ҶОМЕА
Шанбе 27 Апрел 2024 11:01
Нарав ту ба сарбози шамшерзан,
Бирав ҳамраҳи марди бисёрфан.
ДЕБОЧА
Ҳазорон бор сипосгузорам аз муъҷизаҳои Яздон, ки моро аз соле ба соле, аз асре ба асре ва аз ҷаҳоне ба ҷаҳоне мебаранд. Ҳамин гуна як ҷаҳони зебо ва ҳамеша амну осуда дунёи хотираҳост. Ин лаҳзаҳо ба ҳамон дунёи самимӣ ворид мешаваму симои сармуҳаррири рӯзномаи “Ҷумҳурият”, Қурбоналӣ Раҳмонзодаро пеши назар меорам.
Рӯзҳои гарми моҳи июни соли 2015. Ҳуҷраи шуъбаи ҳуқуқ. Ману ҳамкорам Фирӯзи Раҳмониён ба шумораи Рӯзи ваҳдати миллӣ матлабҳоро гулчин мекардем. Ин аввалин боздиди сармуҳаррири нав баъди таъин шудан ба вазифа аз шуъбаи мо буд. Бо либоси расмӣ ва мӯи мураттаб шоназада медарояд. Медарояду дасти Фирӯзро мефишорад. Ман низ салому дуруд мегӯям.
Роҳбар азбакси бо Фирӯз қаблан низ ошноӣ доштааст, аз ман мепурсад:
- Ин додар чӣ ном дорад?
- Бузургмеҳр, Бузургмеҳри Баҳодур, - посух медиҳад ҳамкорам.
- О-о, бисёр номи баланд-ку. Навиштаҳояш ҳам лоиқи ҳамин ном аст, охир?
- Кӯшиш карда истодааст…
- Мебинем…
Ҳамин суҳбати кӯтоҳ омили таваҷҷуҳи дигарбораи ҳамкорон, аз ҷумла устод Додоҷон Рӯзиев, мудири шуъбаи ҳуқуқ ба банда гардид: “Дидӣ, акнун ту зери назоратӣ, танбалӣ накун, мақолаҳои зарбазан навис…”.
Ин аст аввалин суҳбат ва дидори мани навкор бо Қурбоналӣ Раҳмонзода.
ТАЗОДҲО
Хирадманд бошад ҷаҳондида мард,
Ки бисёр гарм озмудасту сард.
Сафед: Наврӯзи соли 2016, нишасти идонаи ҳамкорон дар тарабхонаи “Паравоз”. Ҳамкорамон Муҳаммадзоиршоҳ, ки то он замон гардонандаи маҳфилу нишастҳои ҳамкорон будааст, ин бор балангӯякро ба ман додаву хоҳиш кард, ки ровӣ бошам. Меҳмонони азизи идора муовини директори нашриёти “Шарқи озод” Умари Шерхон, собиқ сардабирони рӯзнома Камоли Қурбониён, Муҳаммад Ғоиб, муовини вақти сармуҳаррир Хайринисо Расулӣ ва сармуҳаррири навтаъини ҷаридаи “Садои мардум” Самариддин Асозода буданд.
Ман бо ҳамон шӯру ҷунуни ҷавонӣ чандин шеъру ғазалҳои мувофиқи ҳол аз устод Лоиқ қироат мекардам ва медидам, ки чеҳраи ҳама мешукуфт. Ман боз ғазалҳои тару тоза меафзудам. Хулоса, дар “Паравоз” боли парвоз доштам.
Фардои он нишасти наврӯзӣ сармуҳаррир сипосгузорӣ кард: “Барои баланд кардани сари мо назди меҳмонони азизи “Ҷумҳурият” ташаккур!”.
Эътимодам ба худ афзуд ва то ҳанӯз дар ҳамаи гӯшаву канори кишвар ва ҳатто берун аз он хушгӯву ровии маҳфилҳои кормандони идора манам. Ин фазо ва майдонро барои ҷуръати сухангустарӣ устод Қурбоналӣ Раҳмонзода фароҳам овард, ки барои ҳамеша миннатпазирам.
Сиёҳ: Октябри соли 2016. Ба базми хонадоршавии ман рӯзҳои башумор монда. Сармуҳаррир ба хотири истифодаи аз ҳад зиёди интернет ва сарукор гирифтан бо навиштаҳои носолиму иғовоангези чанд тан аз журналистони “сиёҳшуда” маро ба ҳуҷрааш хонда, сахт накӯҳиш дод, ҳатто таъкид кард, ки метавонам туро тибқи қонунгузории кодекси меҳнат аз кор ронам, вале шонси дигар медиҳам…
Бо ҳамон ҷавонӣ эҳсос намудам, ки касе аз “рафиқон”-и ман маълумоти нодуруст пеши роҳбар оварда ва дар ниҳоят тираш ба ҳадаф расида. Офарин!
Баъди ин гардиши куллӣ дар муносибат дилам таҳ кашид, сиёҳ шуд, дар ҳоле, ки айбномаи мазкур ба ман рабт надошт. Бо ҳамин ҳолу ҳавои вазнин рафтам деҳа, пайи омодагӣ ба базми ҷуфтшавӣ.
Сабақи нав: Бо ҳамин пай бурдам, ки ба роҳбар қаробат ва дӯстӣ доштан, аз ӯ таъриф шунидан на ҳамеша ба суди коргари одӣ аст. Беҳтар аст, ки канора ҷӯему камтар ба чашмаш афтем. Дар чунин ҳол ҳам дӯст наранҷад ва ҳам душман дар оташи ҳасад насӯзад. Имоми Аъзам ба ин маънӣ фармуда: “Аз дари шоҳону қозиён дур бошед!”.
“АЗОН”
Шеър гуфтан гарчи дур суфтан бувад,
Лек фаҳмидан беҳ аз гуфтан бувад.
Шоми он рӯз дар ҳавлии ҳамкорамон Зулолабону, ки аслан зодаи ин шаҳр аст, базми зебо ва хони идона густурда шуд. Сарояндае аз ин сарзамин гули сари сабад буд. Он шом баъди хастагӣ аз рақсу бозӣ ва хандоханди осмонкаф навбат ба базми шеъру суҳбати ором расид. Ногаҳон аз ман хостанд, ки шеъри “Азон”-ро қироат кунам. Тобистони ҳамон сол соҳиби гулдухтараке шуда, ба ифтихори қудуми табаррукаш ин шеърро суруда будам. Бархостаму гуфтам:
Ту омадию хонаҳо пур аз навои алла шуд,
Садои ту азони мардуми маҳаллашуд,
Садои ту, ки як дами азони ҳазрати Билол буд,
Сиришки ту чу оби чашми Фотима зулол буд.
Фидои дастакони сабзи ту, ки аз биҳишт омаданд,
Фидои чашмакони нағзи ту, худосиришт омаданд...
Фариштадухтарам, Ҳумои бахт бар сарат!
Гули нигоҳи ташнамеҳри ман бире зад аз сару барат!
Чу туҳфаи Худо расидаӣ ба модарат,
Ки чизу кас набуда дар ҷаҳон баробарат.
