Рӯзномаи “Ҷавонони Тоҷикистон” аз замони таъсис то имрӯз чун боргоҳи қаламфарсоёни мумтоз ва мактаби эҷодии нигорандагони ҷавон дар миёни дигар анвои ВАО андар фазои иттилоотии кишвари мо шуҳрати беандоза дорад. Ба вижа, роҳандозии сабқатҳои зеҳнӣ дар солҳои охир миёни нигорандагони тамоми синну сол ин шуҳратро даҳчанд фузун месозад, назири “Тоҷикистон баҳри ман аз деҳи ман сар мешавад”, ки бахшида ба эълон гардидани солҳои 2019-2021 ҳамчун “Солҳои рушди деҳот, сайёҳӣ ва ҳунарҳои мардумӣ” роҳандозӣ гардида буд ва “Душанбе – ганҷе дар қалби Осиё”, ки ба муносибати пойтахти фарҳангии ИДМ интихоб шудани шаҳри Душанбе дар соли 2021 ва 30-юмин солгарди Истиқлолияти давлатии Ҷумҳурии Тоҷикистон доир шуд.

Ман ҳам чун як тан аз қаламкашони ҷавон чун эълони озмуни дуюмро дар таблои телефони мобилиам, ки дар сомонаи расмии он javonontj@mail.ru интишор шуда буд, дидам, филфавр ба гирд овардани хотираҳоям пардохтам. Ба ёд овардам он рӯзҳоеро, ки бори нахуст мустақил гом гузоштам ба Душанбешаҳри афсонавӣ. Чун намоди ин шаҳри бузургро бештар дар пардаи синамову телевизион ва саҳифаи рӯзномаҳо медидаму боре меҳмонаш нагашта будам, сурурам ҳад надошт.

Махсусан, он рӯзеро, ки аз маҳаллаи “Шаҳраки донишҷӯён”-и маъруф ба “ҷазира” роҳ пеш гирифтам ба самти бинои муҳташами Китобхонаи миллии Тоҷикистон бо шодмонӣ ба зеҳнам чархида, ёди он рӯзгори ширин намудаву рӯйи қоғази сафед рехтам ёддоштҳоямро. Ончунон ғарқи он рӯз будам, ки ҳатто ба чӣ гуфтану чӣ навиштанам таваҷҷуҳе надоштам. Танҳо менавиштаму шишаи компютерро сиёҳ мекардам бо ҳуруфи пароканда.

Баъди анҷом онро чанд бори дигар хонда, таҳрир намудаму ҷойҳои нолозимро қайчӣ кардам ва ҳам норасоиҳоро пур сохта, тавассути суроғаи электронӣ ба унвонии рӯзнома ирсол намудам. Ростӣ, ин на ба хотири ғолибияту барандаи кадом як мукофот шудан, танҳо ҷиҳати поси эҳтиром ба заҳматҳои шабонарӯзии шаҳрдори ҷавону умедбахши пойтахт Рустами Эмомалӣ буд.

Бо мурури замон сабқат аз лавҳи хотир дур шуд, чун пиндоштам, ки акнун рисолат иҷро шуду меваи қаламам рӯйи варақи наш-рия чоп шуд ва дигар аз паяш нашудам, то он рӯзе, ки аз масъулини нашрияи мазкур паёми ғолибиятро гирифтам. Бовар намекардам, ки миёни бузургони эҷод хомнигоштаи мо ҳам сазовори эътимоду мукофот шудааст.

Ҳамин тавр, тибқи даъвати расмӣ рафтам ба Донишгоҳи технологӣ ва Сипосномаву туҳфаро гирифта, ба созмондиҳандагон сипосҳо гуфтам. Зеро роҳандозии бештари чунин сабқатҳо чашмро кушода, зеҳнро қавӣ ва барандагонро шоиста муаррифӣ менамояд, ки дар ин самт хидмати “Ҷавонони Тоҷикистон” ситоишпазир аст.

Ҳамзамон, иттилоъ гирифтам, ки масъулини рӯзнома дар ҳамдастӣ бо Раёсати кор бо ҷавонон ва варзиши шаҳри Душанбе аз миёни матолиби воридшуда, беҳтаринҳоро интихобу дар маҷмӯае ҷой додаанд, ки ба зудӣ ба дасти чоп ва мо-хонандагон хоҳад расид. Ин пайки нек дар соли нав агар дигарбора такрор ёбад, навгоние хоҳад буд барои алоқамандони эҷод аз миёни насли ҷавон.

Мирсаид САТТОРИЁН,
иштирокчии фаъоли
озмуни ҷумҳуриявии
“Душанбе - ганҷе дар қалби Осиё”