Садояшон пурдард. Нигоҳашон пазмон. Гумонашон ҳайрон. Андешаҳо сарсон. Дастонашон интизори дастгир. Пойҳо дар талаби такягоҳ. Чеҳраашон шодихоҳ. Ҳар нафасашон пур аз “оҳ”.

Рӯзгорашон шабеҳи биёбон. Биёбони хушкшуда. Регзори пурозор. Саҳрои сардсадо. Хуршеди ҳаёташон сӯзанда аст, на тобанда. Онҳо ташнагонанд. Ташнаи борони муҳаббат. Ташнаи қатраҳои оби ишқу илтифот. Он қатраҳое, ки ҳаври ҳасрат мебароранд. Бо чакидан рӯи регзори сӯзони вуҷудашон. Он чакишҳое, ки мешӯянд ғубори ғуссаҳоро.

Онҳо боғбонанд. Аммо надидаанд самари меҳнат. Начашидаанд лаззати ҳосил. Нагузоштаанд тан ба танаи дарахтони сабзондаашон. Нанишастаанд зери сояи онҳо.

Онҳо роҳнамоянд. Дастонеро маҳкам доштанд. Аз паси худ кашониданд. Гузоштани гомро омӯзониданд. Чун аз машаққати роҳ хаста шуданд ва тавони роҳнамоӣ дар вуҷудшон намонд, он дастонро аз худ пеш гузоштанд. Аммо онҳо раҳоӣ ҷӯстанд. Сангинӣ кард ин бор ба дӯшашон. Хостанд худ роҳ раванд. Шитобону тозон. Бидуни нафаре дар пушташон. Ва ин роҳнамоён худ монданд танҳо. Роҳгум заданд, дар миёни роҳ.

Онҳо худ як рӯзгоранд. Пуранд аз таҷриба. Саршоранд аз пандҳои сарнавишт. Аммо ин пандҳо бе шунавандаанд. Онҳо хазинаанд. Аммо зиндонишуда дар зиндони зиндагӣ.
Онҳо пиронанд. Пироне ки сокин шудаанд, дар мулки бекасӣ.

ОҲИ ОРМОН

Чандин солҳост, ки дар шабакаҳои телевизионии мо новеллаи телевизионии “Армони модар” намоиш дода мешавад. Ҳар бори тамошобинаш шудан моро эҳсоси таассуф фаро мегирад. Ҳар бори тамошобинаш шудан баробари модари бемадоршуда аз заҷри рӯзгор ашк мерезем. Ҳар бори шоҳид шудан ба лаҳзаи аз пушти мошини писар ба замин ҳавола додани ӯ мушти надомат ба замин мекӯбем. “Вой” мегӯем ба ҳоли чунин фарзанду “оҳ” мегӯем аз дарди модар. Ин филми телевизионӣ фаро мегирад ҳаёти волидонеро, ки фарзандон аз онҳо безорӣ кардаанд. Бонуи ҳунар Марям Исоева аз ҳамин гуна модарони хостгори меҳри фарзанд аст дар ин филм.

Баъди гузашти чанд сол боз ҳамин гуна як филм намудор шуд рӯи пардаи синамо бо номи “Ормон”. Фарогири боз ҳамин мавзӯю ҳамин мушкил. Инҷо падар ормонист. Инҷо мард мегиряд. Аз доғ. Аз дард. Аз доштани чунин фарзанд. Аз азиз набуданҳо барои онҳо.

Қаҳрамонони ҳарду филмро паногоҳ аз оворагӣ танҳо як макон аст, хонаи пиронсолон.

Офаридани чунин филмҳо дарак медиҳад аз он, ки ҳанӯз боқист чунин доғ. Ҳанӯз устувор аст чунин беорӣ. Ҳанӯз меҳрро дареғ медоранд. Ҳанӯз қалбҳо аз муҳаббат тиҳист. Ҳанӯз баъзе волидон сарсон, ҳанӯз хонаи пиронсолон пур аз солмандон, ҳанӯз волидонбезоранд баъзе аз фарзандон.

“ХОНАИ МЕҲР”

Яке аз рӯзҳои фасли пойиз. Ҳавои нисфирӯзи гарм. Ҳоло таслим нашуда ба сардиҳо. Мо дар роҳ равонем пайи огоҳ шудан аз дарди чунин дардмандон. Баҳри шунидани ногуфтаҳои қалбашон. Баҳри шудани яклаҳзаина ҳамдаму ҳамрозашон. Баҳри чанд дақиқа будан дар он макон.

Роҳ моро бурд ба Маркази минтақавии хизмати иҷтимоӣ ба нафақахӯрон ва маъюбони шаҳри Душанбе. Марказ ҷо гирифта дар гӯшаи хубфазою хушҳаво. Мо ворид шудем. Аввалин шуда нигоҳи мунтазире истиқболамон гирифт. Нигоҳи модаре, ки сайр дошт сархам. Мисле, ки мешуморид ҳар қадами худро. Гӯё айб меҷӯст аз худ. Сабаби мондан дар ин ҳолатро. Ӯ сӯямон нигарист. Шояд бо боз шудани дар чеҳраи азизони худро дидан мехост. Шояд боз шудани дарро боз шудани дари умедҳои худ пиндошт. Шоядам роҳи раҳоӣ аз банди бекасӣ. Аммо дидори мо лаззати дидорро аз ӯ бурд. Сари модар дубора хам шуд. Маҳзунона.