Ту дар кафи ду дастакат ниҳон намуда гавҳари дили маро,
Чи поку бегуноҳу лоязолӣ омадӣ,
Ба рағми бахти хуфтаам ба некфолӣ омадӣ,
Зи файзи мақдамат барои зиндагӣ баҳона пур шуда,
Зи лаҳзаҳои пурфасона хона пур шуда.
Забони ман, ки вақти зоданат зи ҳарф монда буд,
Зи шавқи шеъри ошиқонаву тарона пур шуда,
Лабони модарат зи ғунчаҳои шукри шаккарона пур шуда
Ва чӯби гоҳвораат шукуфта, аз ҷавона пур шуда...
Ту омадию хонаҳо пур аз навои алла бод,
Садои хандаат азони мардуми маҳалла бод!..
Ҳамкасбон бо шӯру шавқи беандоза каф мезаданд ва ба гумонам, ки ҳама мисли ман шод буданд. Аз чашмони ман ба итфихори падар будан оташ меҷаҳид. Он оташ ва завқи шеър аз чашми сармуҳаррир дур намондааст ва ҳамон замон ба сармуҳосиби идора Зафар Ҳасанов ва бонуи нағзу некӯхисоли мо Гулистон супориш дод, ки дар ҳаҷми як маоши вазифавӣ ба Бузургмеҳр ҳаққи қалам дода шавад.
Ҳампешагонам боз ҳам баландтару бошиддаттар кафкӯбӣ мекарданд ва дар ҳайрат будам. Ҳамин тавр, барои як шеър як маош гирифтам ва фикр мекунам, ки он пайи қадам ва ризқи тифлаки маъсуму фариштаи ман – Манижа буд. Он ризқи илоҳӣ тавассути иқдоми ҷавонмарде ба номи Қурбоналӣ расид, ки ҳамеша баёдмонданист.
Баъдҳо дарак ёфтам, ки устод низ гулдухтараке доштааст аз ҷонаш азиз. Шодмонии он шоҳзодаяки хонадонашро ба ҷон харидор будаст ва шояд ҳамон меҳри бепоёни падарӣ ва оини духтардорӣ ӯро ба ваҷд овардаву шеъри шогирдонаи маро қадр кардааст.
ВАЪДА
Ваъда додӣ, вафо кун,
Қавл додӣ, иҷро кун.
Сармуҳаррир марди сухан, марди якқавл аст. Гуфт, иҷро мекунад. Охири соли 2017 барои ман имкони рафтан ба Эрон пайдо шуд. Ҷашнвораи шеъри фаҷр дар Эрон мегузашт ва чанд тан аз шоирону пажӯҳишгарони тоҷик – Хайрандеш, Озар, Мубашшири Акбарзод ва каминаро ба рӯйхати меҳмонон ворид карда буданд. Омада аз роҳбарият пурсидам ва дар пешгуфтор изҳор доштам:
- Устод, аз кӯдакӣ орзу дорам, ки ду ҷойгоҳи муқаддасро бубинам, яке Эрон ва дигаре Самарқанду Бухоро. Кош, иҷозат медодед, аз имкони пайдошуда истифода барам.
Дар посух шунидам:
- Муносибати мо бо Эронро худат медонӣ, аммо барои ба Самарқанду Бухоро рафтанат худам – кафил. Он замон бо Узбекистон ҳам муносибатҳо хуб набуданд ва дар гумон буд, ки ба Самарқанду Бухоро ҳам равам.
Албатта, навмед шудаму берун рафтам. Ҳарчанд сардабир ҳақ буд ва аз назари сиёсӣ сафари ман “балои сар” шуданаш мумкин буд, аммо шавқу шӯр ва хуни гарми ҷавонӣ ҷаҳон дидану саёҳат мехост.
Ва аҷиб аст, ки баъди чандин моҳ, аниқтараш моҳи марти соли 2018 муносибатҳои дипломатии Тоҷикистону Узебкистон пурра ба гардиши нав даромад ва ду роҳбари кишварҳо муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ва Шавкат Мирзиёв сарҳадҳои солҳо баставу симхоркашидаро ба рӯи мардум боз карданд.
Тирамоҳи ҳамон сол ҳангоми сафар ба Панҷакент бо мусоидати шаҳрдорӣ як гурӯҳ ҳамкорони мо ба Самарқанд рафтанд. Самарқанди афсонавӣ, ки мо дар китобу қисса ва осори бузургон номи онро хондаву бо сурудаҳои устодон Лоиқу Афзалшоҳи Шодӣ вирди забон мекардем, аз наздик медидам. Дар оғӯшаш димоғи ҷонам пур аз шамими таърих мешуд.
Шояд сармуҳаррир ёдаш рафта буд, аммо дар як нишасти баъдисафарӣ дар Панҷакент баландгӯякро гирифта гуфтам:
- Устод, ёдатон ҳаст, вақте барои рафтан ба Эрон аз шумо иҷозат хоставу аз орзуи дидани Самарқанду Бухоро гуфта будам, ваъда дода будед, ки барои ба Самарқанду Бухоро рафтан ман кафилам. Ҳамон рӯзи вафои ваъда расид ва ташаккур, ки ба ман имкони тамошои Самарқанди ормониро эҳдо кардед.
Ҳама каф мезаданд ва сармуҳаррир низ ҳайрон буд, танҳо табассум мекарду хиҷолат мекашид…
Бале, ба сухани мардони бузург ва сафеддил фаришта ҳамеша омин мекунад ва Худо мададгорашон аст.
Минбаъд моҳи майи соли 2022 бо талоши боз ҳам сардабир аз Самарқанд ба Бухоро ҳам рафтем ва ваъдаи устод пурра иҷро гардид. Ин аст дарёдилӣ ва таъсиррасонӣ ба мағзу руҳи ҳамкору ҳамқалам.
КАМГАП
Сухан бисёр дону андаке гӯй,
Якеро сад магӯ, садро яке гӯй.
Ёд надорам, ки сармуҳаррир давоми 7 сол дар ягон ҷаласаи маҳдуд ва ҳамагонии идора аз 3-5 дақиқа бештар суҳбат карда бошад. Махсусан, дар қабули ӯ шахсан банда аз як дақиқа бештар наистодаам. Ӯ гапи бисёрро дӯст намедорад. Бисёр таъҷилӣ ба хулоса меояд ва аҷиб аст, ки масали “аввал андеша, баъд гуфтор” ба ӯ тадбиқ намешавад. Аз кор ҷавоб гирифанӣ бошӣ, муаммое дорӣ, ёрдаме даркор аст, бо ҳамкору ҳамҳуҷраат чӣ мушкиле дорӣ, дар як дақиқа тасмим мегирад ва ҳамеша мусбат. Кам медонам касеро, ки аз ҳуҷраи кории ӯ ноумед бадар рафта бошад, бе дастовез, бе ширинӣ, бе як финҷон қаҳва ё барги сабз берун омада бошад. Ёд надорам!
ТАНҲО ВА БО ҲАМА
Ҳама шаб зор месӯзам ба торикиву танҳоӣ,
Ки бо ман ҳеҷ дилсӯзе дар ин маскан намесӯзад.
