Субҳ. Тулӯи хуршед. Оғози як рӯз. Фазои атрогин. Фурсати зикри сипосу шукр. Вақти бардошти неруи тоза. Имкони аз нав худро сохтан. Лаҳзаи ба сӯи орзуҳо тохтан. Аммо ин ҳама зебоӣ бетаъсир аст он ҷо. Тароват гум. Изтироб дар хуруҷ. Лаҳзаҳо фишоровар. Нафасҳо бо оҳи ғуссанок. Миёни рӯшанию тирагӣ тафовут нест он ҷо. Аз фаслҳо танҳо сардист ҳукмрон. Садоҳо дар сукут банд. Қалбҳо сахт метапанд. Дидаҳо як сӯ дӯхта мешаванд. Ҷониби як дар. Бо дард, бо ҳасрат, бо сӯзиш, бо умед. Пушти он мубориза аст. Муборизаи маргу ҳаёт. Набарди ҳастию нестӣ. Разми идомаю анҷом...

Дар ин субҳи бенакҳат мо низ он ҷо будем. Дар ноҳияи Файзобод. Бинои беморхонаи марказӣ. Пушти дари ҳуҷраи эҳё.

Соат ҳоло 7. Аммо саҳни беморхона аз рафтуои наздикони беморон пур. Қисме дар курсиҳои зери дарахтон бемадор нишаста. Қисми дигар тоб наоварда ба ҳуҷуми хастагӣ хобанд дар дохили мошин. Дохилбудагон ба курсиҳои назди дар бемадор такя карда. Назофаткорони одаткарда ба ин муҳит банд ба кори худ.

Духтури навбатдор аз бехобӣ нороҳату хаста. Шиквакунон анҷом медод барои чанд соати дигар рисолати хешро. Барои беморон гуфтугӯ бо ин табиб басо гарон буд. Таҳаммул ва неруи хосеро металабид. Зеро авзоъ беҷою ҳолаташ ғазабнок менамуд.

Мо аз аёдаткунандаҳои аввалини имрӯза. Гоҳе берун будему гоҳе дохил. Гоҳе шунавандаи доду фарёди зани назофатчии назди дар. Гоҳе бинандаи ҳолатҳои таъсирбахши ин макони пурошӯб.

Дар берун садои сабукраве баланд шуд. Маълум ки суръаташ аз идораи ронанда берун. Дарҳояш боз шуданд. Ҳанӯз ист накарда. Як марду ду зан шитофтанд. Сӯи даромадгоҳи беморхона. Дар дасти яке аз онҳо кӯдаки хурде мехобид. Ӯ зани миёнасоле буд. Маълум ки тавон аз даст рафтааст. Меларзид. Аммо тифлро маҳкам медошт. Гӯё намехост марг ӯро аз дастонаш рабояд. Зани ҷавон мегирист. Зуд-зуд “духтарам” мегуфт. Марди ҳамроҳ ба ҷустуҷӯи табиб пардохт. Ҳолати як кам ороми субҳгоҳии дохили беморхона пурсадо шуд. Духтури навбатдор аз зинаҳо бо тамкин поён мешуд. Кӯдакро наздаш бурданд. Онҳо мешитофтанд. Дақиқаҳоро ғанимат мешумориданд. Духтур ором буд. Бо дидани ҳолати тифл каме беқарор шуд. Садо баланд кард. Ҷониби модари тифл. Ӯро модари нохуб хонд. Масъулияти модариашро зери суол монд. Зан сахт мегирист. Гӯё мехост бо садои нолаи худ садои ӯро пахш кунад то намакпоши захми қалбаш нагардад. Духтур ба ҳамшира гузаронидани кадом сӯзандоруеро супориш доду рафт. Баъд аз 40 дақиқа ба кӯдак шир доданро низ таъкид кард.

Зан кӯдак дар даст аз паси ҳамшира шитофт. Бо гузашти ҳамагӣ чанд лаҳза баргашт. Тозон. Ҳаросон. “Духтарам мемирад” – мегуфт. Аз зинаҳо баланд шуд. Зани бузургсолтари ҳамроҳи ӯ низ ба ҷустуҷӯи духтур пардохт. Марди ҳамроҳбуда ба ҳар сӯ мерафт. Мисле, ки роҳ гум кардаю самт номуайян аст. Билохира духтуре пайдо шуд. Маълум, ки нав ба кор расидааст. Тугмаҳои хилъати танашро дуруст мекард. Бо дидани ҳоли кӯдак фарёд зад: “Тез ба вазнинхона”.

