ҶОМЕА
Ҷумъа 29 Март 2024 07:40
Мо ҳамеша равонем. Дар ҷодаи зиндагӣ. Гоҳе афтонему гоҳе хезон. Ин масир ҳамвор нест. Шебу фарози зиёд дорад. Гармию сардиаш бешумор. Баъзан самоямонро абрҳо фаро мегирад. Тирагиҳо атрофро фатҳ мекунад. Мо бошад гумроҳ мешавем. Хеле эҳтиёткорона пой мегузорем. Аммо гузоштани ҳар қадам боиси хӯрдан ба санге мегардад. Гоҳи дигар хуршеди хушнудӣ болои сарамон нурафшонӣ мекунад. Аз равшании он самтамон аёнтар мегардаду қадамҳо устувор. Бо вуҷуди ин ҳама ҳаррангиҳо мо равонем. Ба ин масир. Зеро моро ягона ҳадаф -расидан ба қуллаи мурод роҳнамоӣ мекунад.
Роҳи нақлиётҳо низ роҳи рӯзгорро мемонад. Лаҳзае сокиту ором ва лаҳзае пурҷӯш аст. Фарқият шояд танҳо ин ҷост. Ин роҳ истгоҳ дорад. Он ҷое, ки расидан ба он моро баъзан аз шӯру мағал гоҳи дигар аз якрангиҳои роҳ дур мекунад. Аммо роҳи ҳаёт орӣ аз танаффусҳост.
“Уф, бо мошин нигоҳкунӣ сар шуд”. Ин ҷумла маро аз дунёи қиёс карданҳоям баргардонд. Мо аллакай дар истгоҳи назди Сирки давлатии пойтахт қарор доштем. Чашмамро аз роҳ кандам. Аз роҳе, ки мошинҳо рӯяш чун задани мижа зуд-зуд мегузаштанд. Маро чанд лаҳзаҳяки будан дар дохили нақлиёт ғарқи чунин андешаҳо карда буд.
Аз истгоҳи назди маркази савдои “Ситора”-и Душанбе савори нақлиёти мусофиркаше шудам. Нақлиёте, ки бояд сӯи Сирки давлатӣ ҳаракат мекард. Ғайриодат нақлиёт камодам буд. Шояд аз сабаби нисфирӯзӣ будан. Ё зиёд будани шумори нақлиётҳо дар ин самт.
Мо бо даъвати пулчинаки хурдсоли чолоке ворид шудем. Борҳои зани ҳамроҳи ман буда, зуд ҷойи худро пайдо карданд. Ман ҳам баъди аз ҷояш бархостани ҷавоне ба ҷойи хубе нишастам. Албатта, бо дастгирии ҳамон пулчинаки дар кораш бомаҳорат. Ӯ зуд-зуд ҳарф мезад. Одамонро даъват ба нишастан мекард. Нишастагонро ҷой медод. Пулдодаҳоро бе бақия намемонд. Доду фарёди ронандаро ҳам таҳаммул мекард. Ба кораш содиқ буду ба ҳама чӣ бепарво менамуд. Яке мегуфт, ки аз мардони баркамол дида хуб кор мекунад. Дигаре низ ба чобукию чаққониаш аҳсан мехонд. Ҳамагон мафтуни ҳаракатҳои ин навраси тахминан 13-14 сола гардидем.
Роҳи мо идома мекард. Моро расонд ба пули назди сирк. Ҷойи сермошину пурсадо. Моро зарур омад, то андаке мунтазири ҳаракат монем. Зеро роҳи моро мошинҳои боркаш банд карда буд. Ҳама аз ин ҳолат озурдаю нороҳат будем. Мисле, ки ҳамагон шукри телефонҳои дастӣ мегуфтему худро ба умқи онҳо меғӯтонидем. Дар ин лаҳза ҳолати пулчинаки гапдону зираки мо низ тағйир ёфт. Аз банд шудан не. Аз интизор мондан не. Балки аз саҳнае ки дар берун медид: ду писарбача дар канори модару падари худ мечархиданд. Бозикунон мерафтанд. Зуд-зуд домони модарро медоштанд. Пой ба замин мезаданд. Мисле, ки харидани чизеро аз волидайн мехостанд.
Чеҳраи навраси бо мо буда, аз ҳавас пур шуд. Нигоҳашро аз онҳо намеканд. Ҷисман бо мо буд. Аммо рӯҳан дар макони орзуҳояш. Ӯ мехост болу пар кушояд. Бипарад ба фазои кушод. Ӯ мехост чун онҳо бибозад, битозаду бинозад. Ӯ мехост сокини айёми наврасиаш бошад.
Ҳаракати нақлиёт ҷисми бе рӯҳгаштаи ӯро низ ба ҳаракат овард. Худро баргардонд ба дунёи бурду бохтҳояш. Ба дунёи бо мушкилот мубориза бурданҳо. Ба дунёи бо ӯ, аммо хоси ӯ набуда.