Дар атрофаш Қурбоналӣ Раҳмонзода ёру дӯстон ва пайвандони ҷонии бисёр дорад. Ҳаргиз танҳо нест, аммо дар фаъолияти корӣ тани танҳост. Ҳар рӯз даста-даста матлабҳои пухтаву хом, росту каҷ ва камхатову пурхатои моро мехонад, қалам мезанад, сарлавҳа мегузорад. Баъди ба саҳифа рафтан, боз мехонад, сарлавҳаҳоро дигар мекунад, ба баъзе камбудиҳо чашм мепӯшад.
Саҳифаҳоро ба чоп супурда оҳи сабук кашиданӣ мешавад, ки боз матлабҳои нав меоянд. Ин бор чанд даста мақолаҳо аз муаллифони берунӣ. Боз сафеду сиёҳ, боз қаламзанӣ, муайян кардани характери мақолаҳо ва ба шуъбаҳои зарурӣ тақсим кардани онҳо.
Ниҳоят як финҷон қаҳва нӯшиданӣ мешавад, ки дар қабулгоҳ чанд тан аз муаллифон, сар аз шоиру нависанда то сиёсатшиносу адабиётшиносон, кормандони мақомоти қудратӣ, журналистон пайдо мешаванд. Онҳоро пазируфта, матлаби онҳоро шунида, мақолаҳояшонро ба мутахассисони зарурӣ расонда, онҳоро мегуселонад.
Дар кор бо сари баланд мегӯям, ки нонаш ҳалол аст.
Масъалаҳои хурду бузурги кормандонро ҳаргиз сарфи назар намекунад. Ёдам ҳаст, соли 2016 баъди ҷарроҳӣ шуданам дар бемористони “Ёрии таъҷилӣ”-и пойтахт хилъати сапед ба бар омада маро хабар гирифта буд. Барои як коргари одӣ аз ин бештар дилбардорӣ ва неру намешавад. Дар беморӣ, мотам, фалокат ва дар дигар рӯзҳои мушкилӣ ҳамеша дар бари ҳамкорону ҳамқаламон аст.
Рӯзе, ки бародарбузурги мо Мансури Абудғаффор базми хонадоршавии писар мегузаронд, омад ва ба базмгоҳ надаромада, маро ҳамроҳ гирифт ва ба ҷаноза шитофт. Ҳамон рӯз модари собиқ ҳамкорамон Қобиламоҳ дар ноҳияи Рӯдакӣ рахт аз ҷаҳон баста буд ва сармуҳаррир хӯрдани ошро аз дилбардории як дили мусибатдида беҳтар донист.
ШАХСИЯТ
Дар миёни мардумоне фард будан метавон,
Лек дар дунё ҳамеша мард будан мушкил аст.
Дар хӯю хислат бо онҷониб чанд муштаракот дорам, ки яке зуд оташин шудан аст. Ман низ борҳо аз рӯи қаҳру ғазаби лаҳзаина ба шӯр омада, азизони худамро, ҳатто духтаракони бегуноҳамро озор додаам ва Худо шоҳид, ки пеши оина истода ба сару рӯям мушту торсакӣ задаам, ки чаро чунин кардӣ?
Сармуҳаррир низ гоҳо ҳамин гуна аст. Бо тақозои кор ва иҷрои вазифа борҳо ҳамкорони моро ранҷондааст ва дар як муддати кӯтоҳ ба худ омада (ҳарчанд сабаби озор на ҳамеша худи ӯст), ба дилбардориву дилёбӣ кӯшидааст. Як сабақи ӯ дар ин маврид ҳеҷ аз ёдам намеравад.
Ман ҳамаи кори дунёро бо асабонияти шадид ва ҳаяҷони беохир иҷро мекунам. Бо вуҷуди ин панди Муҳаммадҷон Шакурии Бухороӣ, ки “ҳиссу ҳаяҷони бошиддат андешаро кунд мекунад”, дар амалҳои хурду камаҳамият низ ҳассосият дорам. Ҳамин тавр, дар бозии футбол, ки инак чанд сол боз бо роҳбарии Қурбоналӣ Раҳмонзода мегузарад, бо эҳсоси амиқ ва сарусадои гӯшхарош чанд бор қоидаи бозиро вайрон кардам. Ба шариконам дод задам. Баъди бозӣ сармуҳаррир гуфт: “Ман асабӣ шаваму дод занам, ба суди кор аст, натиҷа медиҳад, касеро, чизеро, воқеаро ба дигар самт тағйир медиҳад, чунки роҳбарам, ту чӣ? Доду фиғони нозарури ту ба суди кист? Асабҳоро эҳтиёт кардан даркор. Бозӣ мегузараду меравад, аммо асораташ мемонад”.
Дар ҳақиқат, натиҷабахшии талош ва ҷӯшу хурӯши мо ба мавқеъ ва обрӯву нуфузи мо дар ҷомеа сахт вобаста аст. Мо бояд рӯзе мушт ба мизи корӣ занем, ки ин ҳақро пайдо кунем. Таҷрибаи кофӣ ва таъсиргузории амиқро аз ҳар ҷиҳат дошта бошем. Ба таъбири халқ, касе бошем, на хасе!
РОМИШГАР
Сухан чун баробар шавад бо хирад,
Равони сароянда ромиш барад.
То ҷое, ки огоҳам, устод аз кӯдакӣ ҳаводори созу суруд аст. Ҳатто дар навҷавонӣ мехостаст сароянда ё ҳунарвар шавад. Вале гардиши айём ӯро журналист ва баъдтар донандаи сиёсат ва роҳбар кард. Вале завқи санъат дар вуҷудуаш ҳамоно боқист. Ин аст, ки дар ҳама маҳфилу нишастҳо асбоби мусиқӣ, як ё ду овозхон ҳамроҳи мост. Борҳо ҳунарпешаҳои халқии Тоҷикистон Лола Азизова ва Муҳаррама Шарифова меҳмон буданд ва ҷавонони мо аз ҳунари волои онҳо як ҷаҳон лаззат бурдаанд.
Қурбоналӣ Раҳмонзода оҳанг, матн ва сабку салиқаи сароишро бо назокат ҳис мекунад ва рӯзе дар дараи Ромит дидем, ки бо маҳорати баланд таблак менавозад. Ҳоло бо омӯзиши пианино дилгарм аст. Нашунидам, аммо фаҳмидаам, ки оҳангҳояш мисли қавлу амалаш рост аст. Абдураҳмони Ҷомӣ чӣ хуш гуфта:
Биё, мутрибо, з-он ки вақти навост,
Бизан ин наворо дар оҳанги “Рост”!
Дар яке аз чорабиниҳои идона ба ифтихори Рӯзи Модар сурудеро замзама кард ва ҳангоми сароидан ашк аз чашмонаш ғел хӯрд. Шояд ранҷу озори модар барои бузург кардани фарзандон ёдаш омад. Он замон дарк кардам, ки ин мард ҳунарро бо рагу паяш мепазирад ва аз аҳли дард буданаш, дар сиришкаш ҳувайдост.
ВАРЗИШГАР
Варзиш унсури ҷудонопазири кор, рӯзгор ва фаъолияти ӯст. Инак, шаш сол аст, ки бо роҳбарии ин марди майдон муттасил футбол мебозем. Волейболу шашкаву шоҳмотбозӣ низ зуд-зуд гузаронида мешаванд. Бозии тенниси рӯи миз, ки шароити бозиданаш дар маркази ошёнаи корӣ муҳайёст, ҳамеша бо мост.