Ҳавлии марказ озода. Пурдарахт. Пургул. Кормандони пайи иҷрои кору бошандагон пайи гузаронидани рӯз. Бо супориши директори марказ Муҳаббат Зарипова моро ҳамроҳӣ намуданд корманди фарҳанги маркази мазкур Фурқати Эгам. Ҳамроҳ сайр кардем ин маконро. Қисме аз бошандагон назди телевизор машғули тамошо. Қисми дигар саргарми сайр карданҳо. Барои қисми дигарӣ китоб дӯсту ҳамроҳ. Аммо ҳама чашмон мунтазир. Ҳама садоҳо дарднок. Чун бо вуҷуди фароҳами ҳама шароитҳо аз чизе каманд. Бешубҳа, аз муҳаббати пайвандон.

Аз суҳбат бо Фурқати Эгам маълум гардид бароямон, ки дар Маркази минтақавии хизмати иҷтимоӣ ба нафақахӯрон ва маъ-юбони шаҳри Душанбе ҳамарӯза ба 100 нафар шаҳрвандони дар ҳолати душвори зиндагӣ қарор дошта, будубоши муваққатӣ-25 кат/ ҷой ва истифодабарандагони рӯзона хизматрасонӣ карда мешавад. Дар ин марказ ҳаёти муроҷиаткунандагон хуб омӯхта шуда, ба онҳо ҳуҷҷатҳои лозима омода мегардад. Нуқтаи ниҳоии омӯзиш фиристонидан ба хона-интернатҳо барои бепарасторон аст.

МУҲАББАТИ АЗ МУҲАББАТ ДУР

Муҳаббат Ҳайитова дар кати хоби худ менишаст. Дида дӯхта ба аксҳои дасташбуда. Андешамандона. Банд бо хаёлот. Утоқаш тоза. Тартиб таъмин.
Андом низ озода. Баробари моро дидан зуд бархост. Оғӯш кушод. Чеҳрааш исботгари хушҳолиаш буд. Бо ҳам нишас-тем. Зуд гарми суҳбат шуд. Мисле, ки қалб дигар тоби бардоштани аламҳоро надошт.

Ӯро ду фарзанд аст. Писару духтар. Аз ҷавонӣ ҳамвора заҳмат кашида баҳри тарбияти хуби онҳо. Аз меҳнат наҳаросида. Ба заифиҳо тан надода. Фарзандонро соҳибмаълумот сохта. Равонашон карда ба зиндагии мустақил. Аз тарси баъди маргаш пайдо шудани низоъҳо хонаро гузаронида ба номи писар. Чун духтар аллакай соҳиби хонаи алоҳида гардида. Аммо писар қарздор шудаю бо хоҳари худ иваз намуда хонаҳои худро. Духтар низ бо ваъдаи нигоҳубинкунандаи хубе шудан барои модар зистро ихтиёр намуда дар манзили ӯ. Аммо бо омаданаш чароғи хона тира шуда. Чароғи фурӯзони меҳр. Меҳри дурахшандаи фарзанд ба модар. Модар таҳаммул намуда чандин хархашаю ҷидолҳоро. Тоб оварда чандин захми сахти суханро. Аммо рӯзе фарзанди гузошта дар сина ба ҷойи қалб санг, даст боло карда, ҷониби модару бо як пироҳан берунаш сохта аз хона...

Ҳоло баҳси судӣ идома дораду ҳар мурофиа намак аст ба захми қалби модар. Чун фарзанд аллакай рад мекунад модар будани ӯро...

Муҳаббат Ҳайитова бо андуҳи гарон мегӯяд аз рӯзгори худ. Ашкҳо аз чашмонаш мешоранд. Бо дастон рӯйи худ мепӯшонад. Мехоҳад аз хотира он рӯзҳоро пок созад. Ба аксҳо менигарад. Аз қурбонӣ шудани ҷавонияш барои фарзандон мегӯяд. Аз орзую умедҳо бо кашидани “оҳ”-и бароварда зи ҷон ёдоварӣ мекунад.
Дигар ҳар рӯзаш сипарӣ мешавад бо ҳасрат. Ҳар дақиқа пурғусса. Ҳар сония дардолуд.

НИДОИ ИЛТИҶО

Мо берун шудем аз он макон. Аз бинои бечорагӣ. Воқеан бекасӣ бармаҳал хазон месозад баҳорӣ зиндагиро. Чароғи бекасӣ шуълаю гармӣ надорад. Бекас ҳамеша нолаҳо дорад. Ҳазину нотавон. Бекас ҳамеша меҳаросад. Аз фавти ногаҳонӣ. Аз надоштани гирандаи гӯшаи тобут.

Пеш аз хайрбодӣ дида дӯхтем ба болои даромадгоҳи бино. Ба навиштаи муассире аз Пешвои миллат : “Пирони рӯзгордида ва дар обу оташи зиндагӣ обутобёфта, давлати сари мо мебошанд. Ҳамаи мо вазифадорем, ки дар ҳаққи онҳо, то тавонем ғамхорӣ намоем”.

Раҳораҳ ғарқи хаёлот будем. Банди ин суол оё метавон фарзанд хонд ин гуна нафаронро?

Дар мошин садои суруде баланд буд. Хонандаи эроние бо лаҳни илтиҷоомез мегуфт: “Фарзандам мабар маро бар хонаи солмандон...”