Ба озмуни "Ҷавонони Тоҷикистон"
   
Душанбе зеботарин шаҳри тоҷикон буда, пойтахти кишвари азизамон мебошад. Ин шаҳри диданӣ, пеш аз Инқилоби Октябр деҳаи хурдакаки камаҳолӣ буд. Аз сарчашмаҳои таърихӣ маълум аст, ки дар охири асри XIX ва аввали асри XX дар Душанбе Қалъаи мир, Қозихона, дорухона, шифохона ва чойхонаҳо амал мекарданд. Мардум ба кишоварзӣ, ҳунармандӣ, пах-такорӣ, чорводорӣ, боғдорӣ, оҳангарӣ, кулолгарӣ, чармгарӣ ва ғайра машғул буданд.

Аз соли 1924 Душанбе ҳамчун пойтахти Тоҷикистон шинохта шуда, ба маркази нави иқтисодию сиёсӣ ва фарҳангии тоҷикон мубаддал гашт. Барои пешрафт ва тараққиёти пойтахт бунёди роҳҳои мошингард, роҳи оҳан, фурудгоҳу роҳҳои ҳавоӣ лозим буд. Мардуми заҳматкаши Душанбе, ноҳияҳои гирду атроф ва халқҳои бародар дар як муддати кӯтоҳ ин шаҳрро обод карданд, ки биноҳои боҳашамати замонавӣ, бунёди корхонаҳои саноатӣ, марказҳои бузурги фарҳангӣ то ҳол зеби пойтахт мебошанд.

Пойтахти кишвар дар давоми 70 соли мавҷудияти ҳукумати Шӯравӣ аз як деҳаи хурди назарногир ба як шаҳри азиму зебои саноатӣ табдил ёфт. Дар даврони истиқлол бо дастуру ҳидоятҳои Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ва заҳматҳои раиси шаҳри Душанбе муҳтарам Рустами Эмомалӣ пойтахти меҳани азизамон – Душанбе ободу зебо гашта, дили тамоми ҷаҳониёнро тасхир намудааст. Душанбе ба рӯйхати даҳгонаи шаҳрҳои амнтарини ҷаҳон ворид гашта, макони баргузории бузургтарин ҳамоишҳои сатҳи ҷаҳонӣ, гаштааст.
Имрӯз Душанбе бародар-шаҳри 16 шаҳри бузурги ҷаҳонӣ буда, узви фаъоли Созмони Байналмилалии Шаҳрҳои Муттаҳида ва Ҳокимияти Маҳаллӣ бо дастгирии СММ гардида, бо онҳо робитаҳои қавӣ ва ҳамкориҳои судманд дорад.

Душанбе дар солҳои Истиқлол таҳти лоиҳаи генералии меъморӣ қарор гирифта, бунёди биноҳои замонавии маъмурӣ, фарҳангӣ ва истиқоматӣ бо суръати баланд идома дорад. Инфрасохтори коммуналию маишӣ таҷдид гардида, таъмини босифати нақлиёти ҷамъиятӣ, обу барқ, системаи гармидиҳӣ, таъмиру тармими роҳҳои автомобилгард, роҳраву гулгаштҳо, боғҳои фарҳангию истироҳатӣ, майдончаҳои варзишӣ дар як муддати кӯтоҳ ба роҳ монда шуд, ки боиси ифтихори ҳар як сокини пойтахт мебошад.

Якумин маротиба номи Душанбе дар сарчашмаҳои таърихӣ соли 1676 ба назар мерасад, ки 8 ҳазор нафар аҳолӣ дошт. Аввалин харитаи шаҳр соли 1875 кашида шуд. Аввалин раиси шаҳри Душанбе Абдукарим Розиқов буда, соли 1926 нақшаи меъмории шаҳрро пешниҳод намуда буд. Моҳи апрели соли 1927 Шўрои комиссарони халқи Тоҷикистон қарорро дар бораи сохтмони Душанбе баровард.

Душанберо барҳақ шаҳри ҷавонӣ меноманд, зеро ин шаҳр маҳз бо дасти ҷавонони боору номуси халқи тоҷик бунёд гардидааст. Биноҳои баландошёнаи замони нав қомат рост карданд, ки симои шаҳрро боз ҳам зебову дилоротар гардониданд.

Ҳамаи мо шоҳиди он гаштем, ки шаҳрдорӣ ва ҳамаи сокинони шаҳри Душанбе ҷашни таърихӣ – 80 – солагии шаҳри Душанберо чӣ тавр ҷашн гирифтанд. Ба ин муносибат якчанд иншоотҳои баландошёна, гулгашту хиёбонҳои тозаю зебо бунёд гаштанд. Мо боз аз он ифтихор мекунем, ки Душанбе ҳамчун шаҳри сулҳ эълон гардидааст.

Вақте ки мо ҳамарӯза дар кӯчаҳои он қадам мегузорем, гулгашту хиёбонҳои шукуфони он ба дили мо шодию фараҳ мебахшад. Мардуми шаҳр пайваста барои ободии шаҳр ва тозагии он кӯшиш мекунанд. Ҳар сол барои боз ҳам зеботару дилчасптар намудани кӯчаю хиёбонҳои шаҳр дар фасли баҳорон ниҳолу дарахтони ороишӣ ва гулҳои рангоранг шинонида мешавад.

Хулоса, айни замон пойтахти Ҷумҳурии Тоҷикистон хонаи умеди ҳамаи сокинон ва меҳмонони хориҷӣ мебошад. Бинобар ин, ҳар як истиқоматкунандаи ин шаҳри орзуҳоро лозим аст, ки нисбат ба дастоварду комёбӣ ва ободониҳои шаҳр бетаваҷҷуҳ набошанду дар пешрафти он саҳми арзанда гузоранд.

Фирдавс ТОШОВ, ходими хурди илмии озмоишгоҳи “Маводшиносӣ”- и Муассисаи давлатии “Маркази таҳқиқоти технологияҳои инноватсионӣ”-и назди АМИТ