Дастаи варзишгарони “Ҷумҳурият” ҳамасола бо сарулибоси варзишӣ таъминанд. Ҳамаи сафарҳои мо дар дохилу хориҷи кишвар бо варзиш тавъам аст ва ба ин сабаб, либоси махсуси варзишӣ ҳамеша дар ҷомадонҳост.
Соли 2022 бо дастаи журналистони тоҷики Самарқанд футбол бозидем ва пирӯз шудем. Аҳли қалами Самарқанд низ аҳсант хонданд, ки мақсади мо танҳо саёҳат ва хӯрдану гаштан нест, балки таъмини ҳаёти солим бо варзиш аст. Вақте ҳамаи мо бо сарулибоси ягонаи футболӣ ба майдон омадем, ҳайраташон даҳчанд фузуд.
Худи сардабир соҳиби неруи фавқулода аст. Аз ҳамаи самтҳои варзиш огоҳ ва иштирокдори бевосита мебошад. Яке мебинед, ки футбол, яке волейбол, яке шоҳмот ва ногаҳон мебинед, ки дар ҳавзи шиноварӣ бо ҷавонони ҳамсоли писараш сабқату қувваозмоӣ дорад. Ҳатто ҳини истироҳат, вақти фароғат бо ҳамкорон дар Ромиту Варзоб футболи рӯи обро низ мегузаронад, ки ҷои таҳсин аст.
ИФТИХОР
Андеша дорам, ки корманд бояд бо роҳбараш ифтихор карда тавонад. Дар куҷое набошад, бояд ҳисси масъулият дошта бошад ва ҳатто таъсири роҳбар чунон бояд, ки зертобеи он ба хотири шаъну шараф ва шахсияти роҳбараш аз пастфитратӣ ва амалҳои ношоиста дурӣ ҷӯяд.
Қурбоналӣ Раҳмонзода барои ман ҳамин гуна роҳбар аст. Боре ҳам назди дӯсту душман аз ҳастиву фаъолияти ӯ шарм накардаам ва барои дифоъ аз ғайбатгарду мунаққидонаш ҳарфи бодалел пур дорам. Бавижа, дар доираи адибон, вақте аз ёрмандиву некиҳояш мегӯям, дигар ҷуръати ҳарф задан намекунанд. Танҳо ба Суғду Хатлон, Рашту Бадахшон бо сафари хидматӣ фиристодани ӯро гӯям, ё сафари дукаратаи Самарқанду Бухороро нақл кунам, муҳри хамӯшӣ ба даҳони онон хоҳад шуд.
Ягон муассиса ва созмони эҷодӣ ба кормандаш чунин фазо ва имконро дар ин солу замон надодааст ва шояд оянда ҳам надиҳад. Боз ҳам Худо доност.
Дар ин росто, ба ҷон кӯшидаам, ки сари ӯро пеши дӯсту душман хам накунам. Шояд сардабир донад ё надонад, аммо садоқати ман барои виҷдони ман даркор аст.
Бузургмеҳр агар шудам, бо “Ҷумҳурият” шудам. Муаллифи суруди мутантани ин рӯзнома ҳастам, ки бо супориши Қурбоналӣ Раҳмонзода эҷод шуда, дар лавҳае андар девори идора сабт аст.
Ҳини вохӯриву суҳбатҳо нобов намекунанд, ки ман дар Нашрияи расмии Ҷумҳурии Тоҷикистон – рӯзномаи “Ҷумҳурият” кор мекунам. Касе бовар намекунад, ки ман дар баробари кор дар ин рӯзномаи сиёсӣ, ки аз рӯзи душанбе то ҷумъа наздик ба 250 ҳазор нусха чоп мешавад, инчунин, вақт ёфта, кори илмӣ ва эҷодӣ мебарам, Академияи миллии илмҳои Тоҷикистонро хатм кардам, 6 китоб ба чоп додам, чандин китобҳои таърихиву фарҳангиро мураттибу муҳаррир шудам, хеле зиёд сафар мекунам, шеър менависам, дар садри вохӯриву маҳфилҳо ҳастам, наворҳои видеоӣ таҳия мекунам.
Бале, фазои эҷодии рӯзномаи мо чунин аст. Ҳам тарбия меёбед ва ҳам қаламро алам мекунеду ба орзуҳои эҷодиятон мерасед. Сипосгузорам аз устод Муҳаммад Ғоиб, бо як суҳбат бандаро ба ин даргоҳи таърихӣ оварданд ва устод Қурбоналӣ Раҳмонзода, ки болу парам бахшиданд.
Ман ин ҳама андешаҳоро дер ё зуд рӯи коғаз оварданӣ будам ва тақдир ба ин рӯз кашидааст. Ба ҷуз аз инҳо ҳазорон сабақу хотираҳои ибратангез дорам, ки якеро хотимаи ин навишта хоҳам кард.
Бо сафари хидматӣ ба Норак равон шудам (2019). Дар он рӯзҳои сарди аввали баҳор мардуми Норак ҳамчун мизбони Наврӯзи байналмилалӣ сертараддуд ва пурташвиш буданд. Аз кӯчарӯби одӣ сар карда, то раиси шаҳр пайи ободонӣ мегаштанд. Бояд аз фазои наврӯзии шаҳр паёме дар рӯзнома чоп мекардам. Бо он ҳама ташвишу талош маро чунон болои сар карданду эҳтиром, ки ногуфтанист. Як журналисти ҷавонро мисли як шахсияти шинохта истиқбол карданд. Шод буданд, ки хабарнигори газетаи рақами яки кишвар аз Наврӯзи Норак менависад. Ростӣ, дар ҳайрат шудам. Каме ба худ омада, андешидам, ки ин ҳама эҳтиромро сабаб рӯзномаи якасраи “Ҷумҳурият” аст.
Шом ба сабукрав нишаста, сӯи Душанбе роҳ гирифтам ва ҳангоми аз байни кӯҳпораҳои деҳаи Хучалонӣ (шояд Хуталонӣ бошад) гузаштани сабукрав ин мисраъҳо аз зеҳнам таровиданд:
Мард бояд қулла бошад –
Рӯ ба Хуршед,
Абр дар каф,
Барф бар дӯш,
Чашма дар дил,
Реша дар хоки таҳаммул
Ҳамчу шаҳтири Замин истода бошад!
Мард бояд қулла бошад!!!
Бешубҳа, намоди ин мисраъҳо устод Қурбоналӣ Раҳмонзода буд, роҳбари идораи мо ва оне, ки ҳамеша ифтихормандаш будаам.
Бузургмеҳри БАҲОДУР, рӯзноманигор
Бирав ҳамраҳи марди бисёрфан.
ДЕБОЧА
Ҳазорон бор сипосгузорам аз муъҷизаҳои Яздон, ки моро аз соле ба соле, аз асре ба асре ва аз ҷаҳоне ба ҷаҳоне мебаранд. Ҳамин гуна як ҷаҳони зебо ва ҳамеша амну осуда дунёи хотираҳост. Ин лаҳзаҳо ба ҳамон дунёи самимӣ ворид мешаваму симои сармуҳаррири рӯзномаи “Ҷумҳурият”, Қурбоналӣ Раҳмонзодаро пеши назар меорам.