Пиёда шудем аз нақлиёт. Гуселаш ҳам чун истиқболаш гарм буд. Истгоҳи роҳи нақлиёт моро аз он ҳолат берун кард. Аммо навраси бузургкори мо ҳамоно роҳу кори худро идома дод. Масири рӯзгори ӯ хеле барвақт дучори шебу фарозҳо гардидааст. Ӯ ҳанӯз дар оғози ҷода аст. Аммо аллакай хаста.
Роҳи нақлиётҳо низ роҳи рӯзгорро мемонад. Лаҳзае сокиту ором ва лаҳзае пурҷӯш аст. Фарқият шояд танҳо ин ҷост. Ин роҳ истгоҳ дорад. Он ҷое, ки расидан ба он моро баъзан аз шӯру мағал гоҳи дигар аз якрангиҳои роҳ дур мекунад. Аммо роҳи ҳаёт орӣ аз танаффусҳост.
“Уф, бо мошин нигоҳкунӣ сар шуд”. Ин ҷумла маро аз дунёи қиёс карданҳоям баргардонд. Мо аллакай дар истгоҳи назди Сирки давлатии пойтахт қарор доштем. Чашмамро аз роҳ кандам. Аз роҳе, ки мошинҳо рӯяш чун задани мижа зуд-зуд мегузаштанд. Маро чанд лаҳзаҳяки будан дар дохили нақлиёт ғарқи чунин андешаҳо карда буд.
Аз истгоҳи назди маркази савдои “Ситора”-и Душанбе савори нақлиёти мусофиркаше шудам. Нақлиёте, ки бояд сӯи Сирки давлатӣ ҳаракат мекард. Ғайриодат нақлиёт камодам буд. Шояд аз сабаби нисфирӯзӣ будан. Ё зиёд будани шумори нақлиётҳо дар ин самт.
Мо бо даъвати пулчинаки хурдсоли чолоке ворид шудем. Борҳои зани ҳамроҳи ман буда, зуд ҷойи худро пайдо карданд. Ман ҳам баъди аз ҷояш бархостани ҷавоне ба ҷойи хубе нишастам. Албатта, бо дастгирии ҳамон пулчинаки дар кораш бомаҳорат. Ӯ зуд-зуд ҳарф мезад. Одамонро даъват ба нишастан мекард. Нишастагонро ҷой медод. Пулдодаҳоро бе бақия намемонд. Доду фарёди ронандаро ҳам таҳаммул мекард. Ба кораш содиқ буду ба ҳама чӣ бепарво менамуд. Яке мегуфт, ки аз мардони баркамол дида хуб кор мекунад. Дигаре низ ба чобукию чаққониаш аҳсан мехонд. Ҳамагон мафтуни ҳаракатҳои ин навраси тахминан 13-14 сола гардидем.
Роҳи мо идома мекард. Моро расонд ба пули назди сирк. Ҷойи сермошину пурсадо. Моро зарур омад, то андаке мунтазири ҳаракат монем. Зеро роҳи моро мошинҳои боркаш банд карда буд. Ҳама аз ин ҳолат озурдаю нороҳат будем. Мисле, ки ҳамагон шукри телефонҳои дастӣ мегуфтему худро ба умқи онҳо меғӯтонидем. Дар ин лаҳза ҳолати пулчинаки гапдону зираки мо низ тағйир ёфт. Аз банд шудан не. Аз интизор мондан не. Балки аз саҳнае ки дар берун медид: ду писарбача дар канори модару падари худ мечархиданд. Бозикунон мерафтанд. Зуд-зуд домони модарро медоштанд. Пой ба замин мезаданд. Мисле, ки харидани чизеро аз волидайн мехостанд.
Чеҳраи навраси бо мо буда, аз ҳавас пур шуд. Нигоҳашро аз онҳо намеканд. Ҷисман бо мо буд. Аммо рӯҳан дар макони орзуҳояш. Ӯ мехост болу пар кушояд. Бипарад ба фазои кушод. Ӯ мехост чун онҳо бибозад, битозаду бинозад. Ӯ мехост сокини айёми наврасиаш бошад.
Ҳаракати нақлиёт ҷисми бе рӯҳгаштаи ӯро низ ба ҳаракат овард. Худро баргардонд ба дунёи бурду бохтҳояш. Ба дунёи бо мушкилот мубориза бурданҳо. Ба дунёи бо ӯ, аммо хоси ӯ набуда.
Пиёда шудем аз нақлиёт. Гуселаш ҳам чун истиқболаш гарм буд. Истгоҳи роҳи нақлиёт моро аз он ҳолат берун кард. Аммо навраси бузургкори мо ҳамоно роҳу кори худро идома дод. Масири рӯзгори ӯ хеле барвақт дучори шебу фарозҳо гардидааст. Ӯ ҳанӯз дар оғози ҷода аст. Аммо аллакай хаста.
Эзоҳи худро нависед