“Рӯзи истироҳатӣ буд. Ба шаҳри Бохтар хостам равам. Ба таваққуфгоҳи назди бозори “Саховат”, ки ронандагони зиёде саргарми ёфтани мусофирон буданд, рафтам. Ду ронандаро пурсида, аз наздашон гузаштам. Баъдан як ронандаи миёнсол гуфт: “Апа, Шумо ба куҷо меравед? Агар ба Бохтар рафтанӣ бошед, ман ду мусофир дорам. Шумо ва як каси дигарро гирифта, ба роҳ мебароем”. Майлаш гуфта, интизор шудам. Ногаҳон наздам ду ронандае, ки аввал аз пешашон гузашта будам, омаданд. “Мо ба нархи арзонтар мебарем, дар мошини мо шин!” – гуфтанд. Аммо гуфтам, ки мошин ёфтам. Ҳарчанд намешинам гуфтам, маро нороҳат карда, ба зӯрӣ ба мошини худ савор карданӣ шуданд. Ногаҳон ронандае, ки дар мошинаш нишаста будам, наздамон омада, гуфт, ки “Ака, ин мусофири ман аст, бояд як нафари дигар гирифта, ба роҳ бароем”. Аммо ин ду ронандаи дигар ба ӯ бо суханҳои қабеҳу дағал овоз баланд карданд.

Ман гуфтам: “Ором шавед, ман мусофири ин ронанда ҳастам”. Аммо қаҳри ин ронандаҳо боз дучанд шуда, ронандаи дигарро латукӯб карданд. Дар ин замон тамоми ронандаҳои таваққуфгоҳ ҷамъ шуда, онҳоро аз ҳам ҷудо намуданд. Ман ин ҳолатро дида, худро дар ҷанги онҳо гунаҳкор шуморидам. Зеро ҳамагон фикр карданд, ки барои ман шуда ҷанг сар задааст. “Барои духтар шуда, ҷанг карданд” такрор мекарданд онҳо. Аммо дар асл чунин набуд. Суханони атрофиён қалбамро аз ин дунё сард намуд. То кай мардуми мо нисбати ҳамдигар беэҳтиромӣ мекунанд ё ин ронандаҳоеро, ки дар таваққуфгоҳи назди бозори “Саховат” меистанд, кӣ назорат мекунад?”.
Ин нақли Нозанин, донишҷӯ-духтаре аст, ки ҳар дафъаи ба деҳа рафтан, ба ҳолатҳои ба ҳамин монанд рӯ ба рӯ мешавад.

Аз суханони ӯ бармеояд, ки имрӯз сокинон фақат дар фикри худ ҳастанду барои амалӣ намудани азми худ барояшон муҳим нест, ки бо суханони қабеҳашон дигарон меранҷанд ё на.

Ба гуфти Нозанин ҳамаи ронандаҳо ҷавон буданд ва парвои онро надоштанд, ки ҳар рӯз аз ин нуқта мусофир мегиранду рӯзгори худро ба ин васила пеш мебаранд. Шарт нест, ки дар пеши мардум овоз баланд кунанду ба атрофиён худро нишон диҳанд. Ҳама бадӣ карда метавонад, аммо кас бояд аз рӯи инсоф кор кунаду одобу ахлоқро риоя намояд.

Чунин ҳодисаҳо ҳар рӯз шояд зиёд рӯх диҳанд ва садҳо нафар нороҳат гарданд. Суоли матраҳ ин аст, ки чаро то ҳол баъзе ронандагони мо маърифати баланд ва муоширати хуб надоранд? Ҳодисае, ки дар боло оварда шуд, ҳар рӯз онро метавон мушоҳида карду ангӯшти ҳайрат газид.

Низом, ронандае, ки аз Душанбе ба самти Бохтар ба мусофиркашонӣ машғул аст, мегӯяд, чунин ҳодисаҳо ҳамарӯза миёни ронандаҳо ба назар мерасад ва дар ҳолати дахолат намудан ба муноқишаи онҳо кор ранги дигар мегирад.

“Беҳтар аст, ки ба онҳо кордор нашавем. Чун баъдан бадбинӣ байни ронандагон мешавад. Хубаш ҳаррӯза кори худро карда, ба ягон ронандаи дигар сару кор нагирем”, - гуфт ин ронанда.

Ронандаи дигар, ки худро Мирзо ном бурд, суханони Низомро тасдиқ намуда, изҳор дошт, ки бо мардум кор кардан, кори саҳлу осон нест. Ӯ афзуд, ки ронанда бояд ҳамеша асаби ором дошта бошад, чун бо мусофирон роҳи дароз тай мекунанд ва бояд дар сари чамбараки мошин эҳтиёткор бошанд.

“Ин ҷо танҳо худи мо ронандаҳо гунаҳкор нестем. Баъзе мусофирон тамғаи мошинро дида, аз мошинҳои куҳнатар даст мекашанд. Пас бояд дар ин маврид якдигарфаҳмӣ бошад. Он вақт ин гуна ҷангу ҷангол ба миён намеояду одамон низ ба осонӣ ба ҷойи лозимиашон мерасанд”, - илова намуд Мирзо.

Шарифамоҳ Азизова, сокини пойтахт, ки дар наздикиҳои таваққуфгоҳи бозори “Саховат” зиндагӣ мекунад, бо нигаронӣ гуфт, ки 22 сол аст, ин ҳолат давом дорад. Яъне ягдигарфаҳмӣ байни ронандагоне, ки ба мусофиркашонӣ машғуланд, вуҷуд надорад.

“Ҳоли ин ронандаҳову мусофирон ҳамеша ҷангу ҷанҷол аст. Онҳо боре ҳам андеша намекунанд, ки ба мусофир ҳар ҷое лозим бошад, худаш медонад, ки савори кадом нақлиёт шавад. Вале бо як бефарҳангӣ овоз баланд кардан ва фарёд кашидан, магар кори хуб аст?”, - гуфт Шарифамоҳ Азизова.

Вобаста ба ҳолати мазкур Фирӯз Расулов, сардори Раёсати Хадамоти давлатии назорат ва танзим дар соҳаи нақлиёт дар шаҳри Душанбе гуфт: “Ин гуна шикоятҳо қариб ҳар рӯз аз тарафи сокинони кишвар ҳам тариқи телефонӣ ва ҳам тариқи хаттӣ ба мо расонида мешаванд. Раёсати мо дар якҷоягӣ бо Вазорати нақлиёт ин гуна рафтори бадахлоқонаи ранандаҳоро зери назорат гирифта, дар як ҳафта ду маротиба ба ин нуқтаҳо рафта, корҳои фаҳмондадиҳӣ мегузаронем ва кӯшиш мекунем, ки дар кӯтоҳтарин муддат ин мушкилӣ ҳалли худро ёбад”.

Хулоса, ронандагон бояд одоби сухан гуфтанро донанд ва ҳамеша бо мусофирон муомилаи хуш дошта бошанд. Зеро дар ҳама ҳолат мусофирон ҳақ ҳастанд. Дар баробари ин бояд масъулин вазъи соҳаро ҳамеша таҳти назорат гиранду мушкилиҳои ҷойдоштаро бартараф созанд.