Рӯзҳои гарми моҳи июни соли 2015. Ҳуҷраи шуъбаи ҳуқуқ. Ману ҳамкорам Фирӯзи Раҳмониён ба шумораи Рӯзи ваҳдати миллӣ матлабҳоро гулчин мекардем. Ин аввалин боздиди сармуҳаррири нав баъди таъин шудан ба вазифа аз шуъбаи мо буд. Бо либоси расмӣ ва мӯи мураттаб шоназада медарояд. Медарояду дасти Фирӯзро мефишорад. Ман низ салому дуруд мегӯям.
Роҳбар азбакси бо Фирӯз қаблан низ ошноӣ доштааст, аз ман мепурсад:
- Ин додар чӣ ном дорад?
- Бузургмеҳр, Бузургмеҳри Баҳодур, - посух медиҳад ҳамкорам.
- О-о, бисёр номи баланд-ку. Навиштаҳояш ҳам лоиқи ҳамин ном аст, охир?
- Кӯшиш карда истодааст…
- Мебинем…
Ҳамин суҳбати кӯтоҳ омили таваҷҷуҳи дигарбораи ҳамкорон, аз ҷумла устод Додоҷон Рӯзиев, мудири шуъбаи ҳуқуқ ба банда гардид: “Дидӣ, акнун ту зери назоратӣ, танбалӣ накун, мақолаҳои зарбазан навис…”.
Ин аст аввалин суҳбат ва дидори мани навкор бо Қурбоналӣ Раҳмонзода.
ТАЗОДҲО
Хирадманд бошад ҷаҳондида мард,
Ки бисёр гарм озмудасту сард.
Саъдии ШЕРОЗӢ
Он замон, ки ҳанӯз хому хомандеш будем, дар шинохти одамон аз даричаи назари дигарон менигаристем. Бо тақозои сиришти ислоҳнопазири худ ба танқиди дигарон нисбат ба роҳбарон ҳамроҳӣ мекардем, бо диди дигарон хулоса мебаровардем, вале як воқеа сабаб шудаву шинохти роҳбари идораро бо тафаккуру тасаввури худ оғоз кардам.Сафед: Наврӯзи соли 2016, нишасти идонаи ҳамкорон дар тарабхонаи “Паравоз”. Ҳамкорамон Муҳаммадзоиршоҳ, ки то он замон гардонандаи маҳфилу нишастҳои ҳамкорон будааст, ин бор балангӯякро ба ман додаву хоҳиш кард, ки ровӣ бошам. Меҳмонони азизи идора муовини директори нашриёти “Шарқи озод” Умари Шерхон, собиқ сардабирони рӯзнома Камоли Қурбониён, Муҳаммад Ғоиб, муовини вақти сармуҳаррир Хайринисо Расулӣ ва сармуҳаррири навтаъини ҷаридаи “Садои мардум” Самариддин Асозода буданд.
Ман бо ҳамон шӯру ҷунуни ҷавонӣ чандин шеъру ғазалҳои мувофиқи ҳол аз устод Лоиқ қироат мекардам ва медидам, ки чеҳраи ҳама мешукуфт. Ман боз ғазалҳои тару тоза меафзудам. Хулоса, дар “Паравоз” боли парвоз доштам.
Фардои он нишасти наврӯзӣ сармуҳаррир сипосгузорӣ кард: “Барои баланд кардани сари мо назди меҳмонони азизи “Ҷумҳурият” ташаккур!”.
Эътимодам ба худ афзуд ва то ҳанӯз дар ҳамаи гӯшаву канори кишвар ва ҳатто берун аз он хушгӯву ровии маҳфилҳои кормандони идора манам. Ин фазо ва майдонро барои ҷуръати сухангустарӣ устод Қурбоналӣ Раҳмонзода фароҳам овард, ки барои ҳамеша миннатпазирам.
Сиёҳ: Октябри соли 2016. Ба базми хонадоршавии ман рӯзҳои башумор монда. Сармуҳаррир ба хотири истифодаи аз ҳад зиёди интернет ва сарукор гирифтан бо навиштаҳои носолиму иғовоангези чанд тан аз журналистони “сиёҳшуда” маро ба ҳуҷрааш хонда, сахт накӯҳиш дод, ҳатто таъкид кард, ки метавонам туро тибқи қонунгузории кодекси меҳнат аз кор ронам, вале шонси дигар медиҳам…
Бо ҳамон ҷавонӣ эҳсос намудам, ки касе аз “рафиқон”-и ман маълумоти нодуруст пеши роҳбар оварда ва дар ниҳоят тираш ба ҳадаф расида. Офарин!
Баъди ин гардиши куллӣ дар муносибат дилам таҳ кашид, сиёҳ шуд, дар ҳоле, ки айбномаи мазкур ба ман рабт надошт. Бо ҳамин ҳолу ҳавои вазнин рафтам деҳа, пайи омодагӣ ба базми ҷуфтшавӣ.
Сабақи нав: Бо ҳамин пай бурдам, ки ба роҳбар қаробат ва дӯстӣ доштан, аз ӯ таъриф шунидан на ҳамеша ба суди коргари одӣ аст. Беҳтар аст, ки канора ҷӯему камтар ба чашмаш афтем. Дар чунин ҳол ҳам дӯст наранҷад ва ҳам душман дар оташи ҳасад насӯзад. Имоми Аъзам ба ин маънӣ фармуда: “Аз дари шоҳону қозиён дур бошед!”.
“АЗОН”
Шеър гуфтан гарчи дур суфтан бувад,
Лек фаҳмидан беҳ аз гуфтан бувад.
Маликушшуаро БАҲОР
Тирамоҳи соли 2017. Бо ибтикор ва роҳбарии Қурбоналӣ Раҳмонзода сафаре доштем ба шаҳри Панҷакент. Ба он шаҳри саршор аз таъриху тамаддун. Сайру саёҳати мо дар Саразм ва Панҷакенти қадим, зиёрати хокҷои Муҳаммад Башшоро, Чилмеҳроб, хона-музейи устод Лоиқ ин ҳама бароям афсонаро мемонд.Шоми он рӯз дар ҳавлии ҳамкорамон Зулолабону, ки аслан зодаи ин шаҳр аст, базми зебо ва хони идона густурда шуд. Сарояндае аз ин сарзамин гули сари сабад буд. Он шом баъди хастагӣ аз рақсу бозӣ ва хандоханди осмонкаф навбат ба базми шеъру суҳбати ором расид. Ногаҳон аз ман хостанд, ки шеъри “Азон”-ро қироат кунам. Тобистони ҳамон сол соҳиби гулдухтараке шуда, ба ифтихори қудуми табаррукаш ин шеърро суруда будам. Бархостаму гуфтам:
Ту омадию хонаҳо пур аз навои алла шуд,
Садои ту азони мардуми маҳаллашуд,
Садои ту, ки як дами азони ҳазрати Билол буд,
Сиришки ту чу оби чашми Фотима зулол буд.
Фидои дастакони сабзи ту, ки аз биҳишт омаданд,
Фидои чашмакони нағзи ту, худосиришт омаданд...
Фариштадухтарам, Ҳумои бахт бар сарат!
