Ҳар субҳ бо хатгарди №18 ба кор меравам. Воқеаҳое ба монанди баҳси ронандаву мусофир, дағалгапии баъзе нафарон, ҷой додану надодани ҷавонон ба калонсолон, оҳиставу босуръат ҳаракат кардани нақлиёт ва ё дигар манзараҳое ҳастанд, ки қариб ҳамарӯза тамошобину баъзан вақт иштирокчии он мегардам. Имрӯз нақлиёт аз вақти ҳаррӯза 10 дақиқа дер кард. Ин ҳолат аксарияти мусофирони дар истгоҳбударо ба ғазаб овард. Бо расида омадани нақлиёт мусофирон худро дохили нақлиёт гирифта, барои дер кардани нақлиёт борони ҷангу даъворо ба сари ронанда рехтанд.

Ин субҳ ман чандон ҳавсалаи ҷангу пархош надоштам. Чун шаб камтар хоб карда будаму табъам чандон болида набуд. Хапу хомӯш аз паси дигар мусофирон дохили нақлиёт шуда, ба яке аз нишастгоҳҳои холӣ паҳлуи зане нишастам. Дар муқобиламон ду ҷавон буд. Баъди тай кардани як истгоҳ зани дар паҳлӯям буда аз яке он ҷавонон хоҳиш кард, то рафта ба ронанда расонад, ки суръати мошинро тезонаду моро барвақттар ба ҷойи лозима бурда расонад, чун дер монданашон сабаб шуд, ки мо таъхир кунем. Ҷавон ҳам, баъди он ки ин суханонро ба ронанда расонд, омада дар ҷояш нишаста, бо рафиқаш суҳбаташро идома дод.

Чун хабари аз ҳама тоза дар саросари кишвар ва берун аз он“коронавирус” аст, онҳо ҳам дар ин хусус суҳбат мекарданд. Яке аз ҷавонон дар бораи ин вирус каме маълумот дода, ба рафиқаш фаҳмонид, ки он аз куҷо омадаасту чи гуна таъсир мекунад. Ҷавони дигар масъалаи манъ кардани рафтуомад ба ватани ин вирус – Чинро шарҳ дод. Зани паҳлӯи ман низ ба суҳбат ҳамроҳ шуд ва гӯё ҷавононро ислоҳ мекарда бошад, гуфт ки ин “Коронавирус” не, балки “Каранвирус” – “Қуръонвирус” ном дорад. Яке аз он ҷавонон, ки худро “Қории Қуръон” меҳисобид, ба масъалаи номи вирус таваҷҷуҳи бештар дода, суханони занро дуруст мешумурду онро бо оятҳои китоб тасдиқ мекард. Ба гуфтаи онҳо масъалаи вирус ба дин вобаста буда, аз бероҳагардию корҳои ношоям кардани баъзе афрод дар ҷомеа сар задааст. Гӯё ин яке аз нишонаҳои охирзамон бошаду бо марги аҳли ҷомеаи инсонӣ ба анҷом мерасидааст.

Ман паҳлӯи онҳо нишаста, ба ҳама гапҳояшон гӯш медодам. Нахостам ба суҳбаташон ҳамроҳ шавам, чунки доир ба ин мавзӯъ тавассути шабакаҳои иҷтимоӣ хабардор будам. Вале “Коронавирус” нею, балки “Қуръонвирус” будани он бароям маълумоти нав буд.

Воқеан, коронавирус чанд вақт боз мардуми баъзе мамлакатҳо ва ҳамчунин сокинони кишвари моро низ ба ташвиш андохтааст. Аксарият барои ҳифзи саломатии худ ва пешгирӣ кардан аз ин вирус ниқобҳои тиббӣ ба бар карда, баъдан ба кӯча мебароянд. Вале, чуноне мушоҳида мешавад, нафароне низ будаанд, ки ин бемориро табобатнашаванда шумурда, пешгирӣ карданашро бефоида медонистаанд. Ва ҳатто онро обуранги динӣ дода, дар пешгирию ҳифзи саломатии аҳолӣ хурофоту гапҳои беҳударо паҳн мекунанд.

Набояд фаромӯш кард, ки дин ҷойгоҳи алоҳидаи худро дорад. Эътиқоду имон ҳам ба ҳар кас хос аст. Ин далел шуда наметавонад, ки кадом мутаассибе бо андешаҳои худ дигаронро водор созад, то ба гапу рафтораш бовар кунанд. Дар ҳар самту кор гапу овоза ва чанд муълумот ҳанӯз маънои онро надорад, ки мо мутахассиси кадом самте ҳастем. Балки бояд баъди муқоисаву таҳлил ва амиқ омӯхтани дилхоҳ мавзӯъ хулосаи худро барорем. Ҳамчунин, гӯш ба мутахассисони таҷрибадор диҳем. Аз ҷумла, дар мавриди он вирусе, ки имрӯз ҷаҳонро таҳдид мекунад, бояд бомулоҳиза бошем ва ҳар дастуру тавсияе, ки на муллоҳо, балки табибон ба мо медиҳанд, ба ҷо орем, то тавонем худрову ҷомеаро аз ин хатар ва ҳар хатари дигар ҳифз намоем.