд.

Пас аз он ки оилаи ӯ аз ҳам пошид, мушкил дар бузург шудани ӯ нест. Ӯ ҳатман бо кӯмаки пайвандонаш ва ё бо кӯмаки ашхосе бузург мешавад, савод меомӯзад, роҳи худро дар зиндагӣ меёбад, дорои ҷойгоҳи худ дар ҷомеа ва соҳиби ҳама чиз мегардад. Аммо ба ғайр аз муҳити гарми оилавӣ. Зеро табиати инсонӣ чунин аст, ки замоне дилашро ғам мегирад ва ё аз чизе андӯҳгин мешавад, дарҳол мехоҳад, ба назди волидони худ раваду бо суханони таскинбахши онҳо рӯҳияи тоза гирад ва ҳаёти худро бо неруи тоза оғоз кунад.

Иштибоҳеро, ки имрӯз баъзе ҷавонон ҳангоми оиладор будан содир мекунанд, яъне оилаи худро пош медиҳанд, онҳо фикр накунанд, ки бо ҳамин тамом ва ҳаёти тозаеро шуруъ мекунанд. Бояд дарк намоянд, ки бо чунин рафторҳои ноҷои хеш ба кӯдакони нимятим ва ё ятиммондаи хеш дунёи дигаре, дунёи афсурдагию ноумедӣ ва ҳузнангезу беэҳсосеро тақдим месозанд. Гарчанде онҳо ба камол расанд ҳам, вале ҳамеша дар кунҷи қалбашон эҳсоси бепадарӣ ва ё бемодарӣ ҳис мекунанд ва то охирин лаҳза ташнаи меҳру муҳаббати падару модари хеш боқӣ мемонанд. Зеро меҳру муҳаббати волидон чун обу ҳавоест, ки инсонро месабзонад ва ба фардои зебои зиндагӣ роҳнамоӣ месозад.

Ҳар хатое, ки имрӯз ба вуқуъ мепайвандад, оқибат таъсираш ба чизе ва ё касе ҳатман хоҳад расид. Мо бояд пас аз андешаю тасмимгириҳои зиёд чунон оила бунёд созем, ки ҳеҷ офате ва ё мушкилию нофаҳмие натавонад, то ба он таъсири манфии хешро расонаду боиси аз ҳам пошидани он гардад. Ҳар иштибоҳе, ки имрӯз аз мо мегузарад, рӯзи дигар ҳатман аз кор ва амали зишти кардаи хеш пушаймон мешавем, аммо фардо дер мешавад. Чун обе, ки бар замин рехт, дубора ҷамъ карданаш ғайриимкон аст. Пас, бояд муҳофизи оилаҳои худ бошему нагузорем, ки бо иштибоҳҳои худ фарзандонро дар чорроҳаи зиндагӣ сарсону саргардон созем.