Гули нигоҳи ташнамеҳри ман бире зад аз сару барат!
Чу туҳфаи Худо расидаӣ ба модарат,
Ки чизу кас набуда дар ҷаҳон баробарат.
Ту дар кафи ду дастакат ниҳон намуда гавҳари дили маро,
Чи поку бегуноҳу лоязолӣ омадӣ,
Ба рағми бахти хуфтаам ба некфолӣ омадӣ,
Зи файзи мақдамат барои зиндагӣ баҳона пур шуда,
Зи лаҳзаҳои пурфасона хона пур шуда.
Забони ман, ки вақти зоданат зи ҳарф монда буд,
Зи шавқи шеъри ошиқонаву тарона пур шуда,
Лабони модарат зи ғунчаҳои шукри шаккарона пур шуда
Ва чӯби гоҳвораат шукуфта, аз ҷавона пур шуда...
Ту омадию хонаҳо пур аз навои алла бод,
Садои хандаат азони мардуми маҳалла бод!..
Ҳамкасбон бо шӯру шавқи беандоза каф мезаданд ва ба гумонам, ки ҳама мисли ман шод буданд. Аз чашмони ман ба итфихори падар будан оташ меҷаҳид. Он оташ ва завқи шеър аз чашми сармуҳаррир дур намондааст ва ҳамон замон ба сармуҳосиби идора Зафар Ҳасанов ва бонуи нағзу некӯхисоли мо Гулистон супориш дод, ки дар ҳаҷми як маоши вазифавӣ ба Бузургмеҳр ҳаққи қалам дода шавад.
Ҳампешагонам боз ҳам баландтару бошиддаттар кафкӯбӣ мекарданд ва дар ҳайрат будам. Ҳамин тавр, барои як шеър як маош гирифтам ва фикр мекунам, ки он пайи қадам ва ризқи тифлаки маъсуму фариштаи ман – Манижа буд. Он ризқи илоҳӣ тавассути иқдоми ҷавонмарде ба номи Қурбоналӣ расид, ки ҳамеша баёдмонданист.
Баъдҳо дарак ёфтам, ки устод низ гулдухтараке доштааст аз ҷонаш азиз. Шодмонии он шоҳзодаяки хонадонашро ба ҷон харидор будаст ва шояд ҳамон меҳри бепоёни падарӣ ва оини духтардорӣ ӯро ба ваҷд овардаву шеъри шогирдонаи маро қадр кардааст.
ВАЪДА
Ваъда додӣ, вафо кун,
Қавл додӣ, иҷро кун.
Халқ
Сармуҳаррир марди сухан, марди якқавл аст. Гуфт, иҷро мекунад. Охири соли 2017 барои ман имкони рафтан ба Эрон пайдо шуд. Ҷашнвораи шеъри фаҷр дар Эрон мегузашт ва чанд тан аз шоирону пажӯҳишгарони тоҷик – Хайрандеш, Озар, Мубашшири Акбарзод ва каминаро ба рӯйхати меҳмонон ворид карда буданд. Омада аз роҳбарият пурсидам ва дар пешгуфтор изҳор доштам:
- Устод, аз кӯдакӣ орзу дорам, ки ду ҷойгоҳи муқаддасро бубинам, яке Эрон ва дигаре Самарқанду Бухоро. Кош, иҷозат медодед, аз имкони пайдошуда истифода барам.
Дар посух шунидам:
- Муносибати мо бо Эронро худат медонӣ, аммо барои ба Самарқанду Бухоро рафтанат худам – кафил. Он замон бо Узбекистон ҳам муносибатҳо хуб набуданд ва дар гумон буд, ки ба Самарқанду Бухоро ҳам равам.
Албатта, навмед шудаму берун рафтам. Ҳарчанд сардабир ҳақ буд ва аз назари сиёсӣ сафари ман “балои сар” шуданаш мумкин буд, аммо шавқу шӯр ва хуни гарми ҷавонӣ ҷаҳон дидану саёҳат мехост.
Ва аҷиб аст, ки баъди чандин моҳ, аниқтараш моҳи марти соли 2018 муносибатҳои дипломатии Тоҷикистону Узебкистон пурра ба гардиши нав даромад ва ду роҳбари кишварҳо муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ва Шавкат Мирзиёв сарҳадҳои солҳо баставу симхоркашидаро ба рӯи мардум боз карданд.
Тирамоҳи ҳамон сол ҳангоми сафар ба Панҷакент бо мусоидати шаҳрдорӣ як гурӯҳ ҳамкорони мо ба Самарқанд рафтанд. Самарқанди афсонавӣ, ки мо дар китобу қисса ва осори бузургон номи онро хондаву бо сурудаҳои устодон Лоиқу Афзалшоҳи Шодӣ вирди забон мекардем, аз наздик медидам. Дар оғӯшаш димоғи ҷонам пур аз шамими таърих мешуд.
Шояд сармуҳаррир ёдаш рафта буд, аммо дар як нишасти баъдисафарӣ дар Панҷакент баландгӯякро гирифта гуфтам:
- Устод, ёдатон ҳаст, вақте барои рафтан ба Эрон аз шумо иҷозат хоставу аз орзуи дидани Самарқанду Бухоро гуфта будам, ваъда дода будед, ки барои ба Самарқанду Бухоро рафтан ман кафилам. Ҳамон рӯзи вафои ваъда расид ва ташаккур, ки ба ман имкони тамошои Самарқанди ормониро эҳдо кардед.
Ҳама каф мезаданд ва сармуҳаррир низ ҳайрон буд, танҳо табассум мекарду хиҷолат мекашид…
Бале, ба сухани мардони бузург ва сафеддил фаришта ҳамеша омин мекунад ва Худо мададгорашон аст.
Минбаъд моҳи майи соли 2022 бо талоши боз ҳам сардабир аз Самарқанд ба Бухоро ҳам рафтем ва ваъдаи устод пурра иҷро гардид. Ин аст дарёдилӣ ва таъсиррасонӣ ба мағзу руҳи ҳамкору ҳамқалам.
КАМГАП
Сухан бисёр дону андаке гӯй,
Якеро сад магӯ, садро яке гӯй.
Низомии ГАНҶАВӢ
Ёд надорам, ки сармуҳаррир давоми 7 сол дар ягон ҷаласаи маҳдуд ва ҳамагонии идора аз 3-5 дақиқа бештар суҳбат карда бошад. Махсусан, дар қабули ӯ шахсан банда аз як дақиқа бештар наистодаам. Ӯ гапи бисёрро дӯст намедорад. Бисёр таъҷилӣ ба хулоса меояд ва аҷиб аст, ки масали “аввал андеша, баъд гуфтор” ба ӯ тадбиқ намешавад. Аз кор ҷавоб гирифанӣ бошӣ, муаммое дорӣ, ёрдаме даркор аст, бо ҳамкору ҳамҳуҷраат чӣ мушкиле дорӣ, дар як дақиқа тасмим мегирад ва ҳамеша мусбат. Кам медонам касеро, ки аз ҳуҷраи кории ӯ ноумед бадар рафта бошад, бе дастовез, бе ширинӣ, бе як финҷон қаҳва ё барги сабз берун омада бошад. Ёд надорам!