Худ зуд вориди ҳуҷраи эҳё шуд. Ҳамроҳони кӯдакро иҷозаи вуруд надода. Мешитофт. Садо мезад. Чолокона ҳаракат мекард. Гӯё ӯ танҳо бо лашкари бузурги марг меҷангид. Тан надода. Таслим нашуда. Ӯ дар ин лаҳзаҳо воқеан фариштаи наҷот буд.

Мо берунбудаҳо чашм аз ҳоли сӯзноки модари тифл ва ҳамроҳонаш намекандем. Мегирист. Зуд-зуд ҷониби дар менигарист. Боз менишаст. Худоро илтиҷо мекарду худро сарзаниш.

Духтури шуъбаи эҳё берун шуд. Бемадор. Хаста. Аммо дар роҳи мубориза устувор. Бо вуҷуди ин ҳама бо модари тифл хушмуомила. Ба дили ӯ умед мебахшид.

Аз гуфтугӯи чанд духтури аз ҳуҷраи эҳё беруншуда маълум гардид, тифл ҳамагӣ се моҳ доштааст. “Хеле хурд аст, тоб намеоварад” -мегуфтанд.
Аммо духтури қаҳрамон ҳамоно пайи анҷоми рисолати худ буд. Тахминан 40-сола менамуд. Аммо дар андешаю рафтор бузургтар. Исмашро ҳам донистем. Аз зиёд гуфтани онҷобудагон. Шодиев Баҳрулло. Табиби содиқ дар пеша.

Рӯз ба қиём мерасид. Барои мо низ иҷозаи вуруд ба назди беморамон дода шуд. Аммо танҳо як нафар. Ҳамроҳам дохил шуд. Ман бошам чанд лаҳзаи дигар шоҳиди он ҳолат будам. Ҳоли он кӯдаки аз дунёи пушӯр ноогоҳ чӣ мешуда бошад? – бо ин суол банд.

Даҳлези беморхона дигар роҳрави пури одамро мемонд. Яке мерафту дигаре меомад. Ногоҳ як оилаи дигар боз бо кӯдаке шитофтанд. Зани миёнасол модари тифлро сарзаниш мекард. Бо садои баланд. Маълум буд хушдоман аст. Ба он модари тифл. Модари бечорааҳволаш мисле ки ҷазояш медод. Аммо хушдоман мешӯрид. Ҳамагон сабаб ҷӯстем. Бо ҷамъ кардани посухҳо аз ҳар ҷониб дарк кардем, ки модари ҷавон то имрӯз дар хонаи волидон будааст. Ба ин ҳолат омадани тифл ин афтидан аз болои кати хоб. “Гунаҳкор”-и ин моҷаро модари тифл. Шодиев ба сӯи ин бемор низ шитофт. Аввалан хушдомани ба шӯромадаро ором намуд. Сипас, ба кори худ пардохт.

Беруни дари ҳуҷраи эҳё пурошӯб. Серодам. Дар дохил духтуре дар набард бо марг. Бо маҳви умедҳо.
Ҳамроҳи ман омад. Мо баромадем. Аз он макон. Аз дохили дарду ҳасрату андӯҳ. Аз ҷойи пурҳарос, пуризтироб аммо пурумед. Аз дунёи пурмуборизаю пуршитоби табиб Шодиев.

Аммо таъсири ин чанд соат хеле зиёд. Ғанимат будани дақиқаҳо. Арзиши ҳастӣ. Қиммати ҳатто кӯчактарин инсон. Қудрати эътимод ба Худо. Неруи умедҳои қалб. Садоқат ба пеша. Таслим нашудан. Ҳамвора дар ҳоли мубориза бурдан...

Духтур Шодиев танҳо иҷрои пеша кард. Аммо бо фарқ аз дигарон. Сидқан. Ӯ воқеан эҳёгарро мемонд.