ТАНҲО ВА БО ҲАМА
Ҳама шаб зор месӯзам ба торикиву танҳоӣ,
Ки бо ман ҳеҷ дилсӯзе дар ин маскан намесӯзад.
Амир Хусрави ДЕҲЛАВӢ
Дар атрофаш Қурбоналӣ Раҳмонзода ёру дӯстон ва пайвандони ҷонии бисёр дорад. Ҳаргиз танҳо нест, аммо дар фаъолияти корӣ тани танҳост. Ҳар рӯз даста-даста матлабҳои пухтаву хом, росту каҷ ва камхатову пурхатои моро мехонад, қалам мезанад, сарлавҳа мегузорад. Баъди ба саҳифа рафтан, боз мехонад, сарлавҳаҳоро дигар мекунад, ба баъзе камбудиҳо чашм мепӯшад.
Саҳифаҳоро ба чоп супурда оҳи сабук кашиданӣ мешавад, ки боз матлабҳои нав меоянд. Ин бор чанд даста мақолаҳо аз муаллифони берунӣ. Боз сафеду сиёҳ, боз қаламзанӣ, муайян кардани характери мақолаҳо ва ба шуъбаҳои зарурӣ тақсим кардани онҳо.
Ниҳоят як финҷон қаҳва нӯшиданӣ мешавад, ки дар қабулгоҳ чанд тан аз муаллифон, сар аз шоиру нависанда то сиёсатшиносу адабиётшиносон, кормандони мақомоти қудратӣ, журналистон пайдо мешаванд. Онҳоро пазируфта, матлаби онҳоро шунида, мақолаҳояшонро ба мутахассисони зарурӣ расонда, онҳоро мегуселонад.
Дар кор бо сари баланд мегӯям, ки нонаш ҳалол аст.
Масъалаҳои хурду бузурги кормандонро ҳаргиз сарфи назар намекунад. Ёдам ҳаст, соли 2016 баъди ҷарроҳӣ шуданам дар бемористони “Ёрии таъҷилӣ”-и пойтахт хилъати сапед ба бар омада маро хабар гирифта буд. Барои як коргари одӣ аз ин бештар дилбардорӣ ва неру намешавад. Дар беморӣ, мотам, фалокат ва дар дигар рӯзҳои мушкилӣ ҳамеша дар бари ҳамкорону ҳамқаламон аст.
Рӯзе, ки бародарбузурги мо Мансури Абудғаффор базми хонадоршавии писар мегузаронд, омад ва ба базмгоҳ надаромада, маро ҳамроҳ гирифт ва ба ҷаноза шитофт. Ҳамон рӯз модари собиқ ҳамкорамон Қобиламоҳ дар ноҳияи Рӯдакӣ рахт аз ҷаҳон баста буд ва сармуҳаррир хӯрдани ошро аз дилбардории як дили мусибатдида беҳтар донист.
ШАХСИЯТ
Дар миёни мардумоне фард будан метавон,
Лек дар дунё ҳамеша мард будан мушкил аст.
Дар хӯю хислат бо онҷониб чанд муштаракот дорам, ки яке зуд оташин шудан аст. Ман низ борҳо аз рӯи қаҳру ғазаби лаҳзаина ба шӯр омада, азизони худамро, ҳатто духтаракони бегуноҳамро озор додаам ва Худо шоҳид, ки пеши оина истода ба сару рӯям мушту торсакӣ задаам, ки чаро чунин кардӣ?
Сармуҳаррир низ гоҳо ҳамин гуна аст. Бо тақозои кор ва иҷрои вазифа борҳо ҳамкорони моро ранҷондааст ва дар як муддати кӯтоҳ ба худ омада (ҳарчанд сабаби озор на ҳамеша худи ӯст), ба дилбардориву дилёбӣ кӯшидааст. Як сабақи ӯ дар ин маврид ҳеҷ аз ёдам намеравад.
Ман ҳамаи кори дунёро бо асабонияти шадид ва ҳаяҷони беохир иҷро мекунам. Бо вуҷуди ин панди Муҳаммадҷон Шакурии Бухороӣ, ки “ҳиссу ҳаяҷони бошиддат андешаро кунд мекунад”, дар амалҳои хурду камаҳамият низ ҳассосият дорам. Ҳамин тавр, дар бозии футбол, ки инак чанд сол боз бо роҳбарии Қурбоналӣ Раҳмонзода мегузарад, бо эҳсоси амиқ ва сарусадои гӯшхарош чанд бор қоидаи бозиро вайрон кардам. Ба шариконам дод задам. Баъди бозӣ сармуҳаррир гуфт: “Ман асабӣ шаваму дод занам, ба суди кор аст, натиҷа медиҳад, касеро, чизеро, воқеаро ба дигар самт тағйир медиҳад, чунки роҳбарам, ту чӣ? Доду фиғони нозарури ту ба суди кист? Асабҳоро эҳтиёт кардан даркор. Бозӣ мегузараду меравад, аммо асораташ мемонад”.
Дар ҳақиқат, натиҷабахшии талош ва ҷӯшу хурӯши мо ба мавқеъ ва обрӯву нуфузи мо дар ҷомеа сахт вобаста аст. Мо бояд рӯзе мушт ба мизи корӣ занем, ки ин ҳақро пайдо кунем. Таҷрибаи кофӣ ва таъсиргузории амиқро аз ҳар ҷиҳат дошта бошем. Ба таъбири халқ, касе бошем, на хасе!
РОМИШГАР
Сухан чун баробар шавад бо хирад,
Равони сароянда ромиш барад.
Абулқосими ФИРДАВСӢ
То ҷое, ки огоҳам, устод аз кӯдакӣ ҳаводори созу суруд аст. Ҳатто дар навҷавонӣ мехостаст сароянда ё ҳунарвар шавад. Вале гардиши айём ӯро журналист ва баъдтар донандаи сиёсат ва роҳбар кард. Вале завқи санъат дар вуҷудуаш ҳамоно боқист. Ин аст, ки дар ҳама маҳфилу нишастҳо асбоби мусиқӣ, як ё ду овозхон ҳамроҳи мост. Борҳо ҳунарпешаҳои халқии Тоҷикистон Лола Азизова ва Муҳаррама Шарифова меҳмон буданд ва ҷавонони мо аз ҳунари волои онҳо як ҷаҳон лаззат бурдаанд.
Қурбоналӣ Раҳмонзода оҳанг, матн ва сабку салиқаи сароишро бо назокат ҳис мекунад ва рӯзе дар дараи Ромит дидем, ки бо маҳорати баланд таблак менавозад. Ҳоло бо омӯзиши пианино дилгарм аст. Нашунидам, аммо фаҳмидаам, ки оҳангҳояш мисли қавлу амалаш рост аст. Абдураҳмони Ҷомӣ чӣ хуш гуфта:
Биё, мутрибо, з-он ки вақти навост,
Бизан ин наворо дар оҳанги “Рост”!
Дар яке аз чорабиниҳои идона ба ифтихори Рӯзи Модар сурудеро замзама кард ва ҳангоми сароидан ашк аз чашмонаш ғел хӯрд. Шояд ранҷу озори модар барои бузург кардани фарзандон ёдаш омад. Он замон дарк кардам, ки ин мард ҳунарро бо рагу паяш мепазирад ва аз аҳли дард буданаш, дар сиришкаш ҳувайдост.
ВАРЗИШГАР
Варзиш унсури ҷудонопазири кор, рӯзгор ва фаъолияти ӯст. Инак, шаш сол аст, ки бо роҳбарии ин марди майдон муттасил футбол мебозем. Волейболу шашкаву шоҳмотбозӣ низ зуд-зуд гузаронида мешаванд. Бозии тенниси рӯи миз, ки шароити бозиданаш дар маркази ошёнаи корӣ муҳайёст, ҳамеша бо мост.
Дастаи варзишгарони “Ҷумҳурият” ҳамасола бо сарулибоси варзишӣ таъминанд. Ҳамаи сафарҳои мо дар дохилу хориҷи кишвар бо варзиш тавъам аст ва ба ин сабаб, либоси махсуси варзишӣ ҳамеша дар ҷомадонҳост.
Соли 2022 бо дастаи журналистони тоҷики Самарқанд футбол бозидем ва пирӯз шудем. Аҳли қалами Самарқанд низ аҳсант хонданд, ки мақсади мо танҳо саёҳат ва хӯрдану гаштан нест, балки таъмини ҳаёти солим бо варзиш аст. Вақте ҳамаи мо бо сарулибоси ягонаи футболӣ ба майдон омадем, ҳайраташон даҳчанд фузуд.
Худи сардабир соҳиби неруи фавқулода аст. Аз ҳамаи самтҳои варзиш огоҳ ва иштирокдори бевосита мебошад. Яке мебинед, ки футбол, яке волейбол, яке шоҳмот ва ногаҳон мебинед, ки дар ҳавзи шиноварӣ бо ҷавонони ҳамсоли писараш сабқату қувваозмоӣ дорад. Ҳатто ҳини истироҳат, вақти фароғат бо ҳамкорон дар Ромиту Варзоб футболи рӯи обро низ мегузаронад, ки ҷои таҳсин аст.
ИФТИХОР
Андеша дорам, ки корманд бояд бо роҳбараш ифтихор карда тавонад. Дар куҷое набошад, бояд ҳисси масъулият дошта бошад ва ҳатто таъсири роҳбар чунон бояд, ки зертобеи он ба хотири шаъну шараф ва шахсияти роҳбараш аз пастфитратӣ ва амалҳои ношоиста дурӣ ҷӯяд.
Қурбоналӣ Раҳмонзода барои ман ҳамин гуна роҳбар аст. Боре ҳам назди дӯсту душман аз ҳастиву фаъолияти ӯ шарм накардаам ва барои дифоъ аз ғайбатгарду мунаққидонаш ҳарфи бодалел пур дорам. Бавижа, дар доираи адибон, вақте аз ёрмандиву некиҳояш мегӯям, дигар ҷуръати ҳарф задан намекунанд. Танҳо ба Суғду Хатлон, Рашту Бадахшон бо сафари хидматӣ фиристодани ӯро гӯям, ё сафари дукаратаи Самарқанду Бухороро нақл кунам, муҳри хамӯшӣ ба даҳони онон хоҳад шуд.
Ягон муассиса ва созмони эҷодӣ ба кормандаш чунин фазо ва имконро дар ин солу замон надодааст ва шояд оянда ҳам надиҳад. Боз ҳам Худо доност.
Дар ин росто, ба ҷон кӯшидаам, ки сари ӯро пеши дӯсту душман хам накунам. Шояд сардабир донад ё надонад, аммо садоқати ман барои виҷдони ман даркор аст.
Бузургмеҳр агар шудам, бо “Ҷумҳурият” шудам. Муаллифи суруди мутантани ин рӯзнома ҳастам, ки бо супориши Қурбоналӣ Раҳмонзода эҷод шуда, дар лавҳае андар девори идора сабт аст.
Ҳини вохӯриву суҳбатҳо нобов намекунанд, ки ман дар Нашрияи расмии Ҷумҳурии Тоҷикистон – рӯзномаи “Ҷумҳурият” кор мекунам. Касе бовар намекунад, ки ман дар баробари кор дар ин рӯзномаи сиёсӣ, ки аз рӯзи душанбе то ҷумъа наздик ба 250 ҳазор нусха чоп мешавад, инчунин, вақт ёфта, кори илмӣ ва эҷодӣ мебарам, Академияи миллии илмҳои Тоҷикистонро хатм кардам, 6 китоб ба чоп додам, чандин китобҳои таърихиву фарҳангиро мураттибу муҳаррир шудам, хеле зиёд сафар мекунам, шеър менависам, дар садри вохӯриву маҳфилҳо ҳастам, наворҳои видеоӣ таҳия мекунам.
Бале, фазои эҷодии рӯзномаи мо чунин аст. Ҳам тарбия меёбед ва ҳам қаламро алам мекунеду ба орзуҳои эҷодиятон мерасед. Сипосгузорам аз устод Муҳаммад Ғоиб, бо як суҳбат бандаро ба ин даргоҳи таърихӣ оварданд ва устод Қурбоналӣ Раҳмонзода, ки болу парам бахшиданд.
Ман ин ҳама андешаҳоро дер ё зуд рӯи коғаз оварданӣ будам ва тақдир ба ин рӯз кашидааст. Ба ҷуз аз инҳо ҳазорон сабақу хотираҳои ибратангез дорам, ки якеро хотимаи ин навишта хоҳам кард.
Бо сафари хидматӣ ба Норак равон шудам (2019). Дар он рӯзҳои сарди аввали баҳор мардуми Норак ҳамчун мизбони Наврӯзи байналмилалӣ сертараддуд ва пурташвиш буданд. Аз кӯчарӯби одӣ сар карда, то раиси шаҳр пайи ободонӣ мегаштанд. Бояд аз фазои наврӯзии шаҳр паёме дар рӯзнома чоп мекардам. Бо он ҳама ташвишу талош маро чунон болои сар карданду эҳтиром, ки ногуфтанист. Як журналисти ҷавонро мисли як шахсияти шинохта истиқбол карданд. Шод буданд, ки хабарнигори газетаи рақами яки кишвар аз Наврӯзи Норак менависад. Ростӣ, дар ҳайрат шудам. Каме ба худ омада, андешидам, ки ин ҳама эҳтиромро сабаб рӯзномаи якасраи “Ҷумҳурият” аст.
Шом ба сабукрав нишаста, сӯи Душанбе роҳ гирифтам ва ҳангоми аз байни кӯҳпораҳои деҳаи Хучалонӣ (шояд Хуталонӣ бошад) гузаштани сабукрав ин мисраъҳо аз зеҳнам таровиданд:
Мард бояд қулла бошад –
Рӯ ба Хуршед,
Абр дар каф,
Барф бар дӯш,
Чашма дар дил,
Реша дар хоки таҳаммул
Ҳамчу шаҳтири Замин истода бошад!
Мард бояд қулла бошад!!!
Бешубҳа, намоди ин мисраъҳо устод Қурбоналӣ Раҳмонзода буд, роҳбари идораи мо ва оне, ки ҳамеша ифтихормандаш будаам.
Бузургмеҳри БАҲОДУР, рӯзноманигор
Хабарҳои дигар
Рӯзнома
Эзоҳи худро нависед